برنامه رقابتی چهل و پنجمین جشنواره بین المللی فیلم مسکو، فیلم هایی از صربستان و رومانی را به نمایش گذاشت که مملو از وحشت های گذشته بود. شبح کمونیسم هنوز اروپا را تسخیر می کند و ارواح اجدادی دهقانان رومانیایی را که به ورطه مرگ نگاه کرده اند رها نمی کنند.

نقاشی صربستانی “ردی از جانور” اثر نناد پاولوویچ اولین بار در مسابقه اصلی شرکت می کند. او بزرگسالی است که مدت هاست تحصیلات کارگردانی را گذرانده است، سال ها در تلویزیون کلیپ و مستند می ساخت. پاولوویچ برای اولین بازیگری بلند خود، آثار پدرش، نویسنده مشهور یوگسلاوی، ژیوین پاولوویچ را انتخاب کرد. وقایع در یوگسلاوی کمونیستی در اواخر دهه 70 رخ می دهد. کشوری که توسط مردم شوروی، با وجود تعلق به اردوگاه سوسیالیستی، مظهر سرمایه داری تلقی می شد، و همه در آرزوی ورود به یک کشور خارجی واقعی بودند، در صفحه نمایش شبیه کشور شوروی است: خانه های معمولی غیرقابل توصیف، زندگی محقر. ، فعالیت های خدمات ویژه، همان KGB.

یک روزنامه نگار معروف بلگراد گزارشی درباره قتلی می نویسد که در یک شهر کوچک رخ داده است که به شکلی غیرمنتظره به یک قتل دیگر و فعالیت های کمیته امنیت دولتی مرتبط است. او وارد زنجیره حوادث گذشته نزدیک می شود. او مردی شجاع است، در شورش های دانشجویی سال 68 شرکت کرد، اما درگیر نیروهای ویژه شد. نقش یکی از اعضای بانفوذ کمیته امنیت دولتی را بازیگر باشکوه صربستانی پردراگ مانویلوویچ که برای تماشاگران از فیلم های امیر کوستوریتس آشنا بود بازی کرد. چندی پیش، او به MIFF آمد. دامادش کشته می شود. و دختر سونیا – یک زیبایی محلی – واقعاً به دلیل مرگ شوهرش غمگین نیست. او همچنان رمان می چرخد، در ساحل آفتاب می گیرد، بنابراین آنها پس از او می گویند: سرگرمی، اگرچه بدن شوهرش خنک نشده است. او بسیار مجاز است، آنچه بر دیگران حرام است. به نظر می رسد که همه اینجا یا در سیستم امنیتی دولتی خدمت می کنند یا توسط آن استخدام می شوند. یک داستان بسیار واقعی بر روی چیزی عرفانی استوار است، آیینی یادآوری می شود، که مانند اتانازی به شکل ابتدایی است، زمانی که کودکان و نوه ها یک فرد مسن و ناتوان را به دنیای دیگر می فرستند. به سرش می زنند و بدنش را می اندازند. مانند نمادی از سستی همه چیز است. صحبت می شود که یوگسلاوی ابدی نیست و کسانی که از پایه های آن محافظت می کنند، در واقع قبر آن را حفر می کنند.

یکی دیگر از فیلم های رقابت اصلی – “عروس مرده” – توسط کارگردان رومانیایی کورنل جورجیک (که گاهی اوقات گرگیت نامیده می شود) فیلمبرداری شد که از سال 1990 در فرانسه زندگی می کند. او از تولوز که خانه و محل کارش است به مسکو آمد. خود کارگردان می گوید که پس از سقوط رژیم چائوشسکو رومانی را ترک کرده است. سالها زندگی در یک کشور خارجی نظر او را تغییر نداد: از نظر ذهنی او در رومانی ماند. برای اولین بار در سال 2011 موفق شدم کرنل را در جشنواره بین المللی فیلم زردآلو طلایی در ایروان ملاقات کنم، جایی که او فیلم یوروپولیس را ارائه کرد. تا حدی، تصاویر و فضای او در Dead Man’s Bride بیشتر توسعه یافت.

در یوروپولیس، دهقان جوانی از یک روستای رومانی شرقی تلگرافی از فرانسه دریافت می کند که در مورد مرگ عمویش که سال هاست خود را نشان نداده و وصیت نامه ای از خود بر جای گذاشته است که بر اساس آن باید در سرزمین مادری اش دفن شود. این پسر به همراه مادرش به فرانسه می رود و سپس با جسد عمویش برمی گردد. عمو به یک روح تبدیل می شود و بر فراز تشییع جنازه معلق می ماند. جسد او را در یک تابوت با سر الاغ حمل می کنند و واگن تشییع جنازه تبدیل به واگن شوخی می شود. کارگردان تابوتی را برای اولین نمایش در بخارست آورد و در آغاز آن رویداد فراموش نشدنی، برگزارکننده آن بر اثر سکته قلبی درگذشت. از آنجایی که نقش مادر را یک بازیگر محبوب رومانیایی بازی می کرد، طرفداران دسته گل های زیادی برای او آوردند. کورنل در ایروان گفت: «پس از نمایش، یک تابوت داشتیم، یک مرده، دریایی از گل و شمع ظاهر شد. جالب اینجاست که برونو دومون کارگردان مشهور فرانسوی که در همان سال 2011 فیلمی درباره شیطان فیلمبرداری کرد، به عنوان هنرمند در بلوک فیلمبرداری فرانسه شرکت کرد.

کورنل جورجیتس توضیح داد که فیلم‌هایش از چه چیزی ساخته شده‌اند: «در کودکی، تعطیلاتم را در روستا با پدربزرگ و مادربزرگم در کوه‌های کارپات گذراندم. پدربزرگ مادری من کشیش است. کلیسا بر روی تپه ای در وسط یک قبرستان ایستاده بود. ما در کودکی در کلیسا و در میان قبرها مخفیانه بازی می کردیم.» او در فیلم هایش از سست بودن همه موجودات زنده صحبت می کند، نوعی سهمی از مرگ، خود را پیرو شاگال و پاراجانف می داند.

در Trail of the Beast، سه فرانسوی به روستایی در کارپات می‌آیند تا مستندی درباره سنت‌ها و باورهای عامیانه فیلمبرداری کنند. گروه فیلمبرداری مراسم غسل تعمید و عروسی را بدون مشکل فیلمبرداری کردند اما به مراسم خاکسپاری نرسیدند. بیوه متوفی آنها را به خانه راه نداد. مدت زمان انتظار برای تشییع جنازه بعدی مشخص نیست. گروه متعهد می شود که آنها را به صحنه ببرد و ساکنان محلی را در این مراسم به صحنه ببرند و آماده انجام هر کاری با هزینه اندک هستند. خیلی اهل تقوا نیستند. پس از آن است که کشیش محلی آنها را مجبور می کند تا مراسم پاکسازی از آلودگی را انجام دهند. دهقان مست ابدی موافقت می کند که در تابوت دراز بکشد، اما در آخرین لحظه امتناع می کند – ترس قوی تر است. ایرینا ناشنوا و برادرش در دهکده زندگی می کنند – یتیم هایی که توسط والدین رضاعی بزرگ شده اند. آنها موافقت می کنند که در فیلم بازی کنند: برادر در نقش مرده و خواهر در قالب یک بیوه تسلی ناپذیر. مارتین فیلمبردار (با بازی دانکن تالو) عاشق ایرینا می شود و آماده است او را از سوراخ رومانیایی بیرون بکشد و به فرانسه ببرد. او متقابلاً پاسخ می دهد، اما با تجاوز از مرزهای دنیای زمینی به شکل شوخی، به عذاب خداوند مبتلا می شوند.

روایت مستند به عرفان تبدیل می شود. کورنل جورجیتس می گوید: «بر اساس رویدادهای واقعی. – برنامه ای در مورد جشن تعمید، عروسی و عزا در تلویزیون رومانی فیلمبرداری شد. برای این الکلی دو بچه یتیم پیدا کردند که صحنه هایی را بازی کردند. اما از آنجایی که فرصت فیلمبرداری از همه چیز را نداشتند، برنامه های زمستانی مورد نیاز بود و دوباره یک فیلمبردار به روستا فرستاده شد. و به سوی او سنگ پرتاب کردند. اپیزود با زنی که قلب یک کودک را “نوشید” توسط من برای فیلمی در مورد مناسک فیلمبرداری شد که چندین سال روی آن کار کردم. اکران رسمی «عروس مرده» در پاریس هنوز برگزار نشده و تنها اکران خصوصی آن انجام شده است. آنهایی که فیلم من را آنجا دیدند گفتند که این یک فیلم کاملا رومانیایی است. در بخارست، برعکس، فیلم را فرانسوی نامیدند. انگار سوار هواپیمایی هستم که از فرانسه به رومانی پرواز می کند. کشیش های واقعی حاضر شدند در این فیلم بازی کنند. صحنه غسل ​​تعمید که در ابتدا و انتها دیدید واقعی است. رویکرد من انتخاب بازیگران ناشناس است. ایرینا را شاگرد من مانو فلوت بازی می کرد. او بازیگر نیست، بلکه کارگردان است و در یک برداشت اشتباه نکرد، همه کارها را درست انجام داد.