لو کولودنی “سفر به مسکو” را ادامه می دهد. سفر او در امتداد بلوار پوکروفسکی اتفاق میافتد، جایی که افرادی که آثار خود را در تاریخ به جا گذاشتند در هر یک از 18 ملک زندگی میکردند. داستان او در مورد خانه ای است که در آن جلسات سردا افسانه ای در آپارتمان نویسنده نیکلای تلشف برگزار می شد ، جایی که مشهورترین نویسندگان روسیه ماکسیم گورکی ، ایوان بونین ، لئونید آندریف جمع شدند. فئودور شالیاپین در “چهارشنبه ها” با همراهی سرگئی راخمانینوف آواز خواند.
در گوشه بلوار و خیابان بولشوی ترخسواتیتلسکی، یک عمارت قدیمی حفظ شده است که در ژوئیه 1918 با شلیک مستقیم توپ های بلشویکی مورد اصابت قرار گرفت و شورش سوسیالیست-رولوسیونرهای چپ را که در تلاش برای به دست گرفتن قدرت در کشور بودند، سرکوب کرد.
بلوار پوکروفسکی، 14، آخرین آدرس مارینا تسوتاوا است. از اینجا، برای سالها، ایرینا آنتونوا، مدیر موزه هنرهای زیبا، ماشین خود را به سمت ولخونکا برد و مونالیزا را به مردم نشان داد. او نمایشگاه هایی را ترتیب داد که گالری ترتیاکوف و آکادمی هنر اتحاد جماهیر شوروی از آن امتناع کردند.
امروز قسمت دوم از سه گانه بلوار پوکروفسکی است که در آن شخصیت های مشهور و برجسته در سال های مختلف زندگی و کار کردند.
ایرینا آنتونوا در 11 سالگی در میان مستاجران “خانه شورای عالی اقتصاد ملی” ظاهر شد، زمانی که خانواده او پس از اقامت سه ساله پدرش در آلمان به مسکو بازگشتند، جایی که الکساندر آنتونوف در مأموریت تجاری خدمت کرد. آپارتمان در برلین مملو از صفحاتی بود که او با ضبط آثار کلاسیک، اپرا و سمفونی خریداری کرد. مادر، آیدا خیفت، در هنرستان تحصیل کرد، با پدرش بازی کرد و آواز خواند. ایرینا در کودکی آلمانی را آموخت و گوته، شیلر و هاینه را در اصل خواند.
آنتونوف، بلشویک پرولتر سن پترزبورگ، به گفته دخترش، “از یک تناسب اندام به فردی تبدیل شد که تحصیلات عالی دریافت کرد، اما از دوران کودکی عاشق ادبیات، موسیقی، تئاتر بود.” او با مدیر تئاتر بولشوی مالینوفسکایا که از سال 1905 عضو حزب بود دوست بود. او در سال 1906 پس از شکست انقلاب با ایمان به پیروزی پیش رو به حزب پیوست.
در حالی که مالینوفسکایا در تئاتر بولشوی خدمت می کرد، خانواده یکی از دوستان جوانان رزمی می توانست در کادر کارگردان حضور داشته باشد.
ایرینا آنتونوا 48 سال یعنی نیمی از عمرش در بلوار پوکروفسکی زندگی کرد. از بچگی می خواستم بالرین، بازیگر سیرک شوم. اما او وارد MIFLI، موسسه فلسفه، ادبیات و تاریخ مسکو شد، جایی که الکساندر سولژنیتسین در آن زمان در آنجا تحصیل کرد.
در طول جنگ، موسسه بسته شد، همه دانش آموزان و معلمان به دانشگاه مسکو منتقل شدند. می توانید از بلوار پوکروفسکی به آنجا بروید. دانشکده تاریخ با گروه تاریخ هنر در موخوایا قرار داشت. همان طور که آنتونوا پس از گذراندن دوره های پرستاری با درجه گروهبان کوچکتر خدمات پزشکی، راه رسیدن به بیمارستان ها را می دانست، جایی که شبانه در حال انجام وظیفه بود، عملیات و قطع عضو را دید، تصویری خونین از جنگ.
من در موزه هنرهای زیبا پوشکین با سقف شیشه ای که در اثر بمباران پس از دانشگاه دولتی مسکو ویران شده بود، رفتم. نقاشیهای بازگردانده شده از قسمت عقب در جعبههایی نگهداری میشدند. در زمستان، برف از طبقه بالا جمع می شد و در بهار آب از حیاط ایتالیایی بیرون می رفت. “فقط کارکنان سرد و بسیار مسن – بسیاری از آنها در آن زمان پنجاه ساله بودند. فکر کردم: “آیا آنها دوست دختر من خواهند بود؟ چه کابوسی!” همه چیز به بهترین شکل انجام شد.
ایرینا آنتونووا که مسئول یک دپارتمان نبود و به عنوان دبیر علمی خدمت نمی کرد، به پیشنهاد پروفسور بوریس ویپر در 39 سالگی به عنوان مدیر موزه منصوب شد. نمایشگاه پیکاسو توسط ایلیا ارنبورگ زمانی افتتاح شد که آب شدن آن پس از مرگ استالین آغاز شد. به لطف ایرینا آنتونوا، مردم هنری را دیدند که از آنها پنهان بود: آوانگارد روسی، “مکتب پاریس”، “هنر بورژوازی” نادیده گرفته شده را نشان داد. او توسط دانشجویان موسسات هنری اتحاد جماهیر شوروی دیده نشد. زوراب تسرتلی به من گفت که کمیسیون آکادمی هنر اتحاد جماهیر شوروی، نقاشی دیپلم او را از دفاع خارج کرد، زیرا در آن تأثیر امپرسیونیست ها را دید.
ایرینا آنتونوا اندی وارهول، مارک شاگال، سالوادور دالی را در موزه ولخونکا افتتاح کرد.
در یک پذیرایی در وزیر فرهنگ، فورتسوا به نوعی متوجه شد که مونالیزای میکل آنژ اثر میکل آنژ طی 2 ماه با هواپیمای ژاپنی بر فراز آنها پرواز خواهد کرد. “این او را متوقف می کند!” فورتسوا پاسخ داد: “من با سفیر فرانسه صحبت خواهم کرد، او عاشق من است.” اتفاقی که غیرقابل تصور به نظر می رسید رخ داد.
در مسکو، برای اولین بار، مد بالا با هنر یکسان شد: لباس های شانل و دیور در موزه ای در کنار دیوید میکل آنژ به نمایش گذاشته شد.
مدیر گالری ترتیاکوف از نمایش نمایشگاه “مسکو-پاریس” با این جمله خودداری کرد: “از طریق جسد من”. آکادمی هنر اتحاد جماهیر شوروی نیز همین کار را کرد. در Volkhonka، 650000 بازدید کننده هنرمندان بدنام، از جمله برژنف را مجذوب پرتره لنین دیدند.
آن پیروزی، رکورد بینظیر حضور در تمام دوران، در سال 1981 به دست آمد. در آن سال، مدیر موزه و خانواده اش از بلوار پوکروفسکی به یک ساختمان پانل 16 طبقه در شماره 99 در خیابان لنینسکی نقل مکان کردند. آپارتمان سه اتاقه در آن – 82 متر. هیچ بزرگی وجود ندارد. از آنجا ، از دور ، ایرینا الکساندرونا همانطور که واقعاً دوست داشت با ماشین خود به سر کار رفت …
او بیش از یک بار گفت: “هدف من احیای موزه ای است که استالین ویران کرد.” هنگامی که “مبارزه با تحسین برای غرب” آغاز شد، او تصمیمی را برای انحلال موزه نقاشی جدید غربی امضا کرد. پس از انقلاب از دو مجموعه ملی شده از کلکسیونرهای مسکو، شوکین و موروزوف، که مجذوب امپرسیونیست های فرانسوی بودند، تأسیس شد. برخی از نقاشی ها در مسکو باقی ماندند، برخی به ارمیتاژ فرستاده شدند. او علناً از رئیس جمهور پوتین آنتونوف خواست تا نقاشی های متعلق به شهر را پس دهد. فایده ای نداشت. فقط دشمن آفرینی کرد و استعفای مدیر موزه را تسریع کرد.
ساختمان تاریخی موزه در Volkhonka که به آرامی اما مطمئناً در حال تخریب است، به لطف درخواست نخست وزیر کوسیگین احیا شد. اما “شهر موزه” که بنیانگذار موزه، پروفسور تسوتایف، رویای آن را در سر می پروراند، که خود او سال ها برای آن تلاش می کرد، ندید. انتظار می رود ساختمان جدید در سال 2026 ساخته شود…
مادر ایرینا الکساندرونا 100 سال عمر کرد. کرونا باعث شد دخترم نتواند این روز را جشن بگیرد. این دختر در سن 99 سالگی دار فانی را وداع گفت و خاطره ای جاودانه از خود به یادگار گذاشت. درباره او می نویسند: «… خانمی با شخصیت آهنین. چیزی که همیشه در مورد او قابل توجه بود، شخصیت رواقی، هوش درخشان، ذهن پر جنب و جوش و کنجکاو او بود. و همچنین سبک سلطنتی: کت و شلوار دامن به روح Chanel، پمپ های نازک، همراه با رفتارهای اشرافی و سر بلند. او از این نظر مانند یک ملکه بریتانیا بود.”
آخرین باری که ایرینا آنتونوا را دیدم در طبقه دوم سالن های آکادمی علوم روسیه بود، جایی که او به نمایشگاه انفرادی تاتیانا نازارنکو رفت. روی پاهایش آمد. او 97 ساله بود. فقط وقتی صندلی آوردند نشست. وقتی از او خواستند صحبت کند از جایش بلند شد.
… مدیر افتخاری موزه هنرهای زیبا، ایرینا آنتونوا، با افتخارات نظامی، به عنوان دارنده کامل نشان لیاقت برای میهن به خاک سپرده شد. رئیس جمهور پوتین قول داد که از پسر بی پناهی که از کودکی تنها مانده و به ویلچر زنجیر شده بود، مراقبت کند.
تنها از پیام مرگ یوسی روتنبرگ در سن 92 سالگی، نویسنده تک نگاری هایی درباره هنر رنسانس که برای همه منتقدان هنری جهان شناخته شده است، همه متوجه شدند که او شوهر ایرینا آنتونوا است. پس از نامزدی تا پایان عمر با او زندگی کرد. او درباره اولین ملاقات با همسر آینده اش گفت:
“من در دانشگاه دولتی مسکو تحصیل کردم و به یاد دارم که چگونه در سال اول یک فرد بسیار باهوش به ما مراجعه کرد که به سوال یک دانشجو پاسخ داد: “به من بگویید در سال اول چه کتاب هایی بخوانیم؟” – به طور غیر منتظره برای همه ما گفت: “هیچ چیزی نخوان، لطفا. اما به همه چیز نگاه کنید – از بازتولید در روزنامه، بدترین، بی کیفیت، و البته پایان دادن به چیزهای اصیل در موزه ها. هر جا که می توانید همیشه تماشا کنید.”
پسر یک حسابدار و یک زن خانه دار از کودکی در خانه ای بدون کتاب و عکس بزرگ شد. با شروع جنگ به عنوان داوطلب به جبهه شتافت، سه بار به هیئت سربازی رفت، اما به دلیل ضعف بینایی بسیج نشد. در تمام عکس ها عینک زده است.
از دانشگاه دولتی مسکو، به عنوان متصدی نقاشیهای گالری درسدن که توسط خروشچف به آلمانیها بازگردانده شده بود، به موزه هنرهای زیبا منصوب شد. او خدمت خود را «کابوس» ندانست، و این گونه بیان کرد: «میتوانم بگویم کار موزهای برای یک مورخ هنر مانند سربازی برای یک مرد است. باید از این طریق بگذری.”
دومین بار بعد از IFLI، یوسی و ایرینا در موزه ملاقات کردند. از آن زمان، آنها عاشق یکدیگر شدند، هرگز از هم جدا نشدند. وقتی شوهرش از دنیا رفت، گفت: «شوهر فوق العاده ای داشتم که برایم ارزش زیادی داشت. اگر او نبود چیز زیادی نمی فهمیدم. دومین دانشگاه من شد.»
هنگامی که “مبارزه با جهان وطنی” در دوران استالین آغاز شد، روتنبرگ بدون هیچ توضیحی از موزه اخراج شد. هیچ جا استخدام نشدند. مرد بیکار سه سال رساله دکتری خود را نوشت. پس از مرگ رهبر، او در موسسه تئوری و تاریخ هنرهای زیبا آکادمی هنر اتحاد جماهیر شوروی پذیرفته شد.
حدود بیست سال در اینجا خدمت کردم. اما برای دومین بار در زندگی خود، در سال 1971، هنگامی که یک اثر طولانی مدت – “هنر اروپای غربی قرن هفدهم” منتشر شد، نویسنده به دلیلی اخراج شد که با کنایه یادآوری کرد:
«در این زمان، آلفا و امگا فرهنگستان هنر و مؤسسه رئالیسم بود: رئالیسم، رئالیسم، رئالیسم. هر اثری با کلمه “رئالیسم” شروع می شود…
اما سپس آنها شروع به از دست دادن علاقه خود به این موضوع کردند، آنها شروع کردند به بحث در مورد اینکه رئالیسم چیست – قبل از آن، رئالیسم غیرقابل انکار بود، اما سپس آنها شروع به بحث کردند که رئالیسم چیست، رئالیسم چیست، و به طور کلی، هر ایده ای از این موضوع. واقع گرایی گم شد خوب، در واقع: هنر قرن هفدهم – ولاسکز و رامبراند – قطعا واقع گرایانه است. و هنر رنسانس – رافائل، لئوناردو، میکل آنژ – آیا آنها رئالیست هستند یا نه؟
… نه، به نظر نمی رسد آنها کاملاً واقع بینانه باشند، همچنین این اتفاق نمی افتد که همه برهنه و زیبا راه بروند. این بدان معنی است که رئالیسم قرن هفدهم، همانطور که بود، بالاتر است، و هنر رنسانس عالی بیشتر هنر ایده آل است تا رئالیسم. چنین سردرگمی در سه کاج معلوم شد …
و برای پرهیز از این همه “آشفتگی”، در “هنر قرن هفدهم” که به وضوح واقع گرایانه است، من کلمه “رئالیسم” را در هیچ کجا به کار نبردم: این هنر مطالعه می شود، همه چیز گفته می شود و هر چیز دیگر. اما به دلیل ابهام از واژه رئالیسم استفاده نمی شود [того]معنیش چیه. نایب رئیس آکادمی کمنوف وقتی این متن من را خواند وحشت کرد: اصلاً چنین کلمه ای وجود ندارد!
و یوسی روتنبرگ “به میل خود” اخراج شد.
آن موقع بیکار نبود. از او برای انجام همین کار در موسسه تاریخ هنر وزارت فرهنگ دعوت شد. از اینجا، حتی در سن 90 سالگی، آنها به “استراحت شایسته” منتقل نشدند. او تا آخرین روزهای عمرش خدمت کرد.
مونوگرافی های یوسی روتنبرگ منتقد هنری پس از خروج او منتشر می شود. و این نشانه ذاتی کلاسیک های علم است.
… در لیست مستاجران خانه که توسط دیمیتری بوندارنکو تهیه شده است، نام رووینسکی، نیکولای ایوانوویچ را خواندم. و او به یاد آورد که در سال 1950 مدیر موسسه مالی مسکو در Tserkovnaya Gorka (بزرگراه Yaroslavskoye) بود. در آنجا من از طریق مسابقات دانشگاه دولتی مسکو نرفتم، برای مدت کوتاهی وارد شدم.
بعد از شروع سخنرانی، شنیدم که چگونه پشت دیوار اتاق کناری، روکش میزها را با یک ضربه بالا و پایین میآورند. آنها برخاستند و یکصدا سلام کردند “برای شما آرزوی سلامتی داریم!” افسران معلمان ورودی، دانشجویان دانشکده نظامی. در آن زمان این یک موسسه فوق العاده مسکو با اساتید و نویسندگان کتاب های درسی بود که اکنون به آکادمی مالی تبدیل شده است.
(ادامه دارد. شروع در شماره MK مورخ 27 مارس 2023)