در پایان دهه 70 ، گروه انتگرال در مسکو اجرا کرد. باری علیباسوف دوست داشت به شوخی بگوید “روی سر طاس سندلر، گروه انتگرال وارد مسکو شد” … این اولین نمایش بزرگ در مسکو بود که ما در کاخ ورزشی زسکا کار کردیم. کل بوموند مسکو به کنسرت آمدند. همه گروه ها، همه کارگران زیرزمینی، دلالان، اعضای CPSU. این یک نمایش رسوایی معروف، قدرتمند بود. البته اسلاوا زایتسف در بین تماشاگران حضور داشت که نمی توانست “رویداد” بی سابقه آن زمان را از دست بدهد.
او از نمایش ما (به معنای مشتاقانه) شوکه شد، جایی که ما برای اولین بار از سه نوع دود، مواد آتش‌زا، یخ خشک، دود خزنده، دود نور پس‌زمینه استفاده کردیم و از لامپ‌های هوانوردی برای او نور ساختیم. کارخانه هوانوردی ساراتوف، جایی که با پدرم کار می کردیم. من روی خطوط چتر نجات بر فراز سالن در نورهای دود و بارق پرواز کردم، راک کانتری، پراگرسیو و روانگردان بازی کردیم.
تعداد زیادی از نوازندگان و تماشاگرانی که در سالن بودند، پس از کنسرت در پشت صحنه به دیدار ما آمدند، از جمله اسلاوا. اولین بار بود که در یک کنسرت راک در این سطح حضور داشت و تنها نبود. درست است، در آن زمان در اتحاد جماهیر شوروی چنین نبود. اسلاوا بسیار تحت تأثیر قرار گرفت و بلافاصله به ما پیشنهاد داد که لباس بسازد. او طرح هایی درست کرد که البته من از آنها استفاده کردم. بابا یک پارچه لاستیک نقره ای از کارخانه آورد و طبق طرح اسلاوا، از این پارچه یک لباس بیگانه با بال هایی در پشت دوختیم. خیلی باحال بود مخصوصاً در آن روزها که همه گروه‌های آواز و ساز (به اصطلاح VIA) با لباس‌های یکسان روی صحنه می‌رفتند، همان آهنگ‌های نشاط‌آور را در مورد مهمانی و کومسومول می‌خواندند، و کمی آنها را با اشعار عاشقانه بسیار شانه‌شده در حد نجابت و نجابت رقیق می‌کردند. منشور اخلاقی سازنده کمونیسم (سپس پیوندهای معنوی) و ناگهان چنین کیهانی روی صحنه ظاهر می‌شود، که همگی انفجاری، جهان‌وطنی، کاملاً غیرشوروی درخشان و تحریک‌کننده است.
کت نقره ای براق با بال طرح اسلاوا، ساق باله (همسر اولم بالرین بود) و چکمه های فنلاندی زنانه سایز 42 که با پولک های پولک پوشیده بودم. این سبک “ساخته شده روی زانو” است، زیرا در اتحاد جماهیر شوروی هیچ فروشگاه طراحی و همچنین فروشگاه های مناسبی با نوعی لباس سالم وجود نداشت. اسلاوا برای این لباس به من دستکش‌های چرمی مشکی موتور سیکلت داد و گران‌ترین قسمت این ظاهر راک تمام شده عینک ری‌بن بود که در آن زمان 120 روبل از «هاکسترها و دلالان» قیمت داشت (بالاترین استاندارد میانگین حقوق ماهانه یک کارگر شوروی). و من سرم را با فویل از شکلات های آلنکا پوشاندم و در پرتو نورافکن ها همه چیز درخشید به طوری که روزنامه نگاران در مورد “بیگانه” در گروه انتگرال نوشتند که روی کلیدها کار می کند و لیزرها از سر او می درخشند. افسانه هایی در مورد این لباس در سراسر اتحادیه وجود داشت و همه این “دیوانگی” با طرح های اسلاوا شروع شد.
از این آشنایی پس از کنسرت، دوستی ما با زایتسف آغاز شد. و بعد از اینکه اسلاوا دنیای وسیع فرهنگ راک را کشف کرد و برای بسیاری از نوازندگان راک لباس دوخت. تقریباً همه گروه‌های محترم – از «ماشین زمان» تا «اتوگراف» – به او روی آوردند. بنابراین ، وقتی می گویند اسلاوا زایتسف فقط به این دلیل شناخته می شود که آلا پوگاچوا هودی معروف را اختراع کرد ، که در واقع “پوست دوم” او شد ، این یک توهم بزرگ است. او با گروه های زیرزمینی و راک بسیار کار کرد …
از آن زمان، دوستی ما تا آخرین روز غم انگیزی که اسلاوا درگذشت ادامه داشت، و پر از خاطرات روشن، برجسته، تاثیرگذار و حتی خنده دار است… به نوعی او لباس دیگری برای سال نو به من داد و من آن را می خواستم. یه جورایی پس ممنون در همان زمان آلابای من در حال تکان دادن بودند. من به اسلاوا می گویم: “بگذار یک بچه گربه به تو بدهم.” او پاسخ داد: “عالی، من فقط دو چوپان قفقازی دارم و سگ سومی می‌خواستم.” او دارای یک ملک بزرگ با قلمرویی در خارج از شهر است و برای محافظت به سگ نیاز داشت. من برایش یک توله سگ می آورم، یک بچه گربه خوب. دستیار من او را باسماخ نامید، اسلاوا حتی نام او را تغییر نداد، بنابراین او باسماخ ماند. زیبا، سیاه، اصیل. نشستیم، چای نوشیدیم، گفتم: “اسلاو، بیا، سگ های چوپان قفقازی خود را نشان بده.” او مرا به لانه می برد و از آنجا سگی به این کوچکی بیرون می پرد. من می گویم: “شکوه، اما این یک مخلوط است!” پاسخ داد: نه، به من گفتند قفقازی است. اسلاوا بسیار قابل اعتماد ، صمیمانه بود ، او همیشه به مردم اعتماد داشت ، به هر داستانی که به او گفته می شد اعتقاد داشت – به معنای واقعی کلمه کودکانه ، ساده لوحانه … چند سال بعد من یک بچه گربه دیگر به او دادم و اسلاوا همیشه به من زنگ می زد “یکی از اقوام”. خط سگ”.
یک بار اسلاوا ناموفق سقوط کرد، کمرش زخمی شد، در بیمارستان به پایان رسید. بوردنکو من و بابا بلافاصله رفتیم پیشش، میوه آوردیم، غذا آوردیم، مدت زیادی نشستیم، صحبت کردیم. اسلاوا آنجا در یک بخش مجلل دو اتاقه دراز کشیده بود و عادت داشت، اگر خدای ناکرده به بیمارستان می رفت، همیشه همه بخش ها را تجهیز می کرد – نقاشی هایش را به دیوار آویزان می کرد، بسیار دنج و راحت بود. . و اسلاوا هرگز اجازه نمی دهد مهمانان بدون هدیه بروند. وقتی من و پدرم آماده رفتن شدیم، او بلند شد، بزرگترین عکس را از روی دیوار برداشت و به من داد. ما با این عکس عکس گرفتیم اما پوشیدن شلوار برایش سخت بود که با شورتش کنار من ایستاد و با این عکس غفلتش را پوشاندیم. این چیزی است که در تصویر …
اسلاوا تقریباً در تمام جشن‌های تولد، جشنواره‌های من آمده بود، او به‌ویژه تحت تأثیر جشنواره پنجاهمین سالگرد لد زپلین در سال 2018 قرار گرفت. او آن موقع احساس خوبی نداشت، اما با این وجود آمد، بسیار تحت تأثیر قرار گرفت، او گفت که من او را به موسیقی راک گیر دادم و او پروژه های من را بسیار دوست دارد و حمایت می کند.
ما با هم در بنیاد حمایت از کودکان و جوانان با استعداد، همراه با ای. کوبزون، ال. دولینا، ای. لاریونوف، ای. بوتمن، با هم کار کردیم. ما قصد داشتیم دهمین سالگرد این پروژه مهم را در اواسط اردیبهشت جشن بگیریم که از بسیاری جهات به لطف Slava به یک برند جدی تبدیل شد. او همیشه با ترس زیادی با نسل جوان برخورد می‌کرد و عموماً با علاقه در پروژه‌های مختلف، اگر الهام‌بخش او بودند و جالب به نظر می‌رسید، درگیر بود. وقتی در سال 2014 مسابقه زیبایی Miss Jewish Star را در متروپل برگزار کردیم، خودش لباس های مجموعه اش را انتخاب کرد، خودش آمد، موهای دختران را آرایش کرد…
چندین سال است که روی یک نسخه چند جلدی افرادی که موسیقی را تغییر دادند کار می کنم. اسلاوا این کتاب ها را با علاقه فراوان خواند و حتی مقدمه ای برای یکی از جلدها نوشت و در آنجا در مورد تأثیر تجارت مدلینگ بر فرهنگ راک صحبت کرد و بالعکس… یک گالری کامل از هدایای او، تصاویری که نقاشی کرد، لباس هایی که برای آنها دوخته شده بود. من همیشه دوستی با او را به ما یادآوری خواهم کرد. و خاطره اینکه اسلاوا چگونه فردی فوق العاده با استعداد، صمیمی و مهربان بود هرگز پاک نخواهد شد.
یادش جاودان و در آرامش دوست، برادر، معلم!
از خاطرات اسلاوا زایتسف:
سال‌ها پیش، در اواخر دهه 70، نمی‌توانستم تصور کنم موسیقی راک چقدر روی من تأثیر می‌گذارد. در پایان ژانویه 1979، الا فدوسیوا، روزنامه نگار مسکو، مرا از مسکو به لنینگراد آورد تا در کنسرت زیرزمینی گروه راک انتگرال که در سراسر اتحاد جماهیر شوروی غوغا می کرد، شرکت کنم. اما او اجازه ورود به پایتخت را نداشت، زیرا مفهوم “راک” پس از آن ممنوع شد … این یک کنسرت باحال و کاملاً باورنکردنی بود که آنقدر به من الهام بخشید که تحت تأثیر آن، با هیجان روی طرح های لباس کار کردم. انتگرال برای چندین شب متوالی … تا به امروز، من این آثار را در نمایشگاه های خود به نمایش می گذارم و به آنها افتخار می کنم … یکی از درخشان ترین نوازندگان روی صحنه، ایگور سندلر بود که با استادی کلیدها را کنترل کرد و یک اثر باشکوه ساخت. نشان می دهد که نه تنها مخاطب را مجذوب خود می کند، بلکه این سوال را نیز مطرح می کند – چه کسی به او اجازه انجام این کار را داده است؟ هيچ كس! به هر حال، اگر همه چیز به دستور و با اجازه انجام شود، هرگز در هیچ یک از عرصه های وجودی انسان پیشرفتی حاصل نخواهد شد…
