ناتان قرار بود او را قربانی “گناهان استعمارگران” کند.

ناتان مینارد، هنرمند تاسمانیایی با ارسال تماسی از یک بریتانیایی خواست جسدش را پس از مرگ به او اهدا کند تا بخشی از یک پروژه هنری باشد. این نمایشنامه نوید می دهد که در ماه نوامبر به عنوان بخشی از جشنواره هنری در هوبارت، پایتخت ایالت تاسمانی استرالیا ارائه شود. برگزارکننده جشنواره – موزه محلی – قبلاً ایده نویسنده را تأیید کرده است. به طرز متناقضی، هنرمند از یک سو قول می دهد که با جسد با احتیاط رفتار کند، از سوی دیگر قصد دارد از آن به عنوان قربانی به نام کفاره گناهان استعمار استفاده کند.

هنرمند و نویسنده ناتان مینارد تصمیم گرفت به روشی غیرمنتظره یادآوری کند که بقایای مردم بومی استرالیا تا به امروز در موزه های بریتانیا نگهداری می شود. و اگرچه از دهه 1990 آنها شروع به بازگرداندن آنها برای دفن به وطن خود کردند و حدود 1600 بقایای آن بیرون آورده شد، بسیاری از آنها هنوز به عنوان نمایشگاه به نمایش گذاشته می شوند یا در صندوق های موزه هستند. بنابراین ناتان مینارد، بومی پالاواهای تاسمانی، در شرف “قربانی برای گناهان گذشته است که در طول استعمار مرتکب شده اند.” برای این کار، او به یک جسد “بریتانیایی” نیاز داشت. هنوز مشخص نیست که این ایده دقیقا چگونه در عمل اجرا می شود و آیا داوطلبانی وجود خواهند داشت که حاضر شوند بدن خود را پس از مرگ به خاطر چنین هنری بدهند.

به هر حال، چند سال پیش، یک هنرمند دیگر سانتیاگو سیرا قرار بود در یک جشنواره استرالیایی پرچم بریتانیای کبیر را به خون بومیان آغشته کند تا دوباره گناهان گذشته استعمار را یادآوری کند. وی از اهداکنندگان دعوت به اهدای خون کرد. هیچ داوطلبی وجود نداشت، علاوه بر این، نویسنده به بی حساسیتی و تلاش برای وارد کردن ضربه روانی به مردم بومی قاره متهم شد، پس از آن برگزارکنندگان جشنواره عذرخواهی کردند و این ایده را رها کردند. نوادگان بومیان در مورد این ایده اظهار داشتند: “ما قبلاً به اندازه کافی خون از دست داده ایم.”

بنابراین نصب با جسد یک بریتانیایی توسط ناتان مینارد نیز ممکن است انجام نشود. اما بدیهی است که دلیل جدیدی برای بحث نه تنها در مورد تجربه آسیب زا از تاریخ و پیامدهای آن خواهد شد، بلکه در مورد اینکه چگونه امروز در قرن بیست و یکم درست است که در مورد دوران استعمار بحث کنیم و چه اشکالی قابل قبول است. در این اختلاف تا اینجای کار، این پیشنهاد بسیار پوچ به نظر می رسد (به ویژه با توجه به این واقعیت که هنرمند می نویسد که این ایده از طریق “سیگنال فضیلت” به او رسیده است). و شبکه قبلاً مم های نکرو ظاهر شده است.

این در حالی است که در خود بریتانیا اخیراً به دلیل تحقیقات روزنامه نگاری رسوایی به راه افتاده است که ثابت می کند سلسله سلطنتی زمانی با تجارت برده مرتبط بوده است. شرح ارزش هایی که بریتانیای کبیر از مستعمرات فتح شده صادر می کرد نیز در آنجا منتشر شد. در پاسخ، چارلز سوم، پادشاه تازه به تخت نشسته بریتانیا، دستور تحقیق در مورد گذشته استعماری و برده داری این کشور را داد که احتمالاً نتایج آن به زودی منتشر نخواهد شد. مطالعه بایگانی ممکن است چندین سال طول بکشد. بنابراین تاج به صورت دیپلماتیک از وضعیت خارج شد. اما مضمون بازنگری میراث استعماری همچنان در فضای اروپا است و مانند هنرمند تاسمانی، اشکال متفاوت، گاه عجیب و غریب به خود می گیرد.