امسال بیستمین سالگرد آلبوم White Pony است که از همه لحاظ به یک رکورد مهم برای American Deftones تبدیل شده است. خیلی موفق به نظر می رسید ، و صدای بلند met metal در آن جالب تر از آنچه انتظار داشتید به نظر می رسید. از آن زمان ، چینو مورنو و گروهش خود را به کف کفش و سپس به الکترونیک انداختند و از این راه دشوار به تدریج به سمت آلبومی رفتند که گذشته و حال آنها را آشتی می دهد. و اوهام شد. تری تاریخ ، تهیه کننده ، به کنسول بازگشت که Deftones در اوایل کار خود با آنها شروع به ضبط صدا کرد ، و سپس هفده سال از هم جدا شد و ناگهان در موسیقی وضوح یافت. حتی در مواردی که نوازندگان به دلیل عنوان پادشاهان هرج و مرج به طور جدی هک می شوند. از همان اولین قطعه “پیدایش” ، تعطیلات نافرمانی از لاله های گوش شما آغاز می شود ، و احساس اینکه در یک فیلم ترسناک موسیقی هستید ، شما را تا “اهم” نهایی ترک نمی کند. گفتن اینکه آیا دفتون ها می خواستند تاریک ترین آلبوم را در دیسکوگرافی خود ضبط کنند سخت است ، اما آنها این کار را انجام دادند. خبر خوب این است که تاریکی به خودی خود هدف نیست ، بلکه رسانه ای است که مناسب آهنگ هایی است که یک گروه شورشی آمریکایی می تواند در دوران ترامپ منتشر کند. آقای مورنو به عنوان یک خواننده خوش فرم است. همه مردان 47 ساله نمی توانند با چنین اشتیاق درباره مرگ و آخرالزمان فریاد بزنند و همزمان نور را در تاریکی کامل ببینند. خود مورنو بارها اعتراف کرده است که او یکی از طرفداران پر و پا قرص The Cure است که اتفاقاً حتی از طریق گوشت گیتار نیز به خوبی قابل شنیدن است. از نظر موسیقی ، این گروه ها مطمئناً کارهای مختلفی انجام می دهند ، اما ناراحتی مارک تجاری بهترین The Cure در هر دو آهنگ بسیار عصبانی و نسبتاً عصبانی احساس می شود. گرچه میانه روی کاملاً با کیفیت نیست که Deftones به ویژه در آن قوی باشد.

رقصیدن Bon Jovi در محوطه Bruce Springsteen

داستان جذاب راک جان بن جووی بی سر و صدا منقضی شده است. این اتفاق در قرن جدید و چندین آلبوم پیش رخ داده است و شاید بسیاری از کسانی که این هنرمند را با شلوار چسبان و حاشیه هایی که بر فراز صحنه پرواز می کنند به یاد می آورند چنین تغییراتی را مشاهده نکرده اند. اما او دیگر از روی صحنه پرواز نمی کند و ضرباتی مانند “پزشکی بد” یا “Livin ‘On A Prayer” به طور انحصاری به عنوان بخشی از یک مراسم نوستالژیک اجرا می شود. Bon Jovi در حال نوشتن موسیقی کاملاً متفاوتی است که در آلبوم جدید آنها “2020” منتشر شده است. بلافاصله باید گفت که ، به طور کلی ، هیچ شکایتی جدی در مورد این دیسک وجود ندارد. این تصنیف ها به سبک آمریکایی با شوق اجرا و تصنیف ضبط شده جسورانه و همچنین کانتری راک قهرمانانه که توسط نویسندگان با قدرت تجاری عالی اختراع شده است. آهنگ هایی وجود دارد که بسیار جدی هستند و تقریباً در موضوع روز هستند (“American Reckoning”) ، آهنگ های ساده تری نیز وجود دارد (“Story Of Love”) ، تعداد بازدیدهایی نیز وجود دارد (“Limitless”). اما همه این یک جریان اصلی آمریکایی بسیار بزرگسال است که در آن بروس اسپریگستین بسیار خوب است. خوشبختانه ، Bon Jovi سعی نمی کند بروس بزرگ را بپوشاند ، در حالی که او به وضوح آگاه است که این گروه نیاز به تغییر دارد ، زیرا دختران با صدای بلند ، مانند تعداد زیادی از نمایش های آنها در قرن گذشته ، به خانم های محافظه کار متاهل تبدیل شده اند. و اکنون Bon Jovi آهنگ هایی برای آنها و همسرانشان دارد. آنچه رهبر گروه مدتها در آلبومهای انفرادی خود به آن نزدیک شده بود ، اکنون تحت تعویض های رضایت بخش مخاطب بزرگسال و صدای چکمه های کابوی او با تمام قدرت به صدا درآمد. من می خواهم در این آهنگ ها حداقل اشاره ای به کنایه پیدا کنم. اما این احتمال وجود دارد که در شرایط جدید متن های مسئولیت پذیر اجتماعی که با صدای عسلی خوانده می شوند بسیار مهمتر از شوخی هستند.