من بعد از افتتاحیه فصل جدید ، به دنبال اولین موج ویروس کرونا ، آن را کاملاً حس کردم. و من هنوز آن را احساس می کنم. و هر چه دورتر ، واضح تر.

کسانی که در طی یک بیماری همه گیر تصمیم می گیرند به تئاتر بروند ، از بودجه خانواده (که امروز خیلی ها به طور جدی خشک شده اند) برای بلیط هزینه می کنند ، کسانی که مجبور می شوند دو یا سه ساعت را در داخل خانه ماسک بگذارند – این همه این افراد بر مشکلات خاصی غلبه می کنند. چه چیزی آنها را وادار به انجام این کار می کند؟

ماسک ، ضد عفونی کننده ، مسافت ، جایگاه ویژه “لانه مربع” – همه در برابر بیننده ، در برابر تئاتر. اما این افراد اجراهای فوق العاده فوق العاده را می پذیرند. اخیراً میزبان نمایش “جنگ و صلح” بودیم. قبل از آن – “هیچ چیز نیست که من چخوف باشم” ، حتی زودتر از آن – “جولیوس سزار”. و هر بار چیزی غیرممکن بود – از نظر کیفیت واکنش ، کف زدن. شگفت انگيز. این بیننده امروز ما عکس العمل متفاوتی نشان می دهد ، به آنچه در صحنه اتفاق می افتد متفاوت نگاه می کند. نیمه پر ، یک چهارم پر هم اکنون بلندتر از آنچه در دوران قبل از ویروس کرونا ویروخته است ، کف می زند.

چرا اینطور است؟ فقط می توانم فرض کنم که همه گیر احتمالاً کسانی را که تئاتر برای آنها خیلی مهم نبود ، از بین برد و آنها با یک درخواست به تئاتر آمدند: “بیا ، مرا سرگرم کن”. فهمیدم و دیدم “خوب ، آنها انواع و اقسام چیزهای جالب راجع به شما می نویسند – بیایید ، آنچه را در آنجا دارید نشان دهید” – من اغلب مجبور شدم با این مسئله کنار بیایم. اما حتی در آن زمان ما “دادن” ندادیم و اکنون “نمایش” نمی دهیم. چنین هدفی وجود ندارد.

بیشتر می گویم: وقتی تصمیم می گیرم چیزی را به صحنه ببرم ، اصلاً به بیننده فکر نمی کنم. اگر این باعث ناراحتی کسی شد ، مرا ببخش. شما بیش از حد متفاوت از من هستید که سعی کنم واکنش شما را پیش بینی کنم. و به هیچ وجه تمایلی برای “مصادف شدن با زمان” ، اغذیه فروشی برای نوعی “واقعیت” و گرفتن روحیه توده های گسترده وجود ندارد.

من فکر می کنم ، امروز در سالن کسانی هستند که واقعاً به تئاتر احتیاج دارند و این تئاتر برای آنها مهم است. کسانی که فاقد تماس زنده ، احساسات جدی و تنش عاطفی واقعی هستند.

و اگر بتوان چنین جایزه ای وضع کرد ، من قطعاً برای مخاطبان مدال می آورم. نه به این دلیل که می خواهم “عموم ارجمند” را ستایش کنم و توجه خیرخواهانه آن را تغذیه کنم. محض رضای خدا. در حالی که چنین مدالی وجود ندارد ، بگذارید صمیمانه تشکر و قدردانی و احترام من برای شما تماشاگران عزیز چنین پاداشی شود. شما منحصر بفردی. شما عالی هستید. شما من را از هر اجرای جدید شگفت زده می کنید.

همه گیری یک س eachال از هر یک از آنها می پرسد: “فکر کنید: آیا واقعاً لازم است به آنجا بروید؟” بنابراین ، کسانی که امروز به تئاتر می آیند – قطعاً به آن نیاز دارند. و بعد اتفاق شگفت انگیزی می افتد: وقتی به صحنه احتیاج داریم مخاطبان سالن نیز چنین اتفاقی می افتند. اینجاست ، خوشبختی از جلسه. و این در شرایطی است که من خودم می خواهم فریاد بزنم “براوو!” – از صحنه به سالن تماشاخانه …

تقریباً وقتی این یادداشت را نوشتم ، خودم را به این فکر انداختم: آیا ممکن است شخصی که در سالن ماسک در سالن نشسته است ، به دلیل پوشیدن ماسک ، واکنش جدیدی نشان دهد ، تمیزتر ، صمیمی ، روشن تر؟ او ناگهان تعجب کرد که در آنجا ، زیر ماسک ، راحت تر بود که خودش باشد. نیازی نیست که به کسی نگاه کنید ، نیازی نیست که برای سرخوشی یا تحریک خود برای هر کسی بهانه بیاورید ، نیازی نیست اشک های خود را برای کسی توضیح دهید – هیچ کس آنها را نمی بیند!

شاید امروز با استفاده از ماسک های پزشکی ، از برداشتن ماسک های دیگر – غیر قابل رویت ، آنهایی که بیشتر ما در زندگی روزمره استفاده می کنیم ، خیالمان راحت بود؟ به طور کلی ، این کشف من نیست: ماسک واقعاً فرد را آزاد می کند ، به او کمک می کند تا باز شود. فقط در زندگی ، فردی که ماسک زده است ناگهان به یک شخصیت شگفت انگیز ، زیبا ، درخشان با استعداد تبدیل می شود و در دیگری ، چنین ویژگی های دافعه ای به معنای واقعی کلمه در مقابل چشمان ما ظاهر می شود که بهتر است اصلاً در مورد آنها اطلاعاتی نداشته باشیم. فیلم کلاسیک “ماسک” با جیم کری در همین زمینه است.

شما می پرسید: یوری گریموف ، در مورد چه نوع ماسکی صحبت می کنید؟ بسیاری از آنها وجود دارد – کسانی که هم توانایی نشان دادن بهترین ویژگی های شما را دارند و هم شما را از چهره منحرف می کنند. همه ما آنها را کاملاً می شناسیم. این قدرت است. این پول است. این شکوه است. پوشیدن آنها بسیار سخت است. آنها کسانی که به آنها عادت می کنند را فلج می کنند.

و به همین دلیل است که من بیننده ما را بارها و بارها تحسین می کنم: ماسک های ویروس کرونا نشان می دهد که چه تعداد زیبایی ، ظریف و عمیق احساس و مراقب مردم اطراف است. احساس این خوشبختی واقعی است.

من در برابر شما ، بیننده امروز ما تعظیم می کنم! براوو! شما را در تئاتر می بینیم!