انتخاب مواد برای چنین خوراکی های ادبی بعنوان مدیر هنری STI و تئاتر هنری مسکو چخوف ممکن است در نگاه اول تعجب آور باشد. میخائیل بولگاکوف با “رمان نمایشی” ، “استاد و مارگاریتا” یا نیکولای اردمان با “خودکشی” – مطالب او روشن است. اما صادقانه بگویم تصور ارمنیک و پوچ گرایانه خرمس به کارگردانی سرگئی واسیلیویچ دشوار است. دشوار بود … این بود … تا اینکه STI “پیرزن” را بازی کرد – داستانی که محققان آثار نویسنده آن را شاید بهترین اثر او می نامند. در پایان قرن بیستم – ابتدای قرن بیست و یکم ، داستان تحت چهار اقتباس از صفحه قرار گرفت – دو روسی ، یک اوکراینی و حتی یک آمریکایی. بله ، داستان بهترین است ، اما همچنین عجیب ، نه انبوه ، و ، مسلماً ، همه قادر به خواندن فلسفه آن نیستند ، یا ساده لوحانه ، ساده ، نفیس یا عمدا بی ادبانه مجسم شده است. اما همیشه متناقض است و خسته کننده نیست.

در واقع ، یک چیز کوچک که در سال 1939 توسط خرمس با طرح آن نوشته شده است ، امروز برای سازندگان نوعی وحشت بسیار مفید خواهد بود. مردی در حیاط خانه اش در لنینگراد با پیرزن خاصی ملاقات می کند که ساعت دیواری در دستانش است ، اما به دلایلی بدون تیر. مرد با یادآوری اینکه فراموش کرده اجاق برقی را خاموش نمی کند ، به آپارتمان مشترک خود برمی گردد و در آنجا نقشه هایی برای قتل خونخوار کودکان ، که از آنها به خاطر فریاد زدن در خیابان متنفر است ، می کشد (البته آنها را به عنوان یک شوخی بکش). سپس تصمیم می گیرد داستانی کاملاً درخشان درباره معجزه گر بنویسد ، اما مشخص نیست که چرا همان پیرزن با ساعت به او می آید و بی دلیل در اتاقش می میرد ، و مرد نمی داند با جسد او چه کند. وحشت! او با ترس از اینكه بتواند از شر مدارك مادی خلاص شود ، شروع به پر كردن جسد در چمدان می كند و چمدان همراه با جسد از او ربوده می شود.

“من احساس آزار و اذیت وحشتناکی گرفتار شده ام. چرا او در اتاق من مرد؟ من نمی توانم مرده را تحمل کنم. حالا با این لاشه مقابله کنید ، بروید با سرایدار ، مدیر خانه صحبت کنید ، برای آنها توضیح دهید که چرا این پیرزن به سر من رسید با بغض به پیرزن نگاه کردم. یا شاید او نمرده است؟ پیشانی اش را حس می کنم. پیشانی سرد است. دست هم باید چکار کنم؟ “

مجموعه داستان “پیرزن” ژنوواچ “پیرزنان در حال سقوط” است – یک داستان کوتاه حکایت از خرمس ، به اندازه یک پاراگراف. همان جایی که یکی یکی خانمهای پیر که ژنوواچ چهره آنها را نمی تواند ببیند زیرا پشت به عموم مردم است ، تا قاب حل شده می دوند ، اما از روی کنجکاوی بیش از حد از پنجره می افتند و می شکنند. واقعیت پیامد کشنده توسط ساختار تخته سه لا پنهان شده است – خرمس به هیچ وجه اهمیتی نمی دهد: او پس از مرگ درگذشت. “و من به بازار مالتسفسکی رفتم ، جایی که آنها می گویند یک شال بافتنی به یک نابینا هدیه داده شد.”

بر روی صحنه ، قهرمان او به یکباره هفت مرد جوان و بسیار خوش چهره ظاهر می شود و در یک گروه تنگ نگه داشته می شود ، گویی که آنها یک نفر هستند. مردانی با شلوار روشن ، پیراهن و جلیقه های همان رنگ چشم نواز که معمولاً کارگران خلاق می پوشند ، دوستانه رفتار می کنند ، آنها در برابر همه چیز با همان کلمات واکنش نشان می دهند ، اما با صداهای متفاوت و لحن های مختلف. و واضح است که نه یک نفر ، بلکه تا هفت نفر در یک فرد زندگی می کنند – باز و پنهانی ، عصبی ، اعتماد به نفس ، دارای عقده ها و گستاخی. یا کاملاً ناخودآگاه ، بخوانید ، مثلاً کارهای دکتر شیک فروید …

“نمی دانم چرا همه فکر می کنند من نابغه هستم. اما به نظر من نابغه نیستم دیروز به آنها گفتم: ”گوش کن! من چه نوع نبوغی هستم؟ ” و آنها به من می گویند: “چنین!” و من به آنها می گویم: “خوب ، او چیست؟” و آنها نمی گویند کدام یک ، و فقط می گویند که یک نبوغ و نبوغ. اما به نظر من ، من هنوز نابغه نیستم.

با این حال ، یک هشتمین مورد در میان این کلون های مشروط وجود دارد – یک نفرت شکن ، بیشتر و بیشتر ساکت ، که با همه نیست ، اما ، به عنوان مثال ، از خارج تماشا می کند. از جمله پشت سر خود ، نشسته ، پشت سرش را به دیوار تکیه داده است. و در چنین تقابلی بین کثرت از یک سو و تنهایی از سوی دیگر تصمیم کارگردان است که قهرمان و نویسنده را در یک امتیاز چند رقم ارائه می دهد. نویسنده کجا ، قهرمان کجا؟

به هر حال ، کلمه “نمره” در اینجا کاملاً مناسب است: نثر دانیل خرمس ، که با هزینه هفت یا هشت صدا موزون می شود ، در برخی از مواقع فقط به عنوان شعر درک می شود که با پوچی ، شوخی و ترفندهای خنده دار رشد می کند. و در همان زمان – در تنهایی ، انتظار ، اجتناب ناپذیر چیزی. موسیقی شگفت انگیز گریگوری گوبرنیک ، که به سبک بازی پیانوها در فیلمبردارهای قدیمی سبک می شود ، در پایان با یک کر کرانه ای جایگزین می شود.

گروه کر مردان در قسمت دوم کمتر از یک ساعت و نیم اجرا (“گل چیست؟ زنان بوی بسیار خوبی بین پاهای خود دارند. اکنون و پس از آن طبیعت ، و بنابراین هیچ کس جرات نمی کند از حرف من عصبانی شود”) با گروه کر یک دختر همراه می شود ، که متن هارمز را به هشت قسمت تجزیه می کند رای. در چندین صحنه پردازی گروه ها به طور کامل همگرایی می کنند و بدیهی است که هنرمندان ژنوواچ چقدر خوب ، خارجی و به معنای حرفه ای هستند. او چه مجموعه ای از شخصیت ها دارد ، نه انواع اصلی جریان مد. نوعی خلوص و اخلاص طبیعی در آنها وجود دارد ، هیجان بازی با مواد پیچیده و هیجان بازی به همین ترتیب.

صحنه نگاری الکساندر بوروفسکی مانند ترانسفورماتوری است که از صفحات تخته سه لا ساخته شده است ، دارای پنجره ها ، قاب ها ، دریچه ها ، برخی از کشوها و کشوهای مخفی است ، به طور مداوم در حال تغییر است و تا حدی توهم انیمیشن را ایجاد می کند ، بنابراین برای شخصیت کارهای خرمس مناسب است.

روایت اصلی سرگئی ژنوواچ در این مسیر با سایر متن های پوچ گرایانه تکمیل می شود ، و روایتی نه تنها در مورد مرحوم ، خدا می داند ، پیرزن تشکیل می شود. در خنده از پوچ ، از پوچ آدمکش زندگی شوروی ، که خرمس خواند و خیلی غیرمعمول به سطر ترجمه کرد. به طور خاص ، کارگردان قطعه ای از شعر مورد علاقه من “برخورد بلوط با یک مرده” را استفاده کرد:

… مرد همه اینها را گوش داد

و با این حال با خودش باقی ماند.

کمی گریه کردم. قطره قطره اشک

و آویزان با چکش در بالا.

یک حفره به درون او انداخته شد ،

و او گفت ، “همه چیز راه من خواهد بود.”

عمارت و املاک به سمت او پرتاب شد ،

و او گفت:

“من قانع نشده ام.”

و خنده همراه با عمل از بین می رود. چگونه در سال 1942 زندگی خود دانیل خرمس پایان یافت ، دستگیر و سپس در یک کلینیک روانپزشکی قرار گرفت. برای چی؟ برای این واقعیت که ، احتمالاً ، او احساس تیزتر و دردناک تری داشته و دهه 30 قرن گذشته را با ترکیب سخت و غیرانسانی مردم و سرنوشت ها زندگی کرده است. من می خواستم جداگانه زندگی کنم ، شعر و نثر را تماشا کنم و مسخره کنم ، اما نشد.