– من ارمنی می خوانم ، سه نمایشنامه نویسی نوشتم ، نان می پزم ، همه ژاکت ها را آزار می دهم و داستان کوتاه می نویسم ، سعی می کنم برداشت های روزم را روی کاغذ ترجمه کنم. به عنوان مثال ، “ما به ملاقات رفتیم.” قرنطینه. هیچ کس برای دیدار نمی آید و هیچ کس با کسی تماس نمی گیرد. و ناگهان – من گوشهایم را باور نمی کنم! دوستی با شما تماس می گیرد و شما را به شام ​​دعوت می کند. خداوند! ما برای عروسی خودمان یا گرند اپرا آماده می شدیم. به نوبت استحمام طولانی کردیم. شوهر یک پیراهن سفید ترد و با دکمه های سر دست ، یک ژاکت توید انگلیسی کاملاً جدید به پا کرد. من لباس قدیمی با سنجاق قدیمی هستم. خلاصه ، آنها ردای خود را درآوردند ، چکمه های خود را جلا دادند و خاموش شدند. ماسک صورت ، گرد و غبار در کیف شما. آمد – خانه با چراغ می درخشد. بوی چیزی باورنکردنی ، مخلوطی از پیاز سرخ شده و شکلات داغ ، در یک کلام ، تعطیلات ، تعطیلات ، تعطیلات! زنگ زدند درب وزوز کرد و باز شد. یک میزبان با ماسک از آشپزخانه بیرون نگاه می کند و دستانش را تکان می دهد: آنها می گویند ، ما نمی بوسیم ، ما نمی بوسیم! وارد اتاق سمت چپ شوید! ما رد می شویم یک میز برای دو نفر تنظیم شده است – برای شوهرم و من. و از طریق درب باز می توانید میز دیگری را در یک اتاق دیگر مشاهده کنید ، و در حال حاضر شخصی در آنجا نشسته است و همچنین با شوهرش. و در اتاق سمت راست ورودی – همچنین ، به نظر می رسد ، یک مهمان در میز او. ارتباطات – از طریق تلفن میزبان تماس می گیرد و اطلاع می دهد که بشقاب های تنقلات از قبل روی میز لابی قرار دارند و ترتیب برخورد با آنها را اعلام می کند. با گرفتن بشقاب ها ، مهمانان از اتاق خود فریاد زدند: “رایگان!” ، و نفر بعدی به دنبال سهم آنها بود. میزبان خوش نظم شماره تلفن همه مهمانان را ارسال کرد. میهمانان سلفی گرفتند و از طریق واتس اپ برای یکدیگر ارسال کردند. گروهی را سازمان داد ، وارد چت شد. البته گفتگوهای عمیق نتیجه ای نداشت اما خدا با آنهاست. برای یک بار ورود به مردم ، شما فقط می توانید چت. آن یک بعدازظهر شگفتانگیز بود. دفعه بعدی – با ما ما می توانیم همه چیز را حتی بهتر تنظیم کنیم: برای هر مهمان یک طبقه وجود دارد. و غذا در وینچ است.