فضای نیمه تاریک سالن بزرگ نوعی هزارتوی است که مناظر آن بیننده را در داستانی دشوار درباره سرنوشت ایوان بونین تبعید روسیه غرق می کند. مهمترین شرایط زندگی او قبل از مهاجرت روی یک میز سیاه و بلند ، شبیه اسکله ظاهر می شود ، از آنجا سوار یک بخار شد و به قسطنطنیه رفت و برای همیشه از روسیه خداحافظی کرد. در آنجا بود ، روی کشتی ، در امواج مواج دریای سیاه ، بونین جدید متولد شد. بعداً ، در داستان “پایان” ، او در این باره خواهد نوشت:

“ناگهان کاملاً بیدار شدم ، ناگهان برایم طوفانی شد: بله ، پس این چیزی است که هست – من در دریای سیاه هستم ، من روی بخار شخص دیگری هستم ، به دلایلی دارم به قسطنطنیه ، روسیه می روم – پایان ، و همه چیز ، تمام زندگی قبلی من همچنین پایان ، حتی اگر معجزه ای اتفاق بیفتد و ما در این ورطه شیطانی و یخی نریم! اما چطور من این را نمی فهمیدم ، قبلاً این را نمی فهمیدم؟ “

هنوز بونین نمی دانست که برای همیشه روسیه را ترک خواهد کرد ، در ژوئن 1918 مسکو را ترک کرد و برای خداحافظی با دوست خود ، نویسنده نیکولای تله شوف رفت و هنگام رفتن ، عصا را فراموش کرد. عصای بونین اکنون در یک ویترین روی میز اسکله به نمایش گذاشته شده است. این تقریباً تنها مورد شخصی باقی مانده است که نویسنده ناخواسته به مسکو ارائه کرده است. او مجبور نبود دوباره پایتخت باستان را ببیند. در نزدیکی آن ، روی همان میز ، یک صفحه نمایش کوچک قرار دارد. بر روی آن می توانید اسناد بونین را که در بزرگترین بایگانی نویسنده پاریس به انگلیسی Leeds ذخیره شده است ، مشاهده کنید. به عنوان مثال ، در اینجا گذرنامه معروف نانسن وجود دارد که بونین در تبعید دریافت کرد و در سال 1941 در نیس تغییر یافت ، زمانی که به پیشنهاد مارک آلدانوف ، قصد داشت به ایالات متحده مهاجرت کند. بونین جرات حرکت نداشت اما ویزای آمریکا را ساخت. بعلاوه ، بونین گذرنامه روسی خود را قبل از انقلاب و حتی گواهی خدمت سربازی را در سال 1891 نگه داشت.

– این اولین و منحصر به فرد از نظر نمایشگاه مواد است که به دوره مهاجرت زندگی و کار بونین اختصاص دارد. هرگز چیزی شبیه به آن نبوده است. هیچ کس این اسناد و عکس ها را ندیده است – متصدی نمایشگاه ، تاتیانا مارچنکو ، به خبرنگار MK می گوید. – ما می خواستیم سی و سه سال را در یک سرزمین خارجی نه تنها در سالگرد بونین ، بلکه در سال صد سالگی مهاجرت روسیه ارائه دهیم.

بالای اسکله ، صفحه بزرگی قرار دارد که تصاویر مستندی از قسطنطنیه در آغاز قرن بیستم – اولین پناهگاه بسیاری از مهاجران روسی – در آن قرار دارد. چندین صفحه نمایش از این دست در فضای نمایشگاه وجود دارد. به نظر می رسد که بیننده در حال تماشای فیلمی درباره بونین است که سرنوشت آن وقایع تاریخی برجسته آن دوران را منعکس می کند ، اما مهمتر از همه ، این او بود که مأموریت مهاجرت روسیه را فرموله کرد. بخش جداگانه ای از نمایشگاه به سخنرانی به همین نام اختصاص یافته است ، که بونین در سال 1924 بیان کرد. در اینجا متن سخنرانی روزنامه برلین “رول” است. در همسایه نسخه هایی از روزنامه مهاجر دیگری در پاریس وجود دارد ، Posledniye Novosti ، که به ویژه برای این سخنرانی به بونین می پرداخت ، در آن او در مورد غیر قابل قبول بودن سازش با بلشویسم و ​​نقش ویژه مهاجرت به عنوان نگهدارنده گنجینه های بزرگ فرهنگ واقعی و روسیه صحبت کرد. از قضا ، پس از مدتی بونین به طور فعال برای Posledniye Novosti و همچنین برای مخالف اصلی خود ، روزنامه Vozrozhdenie ، می نویسد. بنابراین ، وی بومی جناح چپ و راست مهاجرت شد و نویسنده اصلی دیاسپورای روسیه را شخصیت پردازی کرد.

به همین دلیل آنها به اتفاق آرا از اعطای جایزه نوبل ادبیات به بونین بسیار مشتاق بودند. او نه تنها اولین نویسنده روسی بود که معتبرترین جایزه را دریافت کرد ، بلکه نماینده روسیه بود که بیش از ده سال وجود نداشت ، اما او آن را نجات داد و به تبعید برد. در صفحه بزرگ – تصاویر مراسم نوبل در استکهلم. آنها بانین زیبا را در یک میز مهمانی ، همسرش ورا نیکولاونا ، که تأثیر ویژه ای در مردم سوئد ایجاد کرد ، نویسنده محبوب گرینا کوزنتسوا ، که به عنوان دختر خوانده خود و همچنین اعضای خانواده سلطنتی معرفی شد ، نشان می دهد. عکس های کمیاب تصویر را تکمیل می کنند. این شواهد مستند جو آن روزهای باورنکردنی پیروزی مهاجرت روسیه و در عین حال ، آشفتگی های غم انگیز آینده را در خانواده بونین منتقل می کند. در واقع ، آنها در راه استکهلم هستند که با فیلسوف فیودور استپون متوقف می شوند ، جایی که کوزنتسوا خواهرش مارگا را ملاقات می کند و احساسات غیر دوستانه بین آنها شعله ور می شود.

درام خانوادگی بونین مستقیماً تحت تأثیر نمایشگاه قرار نمی گیرد ، اما نویسنده تمام درد جدایی با کوزنتسوا را در فینال و همانطور که خودش اعتقاد داشت ، کامل ترین اثرش ، مجموعه داستان “کوچه های تاریک” است. اولین نسخه های این کتاب ، همراه با یادداشت هایی که بونین وارد متن چاپ شده قبلی کرده است ، نیز به نمایش در آمده است. در غرفه ها عکسهایی از ویلا بلددره در گراسه وجود دارد ، جایی که نویسنده رمان “زندگی آرسنیف” را ایجاد کرد ، همچنین با الهام از گالینا نیکولاونا. او ، به همراه ورا نیکولاونا ، فصل های رمانی را که بونین با دست نوشته بود ، دوباره چاپ کرد. با دیدن ماشین تحریر آن زمان و همچنین خواندن قسمتهایی از “دفتر خاطرات گراس” ساخته کوزنتسوا می توانید نحوه این اتفاق را بفهمید.

این نمایشگاه همچنین دارای نقاشی هایی از پاریس است ، از جمله بومی از الکسی کرووین ، نوه کنستانتین کرووین ، با نماهایی از مونمارتر ، عکس هایی از خانه پاریسی بونین ها در خیابان ژاک اوفنباخ و معبد ، و هم اکنون کلیسای جامع الکساندر نوسکی در خیابان دارو ، که ایوان آلکسیویچ در آن قرار دارد. و ورا نیکولاونا در سال 1922 ازدواج کردند. عکس ها نشان می دهد که بونین چگونه ظاهر خود را آزمایش می کند ، به تدریج از ریش و سبیل خلاص می شود و ظاهر زیبا و کلاسیک ادبیات روسیه را به خود می گیرد. در مهاجرت بود که بونین استاد شد ، که گاهی حسادت هم نویسندگانش را برمی انگیخت. اختلافات سیاسی و اختلافات ادبی وجود داشت. طیف وسیعی از روابط نویسنده و دیگر نمایندگان برجسته ادبیات روسی در تبعید – از تسوتایوا تا نابوکوف – نیز در نمایشگاه منعکس شده است.

نمایشگاه “بونین. مهاجرت خلاقیت “تا 8 ژانویه 2021 ادامه خواهد داشت