تئاتر درام جدید، گفتگوهای آتش را به مسکو آورد
اجرا-آهنگ «انجیل به روایت بردها» اثر تئاتر درام نوین ایرکوتسک بر اساس نمایشنامه «جوانی زنده است» اثر الکساندر آرتموف و نستاسیا خروشچوا در جشنواره ماسک طلایی به نمایش درآمد. صحبت های پیرامون آتش مردهای پنجاه ساله دوباره باعث شد تا نکته اصلی را به یاد بیاورم.
چندی پیش، یک جنجال طوفانی در مورد باردها به طور ناگهانی در شبکه های اجتماعی آغاز شد. بسیاری بر این باورند که این یک ژانر در حال مرگ است، جمعیت سالخورده، خرده فرهنگ روشنفکر فنی دیگر برای کسی جالب نیست. روزی روزگاری باردها تقریباً ضد شوروی در نظر گرفته می شدند ، آنها در سالن های کنسرت نه در ردیف اول اجرا می کردند ، آنها اجازه نداشتند به مکان های دیگر بروند. ما چنین کلیشه‌هایی را به ارث برده‌ایم: مردان میانسال ریشو با ژاکت‌های کشیده در جنگل کنار آتش جمع می‌شوند و آهنگ‌های “عزیزم، خورشید جنگل”، “عالی است که همه ما اینجا هستیم …”، آنها سه آکورد را می‌شناسند. نام های اوکودژاوا، گالیچ، سرگئی و تاتیانا نیکیتین، ویزبور، سوخانوف، گورودنیتسکی، کیم، دولینا، میتیایف خوانده شد.
در سال 2021 ، فیلم “بستگان” بر اساس فیلمنامه ژورا کریژونیکوف منتشر شد ، جایی که رئیس خانواده در آستانه مرگ احتمالی تصمیم گرفت رویای قدیمی خود را برآورده کند و از جشنواره گروشینسکی بازدید کند. قبل از آن، میخائیل سگال «فیلم درباره آلکسیف» را فیلمبرداری کرد، جایی که الکساندر زبروف نقش یک بارد سالخورده را بازی کرد. در سال 2021، کنستانتین بوگومولوف نمایشنامه “برای هر مرد عاقل” را بر اساس نمایشنامه استروفسکی به صحنه برد، جایی که یک روشنفکر مسکو با گیتار آواز می خواند و به ورونیکا دولینا تعظیم می کند.
«انجیل به روایت باردها» کلیشه‌ها را چند برابر می‌کند، اگرچه کارگردان الکساندر آرتموف نمایشی درباره نوع مردان برون‌رفته، «جنسیت کلاسیک» به صحنه برد و سعی کرد آنها را بازسازی کند. این اکشن نه فقط در جنگل، بلکه در جنگل روانگردان روسیه طبق نقشه او اتفاق می افتد و با جنگل معمولی روسیه تفاوت دارد زیرا شما را از بیرون احاطه نمی کند، بلکه در درون شما رشد می کند. این بر اساس نمایشنامه “جوانی زنده است” نوشته الکساندر آرتموف با همکاری ناستاسیا خروشچوا است. او خود بازیگر، نمایشنامه نویس، کارگردان، بنیانگذار تئاتر TRU در سن پترزبورگ است و با آندری موگوچی در BDT (“چه باید کرد؟”) کار می کند. ناستاسیا خروشچوا نمایشنامه نویس، موسیقی شناس، آهنگساز است که با والری فوکین و آندری موگوچی (“آلیس” بر اساس افسانه لوئیس کارول با بازی آلیسا فریندلیچ) همکاری می کند.
تماشاگران دور یک پاشنه کوچک در مرکز سالن نشسته اند، جایی که چیزی جز صندلی، آکاردئون، دو گیتار وجود ندارد. همه چیز در تاریکی اتفاق می افتد. هیچ چهره ای دیده نمی شود، فقط تابش خیره کننده آتش است. بازیگران با همان پلیورهای کشیده بیرون می آیند، کنار «آتش» می نشینند. فقط صدای ترق شاخه ها شنیده می شود. بنابراین در حدود یک میزانسن، چهار مرد 50 ساله پنجاه دقیقه می نشینند. آنها با هم 200 ساله هستند. نفر پنجم پسر 27 ساله دوست فقیدشان پیتر است که در آتش سوزی جان باخت. همه آنها آوازهای بارد را می خوانند، امضای “عالی است که امروز همه ما اینجا جمع شدیم”، روزهای قدیم و حادثه پیتر را به یاد می آورد که بیشتر و بیشتر ساکت بود و همسرش ساکت بود. در 23 سالگی، پیتر احساس پیری کرد و به همین دلیل مرگ زودهنگام را انتخاب کرد. پسر پدر ندید، پس از مرگ او به دنیا آمد.
آنها همیشه در میکروفون فریاد می زنند. به نظر می رسد که به محض رسیدن به یک مکان ناآشنا، بدون تمرین و بدون بررسی کیفیت صدا به آنجا رفتند. مات و مبهوت به طوری که متن دیگر مهم نیست. همه به نوبت چیزی را به یاد می آورند. یک زن به یک زن متوسط نیاز داشت. نفر دوم در پنجاه سالگی احساس جوانی می کند و هیچ کس بیشتر از 27 به او نمی دهد. و همسرش 45 سال دارد، یعنی پنج سال کوچکتر، اما پیر. شوهر به او نگاه می کند و می بیند که پیر شده است. و پسر همان است: او 27 سال دارد و قبلاً پیر است. من با یک دختر آمدم، می خواستم پدر و مادرم را ملاقات کنم. و وقتی پدر را دید … نه ، او عاشق نشد ، اما روز بعد آن پسر را ترک کرد و گفت که او برای او پیر شده است. بنابراین یک مرد زندگی می کند، با دو پیر رنج می برد – زن و پسرش، و خودش جوان است. خنده دار. زن سوم چیزی شیرین می خواهد، نه تلخ. خب، مورد چهارم در مورد زنان نیست، همه چیز در مورد نوعی نبرد است. یکی از دوستان مونولوگ را منصرف می کند، همه با هم می خوانند “چه عالی که امروز همه ما اینجا جمع شده ایم”، دیگری اعتراف خود را آغاز می کند. آنها بارد هستند، اما نبودند. همه اینها بازتاب برخی ایده های خیالی است.
تیتر روزنامه:
باردهای پیر، همسران متوسط
