شور و شوق کنسرت در دنیای بزرگ موسیقی می جوشد. حذف همه محدودیت‌ها در رویدادهای جمعی، ستاره‌های بزرگ را با کنسرت‌های بزرگ به صنعت بازگردانده است. در حال حاضر، بروس اسپرینگستین و متالیکا در حال چرخیدن در اروپا هستند و انبوهی از طرفداران را در نمایش های خود جمع می کنند. سرمایه داران راک آمریکایی در حال حاضر دارای وضعیت کهنه سرباز هستند، که این تمایل آنها را برای سوزاندن مانند یک کودک نافی نمی کند.
بلیط دوبلین برای رئیس
برای بروس «رئیس» اسپرینگستین و گروهش در خیابان E، زندگی پر هیجان در یک تور جهانی بزرگ از اوایل آوریل آغاز شد. در پایان ماه، نوازندگان به اروپا نقل مکان کردند، جایی که در حال حاضر دو استادیوم در بارسلونا و سه ورزشگاه در دوبلین جمع آوری کرده اند.
با توجه به اینکه نوازندگان یک روز در میان می نوازند، بخش ایرلندی تور کمی طولانی شد و در طول مدتی که در دوبلین گذراند، اسپرینگستین تقریباً یک فرد بومی آنجا شد. بارانی سخت و کلاه تند و تیز او هر چند وقت یک بار به میخانه ها و غذاخوری های نمادین شهر سرازیر می شد، ستاره راک از گرفتن عکس با مردم محلی خوشحال بود، موفق شد اسطوره پانک ایرلندی شین مک گوان را ملاقات کند، راک فولکلور نه چندان افسانه ای دونوان به نظر می رسید. در صدای چک بروس
کنسرت های اسپرینگستین به معنای واقعی کلمه در شور و اشک دلتنگی غرق می شود. روزنامه نگاران دوبلین زمان زیادی را در صف های غول پیکر در ورودی سالن سپری کردند و به داستان های طرفداران گوش دادند. این زوج شصت و چند ساله به یاد می آورند: «یکی از آهنگ های بروس اولین رقص ما بود. یکی دیگر از طرفداران قدیمی می‌گوید: «احساس می‌کنم اکنون دوباره هجده ساله‌ام، و در کنسرت بروس در قلعه اسلون در سال 1986 می‌روم».
به نظر می رسد خود رئیس از این فرصت برای کشش استخوان ها خوشحال است. تور قبلی او با گروه E Street Band در سال 2018 به پایان رسید و اکنون این نوازنده 73 ساله و تیمش دوباره می توانند مانند آتشفشانی از احساسات طرفداران احساس کنند. نمایش اسپرینگستین مانند یک لوکوموتیو بخار قدیمی می‌شتابد، اما خود هنرمند روی صحنه اصلاً نمی‌خواهد سن خود را به خاطر بیاورد. کنسرت او بیش از سه ساعت طول می کشد و در طی آن گروه تقریباً سی آهنگ را پخش می کند.
با شروع انکور، اسپرینگستین هنوز یک مشت انرژی است، و وقتی Born in USA شروع به صدا کردن می کند، فقط خوش اخلاق ترین ها و آنهایی که پیراهن های خیلی گران دارند می توانند در برابر میل به پاره کردن پیراهن ها روی سینه خود مقاومت کنند. در تب و تاب این شور و شوق، کمتر کسی هاله کمی رسوایی آغاز تور را به یاد می آورد.
دلیلش هم قیمت بلیط بود. در زادگاهش در نیویورک برای این نوازنده، برای فرصتی برای دیدن بروس روی صحنه از مردم، آنها حداقل سیصد دلار درخواست کردند که حتی برای آمریکای ثروتمند هم خیلی زیاد است. خشم جداگانه ناشی از این واقعیت است که چنین قیمتی نتیجه سیاست نسبتاً تهاجمی اپراتور بلیط بزرگ Ticketmaster است که پس از اتحاد با توزیع کننده اصلی کنسرت در جهان Live Nation ، در واقع قیمت ها را دیکته می کند.
این استراتژیست های این دفتر بودند که به اصطلاح قیمت گذاری پویا را ارائه کردند، زمانی که افزایش تقاضا برای بلیط ها به طور خودکار آنها را گران تر می کند. قابل توجه است که با تجارت آنلاین (و دیگری عملاً ناپدید شده است) برای خدمات مختلف صورتحساب عمومی دریافت می شود و قیمت بلیط تقریباً دو برابر می شود.
رهبر گروه بریتانیایی The Cure، رابرت اسمیت، قبل از شروع تور آمریکایی خود تصمیم به مبارزه با انحصار طلبان گرفت و در کمال تعجب بسیاری، موفق شد فروشندگان بلیط را متقاعد کند که بخشی از پول را به افرادی که آنها را خریداری کرده بودند، برگردانند. اسپرینگستین هیچ کاری از این دست انجام نداد، اما در مصاحبه ای اعلام کرد که حاضر است به هرکسی که نمایش را دوست ندارد پول بدهد، و همچنین خاطرنشان کرد که در طول زندگی حرفه ای خود سعی کرده قیمت بلیت را حفظ کند و اغلب آنها را کمتر از هزینه منطقی می کند. و حالا وقت آن است که مال خود را بگیرید. با قضاوت بر اساس فروش کلی، مردم قصد ندارند با بت چانه بزنند.
با متالیکا قاطی نکنید
موسیقی آنها به سختی با کنایه همراه است، اما به نظر می رسد در تور حمایت از آلبوم 72 Seasons، شوخی ها مورد استقبال قرار می گیرند. “آهنگ جدید میخوای یا قدیمی؟ جیمز هتفیلد از جمعیت 71000 نفری که برای اولین کنسرت تور در آمستردام جمع شده بودند می پرسد. فرستمن غرغر می کند: «در حال پخش یک آهنگ جدید»، اما اکشن قدیمی Seek & Destroy در حال پخش است.
منتقدان، شاید بدون اشتیاق زیاد، دوباره متالیکا را گروه سنگین اصلی روی کره زمین می نامند، و نوازندگان خوشحال هستند که نشان دهند واقعاً چه کسی در اینجا مسئول است. یک صحنه چشمگیر درست در وسط استادیوم، هفت صفحه نمایش بزرگ، وسایل آتش نشانی و مکانیزم های حیله گر، که به لطف آنها مجموعه درام در چهار مکان مختلف در طول نمایش قرار گرفته است.
یکی دیگر از جلوه های ویژه مهم این تور، قصد گروه برای اجرای دو کنسرت در هر شهر، متشکل از آهنگ های مختلف است. به صراحت، یک رویکرد جالب برای کار با کاتالوگ و دلیل خوبی برای طرفداران واقعی برای رفتن به هر دو نمایش است. پس از انتشار آلبوم جدید، تردیدهای زیادی در مورد مناسب بودن آهنگ های تازه در کنسرت ها ابراز شد. بیشتر آهنگ‌های آلبوم کاملاً طولانی و با تمپوی متوسط هستند، که آنها را بدیهی‌ترین انتخاب برای اجراهای زنده نمی‌کند.
اما نوازندگان بارها تاکید کرده اند که مجذوب مواد جدید خود هستند و قصد ندارند آن را پنهان کنند. در نتیجه، Lux AEterna، Screaming Suicide و Sleepwalk My Life Away وارد لیست مجموعه محصولات جدید شدند. بقیه نمایش بدیهی است با در نظر گرفتن افرادی ساخته شده است که برای چیزی ابدی آمده اند. و این ابدی با تمام شکوهش به صدا درآمد.
ترکیب Nothing Else Matters و Sad But True یادآور عددی مرگبار است. هتفیلد فریاد می‌زند: «بسوز، آمستردام، بسوز،» و گروه «فیل» را روشن می‌کند و جمعیت را به هیستریک می‌کشاند. در پایان نمایش، نوازندگان بزرگواری ستارگان استادیوم را نشان می‌دهند، چوب‌های پراکنده و چوب‌های طبل را به نمایش می‌گذارند، کودکی که به نظر می‌رسد حتی ده ساله هم نشده، یک بند زرد از طرف مقابل دریافت می‌کند. اما علی‌رغم همه این نزاکت‌ها، آمستردامری‌ها به احتمال زیاد در اثر موسیقی کرکننده و هزاران کاریزما راک احساس سوختگی می‌کنند. پاریس، جایی که خشم سنگین ادامه خواهد داشت، احتمالاً آن را از دل خواهد گرفت.
تیتر روزنامه:
بهار غول های سنگی
