“MK” مشخص شد که چه کسی می تواند گروه را پس از عزیمت استاد هدایت کند
در تئاترهای پایتخت که رهبران خود را از دست داده اند ، یک موضوع اما سوزان در دستور کار قرار دارد – جستجوی مدیران هنری جدید. اگر در تئاتر آرمن جیگارخانیان از خارج منتظر انتصابی هستند ، در تئاتر رومی ویکیتوک اوضاع دقیقاً برعکس است: در اینجا آنها فقط شخص خود را به عنوان گیرنده می بینند. او کیست؟
موردی که هیچ دسیسه ، کشمکش و کسی نام جدید را مخفی نکند – در صندلی مدیر هنری در تئاتر ، تقریباً همه دوست دارند دیمیتری بوزین را ببینند. چه چیزی در مورد او شناخته شده است؟ او 48 ساله است. در سال 1994 او از GITIS ، دوره پاول چامسکی فارغ التحصیل شد ، وی توانست یک سال در “Satyricon” بازی کند. اما او همیشه خود را شاگرد رومن ویکیتوک می دانست (وی از همان دوران دانشجویی با او شروع به کار کرد) ، زیبایی شناسی خود را اظهار کرد و نظرات استاد را در مورد هنر تئاتر کاملاً در میان گذاشت. آنها با هم یک تئاتر ساختند و به قول خودشان از لوله های آتش ، آب و مس عبور کردند. بوزین ، یک هنرمند زیبا و پلاستیکی ساخته شده و نقش اصلی را در تمام اجراهای رومن ویکیتوک بازی می کرد. زیر نظر او به عنوان کارگردان دوم کار کرد و زیر نظر او شروع به صحنه پردازی خود به عنوان کارگردان کرد: یک اجرا در حال حاضر روی پوستر تئاتر است – “موگلی” (طبق پیام آن برای کودکان نبود) ، دومین مرحله در حال تمرین است. استاد تمرینات دانش آموز را تایید می کند ، که از او به عنوان یک مدیر آینده دار صحبت می کند.
اما مهمتر از همه ، بوزین مدتهاست که در سیستم ارزشی معلم خود زندگی می کند. به هر حال ، رومن ویکیوتیوک همیشه دوری می کرد و با همکارانش در کارگاه بسیار متفاوت بود: او هرگز سعی نکرد با بزرگان این دنیا دوست شود ، برای جوایز ، عناوین ، بازی های چند پاس مبارزه نکرد. و به همین دلیل ، در زمینه مقام و منزلت ، او یک رقیب خطرناک و به طور کلی یک رقیب نبود. اما از نظر هنری … بی نظیر بود.
رومن ویکیتوک البته یک قدیس نبود ، اما همیشه این تصور را داشت که هیاهوی اطراف هنر خیلی او را آزار نمی دهد. او که تا پیری زندگی کرده بود ، هرگز ستاره ای را به معنای معمول کلمه گرفت. او بیشتر به آسمان ، به ستارگان نگاه می کرد و در آنجا به دنبال الهام می گشت ، انرژی و قدرت می کشید. در تئاتر او زندگی هنری بدون استاندارد دوگانه را اظهار داشت. شاید به همین دلیل بود که خداحافظی با این کارگردان که در 20 نوامبر در مسکو اتفاق افتاد ، برخلاف همه وقایع عزاداری چند وقت اخیر بود: به معنای واقعی کلمه در سالن غر می زد ، هنرمندان و تماشاگران در سنین مختلف با صدای بلند گریه می کردند ، هیچ کس اشک های خود را پنهان نمی کرد. با شکوه و در عین حال بسیار صمیمی ، بدون تدبیر ، همه این وداع را به یاد می آورند.
به طور کلی ، گروه و همه کارکنان تئاتر از دیمیتری بوزین می خواهند که کار رومن گریگوریویچ را ادامه دهد. آنها تمایل خود را در نامه ای جمعی ابراز داشتند ، كه قصد دارند آن را به بنیانگذار – اداره فرهنگ مسكو – منتقل كنند. خوب ، و اینکه چگونه آنها در آنجا تصمیم می گیرند ، امیدوارم به زودی بفهمیم.