رومن ویکیتوک درگذشت. او 84 ساله بود. بله ، او مدتها بیمار بود. خیلی ها در این باره می دانستند. اما آیا تحمل ضرر بسیار آسان تر است؟ اصلا. استاد بزرگ نه تنها یک تئاتر ایجاد کرد ، بلکه جهان پیرامون خود را ایجاد کرد و پیروان وفاداری را ترک کرد. بخش قابل توجهی از زندگی او در کنار او هنرمند تاتیانا استرلبیتسکایا بود. او در اجراهای او بازی می کرد ، از لحاظ بصری جسورانه ترین ایده ها را مجسم می کرد و فقط خیلی دوست داشت.

– ارتباط با رومان گریگوریویچ جادویی است ، زیرا ارتباط با یک نابغه همیشه اینگونه است ، – می گوید تاتیانا استرلبتسکایا. – مثل عشق است ، جرقه. فقط برای شما اتفاق می افتد … و می فهمید که دیگر به خودتان تعلق ندارید. شما برای همیشه از او هستید. من به یاد می آورم که چگونه شب هنگام رومن را صدا کردم و به عشقم اعتراف کردم. و او با من تماس گرفت و گفت: “تانیونیا! تانیونیا من هم شما را دوست دارم. ” اما این موضوع نیست … ما سالها با هم دوست بوده ایم ، اما وقتی آنها به من می گویند: “تسلیت مرا قبول کن” – شنیدن آن برایم عجیب است. صحیح تر خواهد بود اگر بگوییم: “سلام ، لطفا تسلیت من را بپذیرید! شما نمی دانید چه کسی را از دست داده اید. “

او فقط یک مدیر هنری یک تئاتر ، یک استاد ، یک کارگردان نابغه ، یک دوره نبود … این چیز دیگری است. وی رومی ویکیتوک است. و برای من و برای دنیا خیلی بیشتر است.

هنگامی که چندین شهر در ژاپن تحت تسونامی مهلک قرار گرفتند (در 11 مارس 2011 ، ژاپن از یک زلزله 9 نقطه ای که باعث ایجاد سونامی شد ، شوکه شد ، که به عنوان قدرتمندترین شهر در تاریخ سیاره ما شناخته می شود. – IN) ، همه مواد را نابود کرد. سپس با روموچكا ملاقات كردیم ، دست در دست هم دادیم و درمورد چقدر خوش شانس بودن تئاتر صحبت كردیم. این دعا از طریق شخص به شخص در گفتگو با خدا است.

– آیا تئاتر او معبد است؟

– من فکر می کنم این تنها مکانی است که بازیگران واقعاً در آن خدمت کرده اند و با جاه طلبی ها ، رفاه و عناوین خود به نفع خود نیافته اند. باشد که آنها مرا به خاطر چنین جملاتی ببخشند. من هرگز مانند بازیگران رومن ویکیتوک بازگشتی به تئاتر ندیده ام. حالا تئاتر یتیم است. این یک واقعیت است. بیشتر آن از راهنمایان رومان گریگوریویچ تشکیل شده بود – معنوی ، انرژی ، پلاستیک. من او را دوست دارم و برای همیشه دوستش خواهم داشت ، زیرا اینها بالهای من هستند ، فرشته من.

– از بیماری او خبر داشتید؟

– البته من همه چیز را فهمیدم. خیلی ها می دانستند که او بیمار است. اما آنچه اتفاق افتاده نه شخصی است و نه خصوصی. خشک نیست – اکنون رومی ویکیتوک از بین رفته است. من به عنوان یک هنرمند احساس می کنم زمین یتیم است. مرا بخاطر پاتوس ببخش. اما اینطور است. این به لطف افرادی مانند او است که ما مردم می شویم و در این زندگی فقط چرخش نمی کنیم. این رمان همه ما را به حوزه دیگری برد. جای تعجب نیست که تئاتر وی “خانه نور” نامیده می شود. نکته ترسناک این است که خالی باشد و هیچ چیز پس از آن نخواهد آمد. می ترسم تصور کنم اکنون با بازیگرانش چه اتفاقی می افتد. در تئاترهای دیگر است که آنها در سریال ها بازی می کنند ، به نوعی می چرخند ، اما در اینجا آنها خدمت کردند ، استخوان های یقه ، زانوها ، شانه ها را شکستند و مانند هیچ تئاتر دیگری کار نکردند. و همینطور در هر اجرایی. آنها فهمیدند كه رومن ویكتیوك فقط یك كارگردان ، استاد ، مدیر هنری نیست. هادی است. الان کجا می روند؟ چه کسی آنها را می گیرد؟

– شما با رومن گریگوریویچ هم به عنوان بازیگر در نمایش “عاشق” و هم به عنوان یک هنرمند کار کردید. او در این حرفه چگونه بود؟

– کار برای من بسیار عجیب بود ، زیرا من خودم از نظر آموزش و پرورش مدیر هستم. بعد از اولین نمایش ، حتی روزنامه مقالاتی با عناوینی مانند “اولین کارگردانی که خودش را به او داد” منتشر شد. در اودسا ، آنها گفتند که من همسر وی هستم یا مردی هستم که به عنوان یک زن مبدل شده ام. مزخرفات کافی بود.

یک بار رومن گریگوریویچ مرا در پشت صحنه دید و به اوکراینی گفت: “چه کسی است؟” یعنی “این کیست؟” جلسه ما اینگونه اتفاق افتاد. سپس بدخواهان به من گفتند که ما موفق نخواهیم شد. اما همه چیز اتفاق افتاد – هم بازی و هم دوستی. من آن را یک عمل عاشقانه می نامم. آن زمان اوضاع سختی بود. رومن گریگوریویچ می خواست شعبه ای از تئاتر را در کیف افتتاح کند. اما پیش فرض و مشکلات جلوگیری کرد. و “عاشق” با وجود این به نوعی زندگی کرد.

– در مورد رومن گریگوریویچ چه بود؟

– احتمالاً ، درک اینکه او بالاتر از شما است و در عین حال به سمت خودش می کشد. شما یک بازیگر در دست او نیستید ، بلکه در یک عمل ، نوعی دعا شریک هستید. ساعت 8 صبح یک بار تلفن من زنگ خورد: رومن گریگوریویچ. وی گفت: “تانیونیا ، شما باید جعبه مارکی دو ساد را بکشید.” من بلافاصله از تخت بیرون پریدم و آماده انجام هر کاری او بودم شد. او درباره ایده “Masquerade of the Marquis de Sade” برای من گفت که مضمون اصلی آن درگیری ابدی این هنرمند با مقامات است. رومن گریگوریویچ پیشنهاد کرد که پرتره هایی از دشمنان مارکیز دو سد را که در زندان در کشوری نزدیک به جنون طراحی می کند ، نقاشی کند. اما بعداً همه اینها را یاد گرفتم. و سپس او نپرسید که هزینه آن چقدر است ، نه جزئیات طرح ، هیچ چیز. او به عنوان یک سرباز آماده بود. فرد به سادگی می گوید: “من تو را می خواهم”. و به او می گویی: “من مال تو هستم”.

همچنین بخوانید: “شاگرد رومن ویکیتوک در مورد آخرین دیدار با مدیر گفت”