کارگردان رومن ویکیوتیوک در اثر اثر ویروس کرونا در مسکو درگذشت. رومن گریگوریویچ 84 ساله بود. والنتینا تالیزینا بازیگر زن در بیشتر زندگی با ویکیوتیک آشنا بود – از آن زمان 65 سال ، هنگامی که یک پسر لاغر روم وارد اتاق خوابگاه GITIS شد ، جایی که دختران سال اول در آنجا مستقر شدند. پنج دقیقه بعد ، یکی از ساکنان پایتخت نگاهی حامی به زنان استانی انداخت و آنها را به مسکو برد. “پس من به آن چسبیدم!” – والنتینا ایلاریونوونا را به یاد می آورد.
– او در سال دوم تحصیل کرد ، من – در اولین سال. من به طور شهودی به او نزدیک شدم ، شجاعت او را برای انجام کارها دوست داشتم ، شهامت ناامیدانه. او به دنبال من آمد و پرسید: “امشب چه می کنی؟” – “هیچ چی.” – “همه ، بیایید تئاتر برویم!” من را به همه سالن ها کشاند. هیچ در بسته ای برای او نبود.
با تشکر از ویکتوک ، من همه باله های تئاتر بولشوی را دیدم ، اولانوا ، لپشینسکایا ، استروچکووا را دیدم. من برای او بسیار آماده بودم. او به من یاد داد که چگونه “یک خرگوش” را در واگن برقی سوار کنم ، به نوعی من را مجاب کرد که از کتابخانه سرقت کنم.
به نوعی ما بدون بلیط کنسرت گیللز در هنرستان موفق شدیم. من موفق شدم از میله های حصار فشرده شوم ، و روما گرفتار شد – نگهبانان ، همراه با مدیر ، او را مانند جیب بر تعقیب کردند. و سپس این موفقیت ها را برای تئاترهای خود برای “The Handmaids” و “Madame Butterfly” ترتیب داد و به شدت به آن افتخار کرد. “کوچولوی من ، دویست نفر شکستند! می توانید تصور کنید؟ ” – فخر فروشی ، چشمان درخشان.
– آیا او مرد مشتی بود؟
“در داخل ، او اوکراینی متواضع و ساکت بود. و حتی ترسو. یک بار قرار بود با گروه به مونیخ پرواز کنیم و معلوم شد که فقط شش نفر پاسپورت خارجی دارند که وزارت امور خارجه صادر کرده ، آنطور که باید ، و برای بقیه مشخص نیست که در کجا ، در برخی از شرکت های چپ. در نتیجه اجازه ورود به هواپیما را نداشتیم.
اما یک پرواز عصر هم بود. کارگردان ما تانیا سوخاچوا دستور داد: “تالازینا و ویکتوک می آیند!” و ما رفتیم تا این گذرنامه های اشتباه را دوباره انجام دهیم. در دفتر رئیس ، من شروع به سخنرانی کردم که در صورت عدم موفقیت در این تور ، جوانان تئاتر ما را پراکنده می کنند. و با پاتوس افزود: “آنها دیگر به تئاتر اعتقاد نخواهند داشت.”
کلمات به مارک برخوردند. ویکتوک در تمام این مدت ساکت بود و از ترس می لرزید. به او برگشتم: “رم ، چرا ساکت هستی؟” – “موافقم”. یک ساعت بعد گذرنامه ها را بیرون آوردند. روما با ترسو دستهایش را دراز کرد و سرهنگ دوم گفت: “نه ، نه برای تو – برای او!” و یک دسته پاسپورت به من داد. به فرودگاه برگشتیم ، سرم شکافته شد ، فشارم از هیجان پرید. من همان جا روی نیمکت دراز کشیدم و گفتم: “ودکا!” ، سپس: “آبجو!” ، اما هیچ چیز کمکی نکرد و ویکتوک ، با دست دادن من ، با پاتوس گفت: “ما غرق نمی شویم!” روز بعد یک نمایش در مونیخ بازی کردیم.
– رومن ویکیتوک کارگردانی فوق العاده گویا و احساسی بود. چطور با او کار کردی؟
– چگونه گریه کردم بعد از نمایش برتر آنا کارنینا ، وقتی اولیانوف او را به تئاتر واختنگف برد. یادم می آید که با اشک رنجش از کنار باغ رینگ قدم می زدم: رم در تئاتر جدی یک نمایش جدی را اجرا کرد ، اما من آنجا نبودم …
– دعوت نکردی؟
– نه و مدتها تماس نگرفت. او هنگام تمرین برای لولیتا بر سر من فریاد زد: «ماسه سنگ! شما باید آسفالت کنید! عضو Komsomol دهه سی! طوری که ناپدید شدی! ” – این او به من گفت ، کسی که او را دوست داشت. وقتی برای اولین بار وارد تئاترش شدم او سنگی روی من نگذاشت.
پشت صحنه که داشتم هق هق می کردم ، اولگ ایسایف به طرف من آمد و گفت: “لاریونوونا ، گریه نکن! هفت روز مانده به مردم! ما فقط باید به مردم برسیم! ” من شروع به بازی در نقاشی کارگردانی ویکتوک کردم و برخی از منتقدان مشهور در اجرای دوم یا سوم اشک ریختند و به تالیزینا ، آموزش دیده توسط ویکی تیوک نگاه کردند. سپس او “پروانه … پروانه …” را در تئاتر من گذاشت. و دیگر جیغ نمی کشید. در کل من در هفت اجرای او بازی کردم.
– حالا که رومن ویکیتوک برای همیشه از بین رفته است ، چه چیزی را به یاد می آورید؟
– شوخی های او ، عشقش به من را به یاد می آورم. او مرا “استعداد” خواند. او در خانه با من تماس گرفت ، مادرم تلفن را پاسخ داد و رم گفت: “با استعداد تماس بگیر!” یک بار گفت: “فقط دو نفر از GITIS خارج شدند: من و تو.”
کت های هنری اش را به یاد دارم. همانطور که او چند کتاب نه چندان مناسب را به من نشان داد و من گفتم: “ببند ، من به این علاقه ندارم”. او با من رفتاری دلسوزانه داشت. یک وقت سینه اش را گرفتم: “اینجا چی بازی می کنم؟” پاول اوسیپوویچ چامسکی ، محبوب من ، نزد من آمد و گفت: “والیا ، نکن!”
رما ویکی تیوک یک کارگردان بزرگ روسی بود ، اگرچه او اوکراین را بیش از مادرش بسیار دوست داشت ، اما به دلایلی او به آنجا نرفت. معلمان او از هنرمندان بزرگ تئاتر هنری مسکو بودند. او به Efros آمد ، در تمرینات خود نشست ، این روش را آموخت. او همه چیز را جذب ، جذب کرد و دست خط کارگردان منحصر به فرد خود را ساخت ، که در همان نقطه ضرب و شتم کرد. در این هنرمند ، او قبل از هر چیز ، شخصی را با ترس ، شک و تردید دید و روی این مطالب کار کرد. من آن را روش Efros-Viktyuk نامیدم. در آخرین جلسه ما بعد از اجرای “شیطان کوچک” او بیرون رفتم و اعتراف کردم: “نبوغ ، چه چیز دیگری می توانم بگویم!”
– احتمالاً بسیاری از بازیگران ویکی تیوک اکنون به این فکر می کنند که بعد از رفتن وی چه اتفاقی خواهد افتاد ، آیا تئاتر او باقی خواهد ماند؟
– یکی از بهترین شاگردان وی الکساندر دزیوبا است. او می توانست رئیس تئاتر باشد.
همچنین بخوانید:
