در “فرهنگ” یک چرخه شگفت انگیز “آندری و زویا” اثر آناتولی مالکین وجود دارد. زویا بوگوسلاوسکایا، موز او، اوزا، به یاد می‌آورد… این در زمان زندگی آندری آندریویچ، زمانی که خودش نمی‌توانست صحبت کند، فیلمبرداری شده است… و پس از مرگ.

سپس “عاشقانه عاشقانه” با ترانه هایی بر اساس اشعار او بود. و یک برنامه حافظه از سال 1987.

در اولین “3723 Voznesensky”. این نام سیاره به افتخار او است. و سپس “جونو” و “آووس”، همه با همان کاراچنتسوف، اما بدون شانینا و عبدالوف.

پس به یاد شاعر باش او به این صورت نوشت: «ما خیلی هستیم، شاید چهار نفر…» – او چنین نوشت، یعنی… چهار نفر عبارتند از یوتوشنکو، ووزنسنسکی، اوکودژاوا و آخمادولینا. آیا آنها به یاد می آورند؟ گاهی اوقات.

انگار یک نابغه دفن شدی

نابغه عصر کیست.

چه کسی نابغه لحظه است.

تو نابغه فقیر دهه هفتادی ما هستی،

و بیچاره نوابغ بینوایان.

این یوتوشنکو در مرگ ویسوتسکی است.

آنها با ملایمت با او رفتار کردند، اما کمی به پایین نگاه کردند.

و توصیه های خوبی به من کردند

یک ضربه کوچک روی شانه،

دوستان من شاعران معروفی هستند:

“من فریاد می زنم – من بیرون می روم” قافیه نکنید.

اما فقط تمام این 43 سال پس از مرگ ویوسوتسکی را به یاد می آورید، او به اندازه هر کس دیگری مرتبط است، او به نقل قول ها رفته است، از هر آهنی می پرد. او روح روسی دوران شوروی را بیان کرد، همین. حافظه مردم یک چیز ناملموس و غیر فرصت طلبانه است، نمی توان آن را کنترل کرد. و در آنجا، در این خاطره، پوشکین و ویسوتسکی اصلی هستند و هیچ کس در این نزدیکی نیست.

اما ووزنسنسکی را فراموش نکنید، هرگز فراموش نکنید. زندگی او مانند یک معجزه است. به یاد داشته باشید: “… اما یک معجزه با من باقی ماند، مانند یک همراهی” (موسیقی پاولز، شعر ووزنسنسکی، نیکولای گناتوک – “طبل”).

در 14 سالگی برای پاسترناک نوشت و اولین شعرهایش را فرستاد. پاسترناک تماس گرفت – یک معجزه!

او 31 ساله بود، روی تریبون ایستاده بود و با این جمله: “من هم مانند شاعر محبوبم، معلمم ولادیمیر مایاکوفسکی، عضو حزب کمونیست نیستم …” غرش، غرش هیئت رئیسه به گوش رسید. – دبیر کل خروشچف، در حالی که مشت خود را تکان می دهد، فریاد می زد، جیغ می کشید، پشت سر شاعر پارس می کرد. خروشچف، که ووزنسنسکی به خاطر آزادی میلیون ها نفر از اردوگاه ها بی نهایت از او سپاسگزار بود. این زوزه، جیغ رهبر، خشم سالن باید به عنوان یک معجزه تجربه می شد و حتی قوی تر می شد.

معجزه – “جونو” و “آووس”، شعری درخشان. و هنگامی که نوابغ دیگر – زاخاروف، ریبنیکوف، شینتسیس – به آن پیوستند – نتیجه اجرای لطف خدا بود، یک اپرای راک در کشور یک سیاه چال کشنده، یک معجزه در سطح جهانی.

معجزه فیلم ها، حس زبان، زمان، مکان اوست. او هرگز فرصت‌طلب نبود و حتی “لنین را از پول بیرون کن!” به هیچ وجه ادای احترام به حزب نیست.

او هرگز به طور خاص برای آهنگ ننوشت، اشعار او خود به موسیقی تبدیل شدند. در اینجا ویسوتسکی در شعرهای او آمده است: “خداوندا، یک نفر دوم را برای من بفرست” و همه فکر می کردند که این یک سبک کاملا ویسوتسکی است. همچنین: “در مورد بقیه نمی دانم، اما شدیدترین دلتنگی را نه برای گذشته، نوستالژی واقعی را احساس می کنم.” موسیقی از استاس نمین.

و دوباره پاولز، و آندری میرونوف آواز خواندند، سپس لئونتیف: “و او روی پیانو پرواز کرد و پدال ها را فشار داد، پیانو یک بال دارد … فشار دهید، پیانیست، آواز بخوانید، پیانیست، گریه کنید، پیانیست، شما جایزه گرفتید.”

یک میلیون رز قرمز مایل به قرمز! مثل این.

یا آنچه الکساندر عبدالوف در نور سال نو خواند: “من شامپاین را زیر بارش برف در باغ دفن کردم ، با احتیاط با شما بیرون خواهم رفت: ناگهان آن را پیدا نمی کنم. یک طوفان برفی افسانه ای با عجله با ما ازدواج خواهد کرد، از اول تا سیزدهم و برای همیشه. چه شعرهایی که انگار پاسترناک.

و در اینجا فراق غیر ابدی با اوزا او است: “ما باید دیوانه شده باشیم، تو دشمن منی، من دشمن تو هستم …” یادت هست؟

و نفرت برادسکی، نفرت، اول از یوتوشنکو، سپس از ووزنسنسکی. چرا؟ آسمانی ها چه باید به اشتراک بگذارند؟

در مستند اول چنین قاب، طرحی وجود دارد: استاس نمین جلسات و عصرهایی را در لس آنجلس ترتیب داد. ووزنسنسکی نامیده می شود. و شارون استون بود، وقتی شاعر را دید، به سادگی به او تعظیم کرد. داستین هافمن آمد. او از روی صحنه گفت: “من از روس ها می دانم لنین، ووزنسنسکی …” – استاس گفت: “بنابراین ووزنسنسکی در سالن است.” باید چشم های هافمن را می دیدی! اول، شگفتی باورنکردنی، سپس شادی، شادی، تحسین. پنج تن از بهترین شاعران آمریکایی ووزنسنسکی را ترجمه کردند. برای آنها این یک افتخار بود.

… از دوستان روزنامه ما بود. و او نمی خواست بیماری خود را باور کند، او به یک معجزه، به طور تصادفی امیدوار بود. او همیشه یک برنده بوده است. خودش آمد تحریریه. راننده او را تا آسانسور همراهی کرد، از او حمایت کرد و سپس … در اینجا او به سمت او می رود. آرام، آهسته، آهسته، در امتداد دیوار. مثل همیشه با لباس نه. او برای دیکته کردن شعرهایش به مشربخانه می رود. و صدایی نیست. شاعر بدون صدا محال است. نحوه خواندن این اشعار او بی نظیر است! منفجر شد، لرزید، به سمت زمزمه حرکت کرد. مثل یک آبشار. لحن، ضرب، تمپو، ریتم را دیکته می کرد. و حالا… اشعار در دلش بود، در سرش… اما صدا… خوشبختانه تایپیست فوق العاده ما، پیانیست روسی لیدا او را مثل هیچ کس دیگری درک نکرد، او را حس کرد. و اشعار در روزنامه چاپ شد! منحصر به فرد، مدرن. تا رفتنش.

ووزنسنسکی را بخوانید و خوشحال خواهید شد. پس از همه، او با ما زنده و زیبا خواهد ماند.

زمان اسیر است

دیگر خبری از ادوارد ساگالاف، یکی از اولین بنیانگذاران تلویزیون مدرن روسیه نیست. آنها یکی یکی می روند.

ادوارد ساگالایف، مردی از سمرقند. او در امتداد خط کومسومول به مسکو آمد و مربی کومسومول شد. و ناگهان – تلویزیون، نسخه جوانان، مولودژکا. گفتند: سرکارگر پرسترویکا. عبارتی کم رنگ و تکراری، ترکیبی که رواج پیدا کرده است. اما او چنین سرکارگر بود و در خالص ترین شکل خود بود. و گورباچف ​​را به آزادی موعود باور داشت. “طبقه دوازدهم” – این فراموش نمی شود. زمانی که نوجوانان شوروی که ناگهان از شلوارهای کوتاه یک شبه بیرون آمده بودند، خواستار حق صدای خود و بیرون رفتن از حالت عادی شدند، یک مرد جوان با ابهت با سبیل های شیک این “ننگ” را سازماندهی کرد و رهبری کرد. از یک طرف، ساگالایف انقلاب را از بالا کنترل می کرد، اما از سوی دیگر، او تشویق می کرد، هدایت می کرد و در قلب او چنین بچه ای بود که به سلیقه عمومی سیلی زد.

او به همراه آناتولی لیسنکو فیلم بی پروا وزگلیاد را تولید کرد. او رئیس “ورمیا” شد (تقریباً به معنای واقعی کلمه ، بدون نقل قول) ، ریاست شرکت پخش تلویزیون و رادیو دولتی همه روسیه ، TV-6 …

TV-6. مسکو» یک مقاله ویژه است. تلویزیون مستقل خصوصی، جایی که شما می توانید ایجاد کنید، اختراع کنید، به روز کنید. اما پس از آن، حتی در آنجا، یک سیاست افراطی انجام شد که ساگالایف هرگز آن را دوست نداشت. او شناور آزاد شد.

… در سال های اخیر، حفظ فاصله از او سخت تر شده بود، اما او خیلی تلاش کرد. او به “مهاجرت داخلی” ختم شد و شروع به ساخت فیلم در مورد یوگی های هندی کرد. نتیجه فلسفه جدید او برای همیشه بود – آزاد ماندن در درون خود.

و یک چیز دیگر… ادوارد میخایلوویچ همیشه فردی بسیار صمیمی بوده است. شما فقط باید به چشمان او نگاه کنید و همه چیز روشن می شود.

حافظه روشن