این اجرا آکورد آخر جشنواره است که در سالن ولادیمیر واسیلیف ، که در آوریل 80 سالگی خود را جشن گرفت ، در تئاتر بولشوی برگزار شد. این جشنواره شامل باله های دون کیشوت ، اسپارتاکوس و فندق شکن بود ، شخصیت های فراموش نشدنی که واسیلیف در تاریخ رقص کلاسیک قرن بیستم نوشت …

“و نور جاویدان خواهد تابید” – اولین بار نیست که واسیلیف به چنین شکلی از اجرا پرداخت ، جایی که تقسیمات نمایشی مختلفی در آن درگیر است. در واقع ، در واقع ، نه تنها باله کازان در تور ، بلکه کل خانه اپرا با تمام قدرت به مسکو آمد. کمتر جاه طلبانه تولید قبلی تئاتر کازان “Dona nobis pacem” (“به ما صلح دهید”) با موسیقی جماعت عالی جی اس باخ در بزرگسالان بود.

نام “و نور جاویدان خواهد تابید” – “lux aeterna” از خطوط خود رکویم گرفته شده است. این عبارتی است که غالباً از تشییع جنازه به زبان لاتین تکرار می شود: Requiem aeternam dona eis، Domine، et lux perpetua luceat eis (لاتین) (به آنها استراحت ابدی بدهید ، پروردگارا ، و بگذارید نور جاوید بر آنها بتابد). اما واسیلیف تشییع جنازه را به یک سرود واقعی به زندگی تبدیل کرد!

“من نمی دانم که این عملکرد را می توان به چه ژانری نسبت داد. برای من مهم نیست. این شامل ترکیبی از انواع مختلف هنری است که همه نیروهای تئاتر موسیقی را با هم متحد کرده است … و در عین حال ، این یک اپرا-باله نیست ، زیرا تقسیم این کل موسیقی به اجزای جداگانه ، حتی در کنار هم غیرممکن است. از نظر من ، ركوئیم موتزارت نه تنها آفرینش درخشان موسیقی دان بزرگی است كه خداحافظی عزاداری با جهان ایجاد كرد و آرامش ابدی پیدا كرد. این اعتراف هنرمند-خالق است ، که اعماق را آشکار می کند و به ارتفاعات روح انسان می رسد … این یک سرود برای زندگی خلاق است! “، – می گوید ولادیمیر واسیلیف ، که در این اجرا به عنوان شخصیت اصلی آن ظاهر می شود.

پیش روی ما یک بوم در مقیاس بزرگ و دورهمی وجود دارد ، که در آن اصل اصلی ترکیبی از هنرهای مختلف است: شعر ، نقاشی ، گرافیک رایانه ای ، آواز ، موسیقی و رقص (مدیر موسیقی – رهبر ارکستر تئاتر رنات صالاتواتوف ، گروه سرود – Lyubov Draznina) – نشان دهنده همه کاره بودن استعدادهای قهرمان است. او مانند لئوناردو داوینچی به چیزهای زیادی علاقه مند است و چیزهای زیادی را مجسم می کند. این رویای قدیمی واسیلیف است – متحد کردن تمام نیروهای یک تئاتر بزرگ موسیقی در یک اقدام واحد در صحنه برای نشان دادن تمام قدرت و قدرت تأثیرگذاری خود بر بیننده.

در نمایش “و نور جاویدان خواهد تابید” ، خاطرات این طراح رقص از زندگی ، افکار او. واسیلیف یک طراح رقص – فیلسوف است. بنابراین ، قبل از ما یک داستان مستقیم در مورد خودمان نیست. این نمایش تصویری کلی از هنرمند ارائه می دهد که در جهان ، عشق و مرگ و زندگی پس از مرگ تأمل می کند. تصادفی نیست که در پایان اجرا ، بالاتر از صحنه ، در دنیای معنوی ، عاشقانی را می بینیم ، استاد پیر و مارگاریتا ، محبوب او.

استاد بزرگ خود شعرهای خود را در نمایشنامه می خواند و به عنوان رهبر کل عمل روی صحنه می رود. او – خالق ، نابالغ دنیای خودش – جهان را خودش در نمایش خلق می کند ، کیهان خودش را می آفریند. یک خلاصه داستان در این کتابنامه برای اجرا وجود دارد ، اما محتوای باله حتی بدون آن هم مشخص است.

در آغاز – یک پیشگفتار. برای تلفن های موبایل جاز ، در مقابل مخاطبان دفتر استاد. اون سر کاره. یک میز ، یک چراغ با یک آباژور سبز به راحتی می سوزد … بالای دفتر ، مانند یک بالکن ، یک ارکستر جاز وجود دارد … جاز علاقه جوانی است ، همه چیز با آن شروع می شود. این جوانان جهان و جوانان آن است – نوعی طرح زندگی نامه از زندگی و کار خود واسیلیف.

در این اجرا ، واسیلیف همچنین به عنوان یک هنرمند عمل می کند – نقاشی او در گرافیک رایانه ای استفاده می شود ، که او ، به همراه یک طراح کامپیوتر ، موسیقی آن را ساختند.

کاندینسکی یادآوری می کند که واسیلیف یک انتزاع گرایانه است. ترکیب های خارق العاده رنگین و سایه مانند رنگین کمان روشن می آیند و می روند. با کمک ابزارهای کاملاً فنی ، آینه ها و صفحه های متحرک ، که بر روی آنها پیش بینی های متحرک از تصاویر به صورت سه بعدی نمایش داده می شود ، تزئینات چندرسانه ای به جهانی در حال گسترش تبدیل می شوند ، جایی که همه چیز ناپایدار ، لحظه ای ، فاسدشدنی و در بین لحظه و زوال است – خلاقیت ابدی و فساد ناپذیر ، عشق ابدی.

در واقع ، طراحی صحنه خارق العاده ای که برای هنرمند مسکو ، ویکتور گراسیمنکو ، برای اجرا ایجاد شده است ، نوعی جهان است که بی وقفه متحول می شود. پرده های صحنه به شکل ستون طراحی شده اند که ارتباطی را با یک معبد ایجاد می کند. “تصادفی نیست که ما چنین تصویری را انتخاب کرده ایم: از یک طرف ، Requiem تا حدی موسیقی معبد است. از طرف دیگر ، صحنه برای شخصیت اصلی معبد خلاق اوست. “، ویکتور گراسیمنکو ، طراح تولید می گوید. آینه های بزرگ عنصر مهم راه حل دکوراسیون هستند. این طرح با استفاده از گرافیک رایانه ای ، ایجاد شده توسط اریک اسلاموف (مسکو) ، که در آن او نقاشی های ولادیمیر ویکتوروویچ (طراح نور Aivar Salikhov) را برجسته می کند.

گروه کر نقش مهمی در اجرا دارد. اجراهای کرال با تکنوازی جایگزین می شوند: سوپرانو گولنورا گاتینا ، میزانسن سوپرانو اکاترینا سرگئوا ، تنور یاروسلاو ابایموف و باس اوگنی استاوینسکی. این خوانندگان با “روپوش های سفید” کتاب مقدس ، در تضاد با روپوش های خاکستری پوشیده شده توسط گروه کر. روپوش سفید شبیه فرشتگان است. انجمن های فرشته ای در اینجا و آنجا برای بیننده ظاهر می شوند. در یکی از لباس ها آستین بال ، و در یکی از تصاویر گرافیکی رایانه – مردی در حال رقص و بازوهای کشیده. و این دستها شبیه بال است. تصویر به طور دقیق میزانسن نمایش را تکرار می کند ، که در آن واسیلیف ، دستان خود را به سمت آسمان بلند می کند ، آنها را مانند بال نشان می دهد.

تصاویر رقص در اجرا م musicalلفه موسیقی را نشان نمی دهد ، اما در آن حل می شود. رقص ، جوهر ، مرکز معنایی کل ترکیب می شود. قسمتهای اصلی توسط پنج جفت تکنواز گروه باله کازان ساخته شده توسط یک باله اجرا می شود – میخائیل تیماف ، آماندا گومس ، الساندرو کاگدژی ، مانا کوابارا ، تایس دیوژنس ، واگنر کاروالیو ، الکساندرا الاژینا ، ایلنور گایفولین ، آلینا استاینبرگ ، آنتون پولودیوک. همانطور که در باله های Bejart ، رقصنده های از ملیت های مختلف در اینجا به کار گرفته می شوند (به عنوان مثال ، الساندرو کاگژدی انگلیسی انگلیسی است که ریشه ایتالیایی دارد ، برزیلی ها ، ژاپنی ها ، روس ها ، تاتارها هستند) ، مانند او ، مردان جوان با تنه برهنه و جوراب شلواری سفید ، دختران با لباس سفید.

نمی دانم چیزهای زیادی برای زندگی مانده ام یا نه

و من نمی دانم زندگی چگونه ادامه خواهد یافت.

خدا نکنه فکر کنم: بودن یا نبودن؟

نیاز به زندگی! بقیه هم دنبال می شوند! – واسیلیف پس از اجرای “Hallelujah” از شعر موتزارت “Exsultate، jubilate” ، شعرهای خود را در آخر اجرا می خواند. و این شعر محتوای کل اجرا را تعریف می کند. از این گذشته ، ما هم اعتراف هنرمند و هم سرود آفرینش ابدی زندگی را پیش رو داریم.

نمایش “و نور جاوید خواهد درخشید” از لحاظ شدت و اعتراف به شاهکارهای محو نشدنی تاریخ هنر رقص مانند سمفونی IX بتهوون که توسط موریس بژارت روی صحنه رفته مرتبط است. در اصل ، واسیلیف به عنوان هنرمندی که مستقیماً با بجارت کار می کرد ، از اصول صحنه سازی این طراح رقص درخشان در اجرای خود استفاده کرد.

-به نظر من رسید که در این اجرا شما به عنوان یک طراح رقص عمل می کنید ، و به تعبیری خاص به توسعه اصول نمایشی که بجارت در کار خود توسعه داده ادامه می دهید: هنر مصنوعی (موسیقی ، اپرا و آواز کرال ، شعر) ، ترکیبی از چیزی ، به نظر می رسد ، کمی ترکیبی: در Bejart موتزارت ، یا باخ ، و تانگو است. شما رکوئیم و جاز دارید …

– این همان چیزی است که منتقد باله درباره شما می گوید. این اجرا کاملاً متفاوت است – واسیلیف با تعجب از تصور من به من پاسخ می دهد. – این باله ای نیست که از اپرا یا فقط جاز استفاده کند. Bejart استاد فوق العاده ، بی نظیری است ، اما هنوز هم یکی از استادان بزرگ زندگی من است. اگر در مورد تأثیر صحبت کنیم ، در این اجرا تأثیر همه چیز جمع شده در طول یک زندگی طولانی وجود دارد ، تعداد زیادی از افراد خلاق که زندگی من با آنها ارتباط برقرار کرده و من تمام زندگی خود را از آنها مطالعه کرده ام: طراحان موسیقی ، موسیقی دانان و هنرمندان. این عملکرد درباره همه آنهاست. این پیام برای همه آنها است. این اجرا را به همه خالقین بزرگی که از دنیا رفتند ، نوری که از کارشان به مردم خواهد تابید ، تقدیم کردم! اما این نه تنها خاطره درگذشتگان است – بلکه یک سرود برای زنده ها است ، امید به بهترین ها ، که نور برای همه می درخشد! تصادفی نیست که در فینال این کلمات “ما باید زندگی کنیم!” و “هاللوجا!”

واسیلیف به من می گوید که چه چیزی شخصیت خلاق او را شکل داده است. او درباره تأثیرات ناشی از محیط زیست صحبت می کند ، که به تدریج هر یک از ما را در طول زندگی زندگی خود شکل می دهد. اینها افراد و رویدادهایی هستند که زندگی را پشت سر می گذارند و همه ما ، به طور داوطلبانه ، ناخواسته از آنها یاد می گیریم. در زندگی واسیلیف ، تعداد زیادی از این استادان وجود دارد – حتی در مدرسه او با ذوق به YA Bakhrushin گوش می داد ، سپس استاد رنسانس Kasyan Goleizovsky ، Roman Yakobson ، Rostislav Zakharov ، Leonid Lavrovsky ، Igor Moiseev ، Yuri Grigorovich وجود داشت. البته بجارت و کیلیان و پیت. موسیقیدانان و آهنگسازان بزرگی بودند ، نیازی به گفتن نیست که هنرمندان. در اینجا سنت های تئاتر روسیه و به ویژه تئاتر بولشوی آورده شده است که او جذب معلمان هنوز “قبل از انقلاب” خود شده است. در زمان واسیلیف ، باله همیشه در نمایش های اپرا شرکت داشته و آنها ، دانشجویان ، هر هفته در هر دو اپرا و باله تئاتر شرکت می کردند. در سال 1990 ، اولین جشنواره بزرگداشت Vasiliev برگزار شد ، که در آن انواع مختلف هنر ترکیب شد.

– “Requiem” آخرین و احتمالاً شگفت انگیزترین کار موتزارت است. اما شرایط ایجاد آن به نوعی عرفانی است. مشتری ناشناخته بود. فقط یک پیام رسان سیاه پوش در ژوئیه 1791 به خانه آمد و به شرط ناشناس ماندن ، دستور تشییع جنازه را صادر کرد. کمبود پول موتزارت را مجبور به پذیرفتن این شرط کرد. فقط بعداً معلوم شد كه ركيوئم توسط نوازنده آماتور كنت فرانتس فون والسگ سفارش داده شده بود تا به ياد همسر قبلاً درگذشته اش اجرا شود و كنت مي خواست اين اثر را به عنوان ساخته خودش ارائه دهد. و معلوم شد که موتزارت “ركویم” را خودش نوشت … یك داستان وحشتناك! آیا ولادیمیر ویکتوروویچ نمی ترسید که “خیرخواهی” را از روی خرافات بر عهده بگیرید؟

– هیچ خرافه ای نبود ، من به آن فکر نمی کردم. اما یک ماه قبل از اولین نمایش ، همه گیری اتفاق افتاد !!! اتفاقی؟ نمی دانم!

– از جشنواره ای که به افتخار شما توسط تئاتر بولشوی برگزار شد ، چه برداشتی داشتید؟

– من از همه هنرمندان و همه کسانی که در سازماندهی و اجرای این جشنواره مشارکت داشتند برای این هدیه سخاوتمندانه و زیبا برای سالگرد من در دیوارهای تئاتر بومی من تشکر می کنم. این قسمت شادی از زندگی من بود!