در این اعلامیه، پنجاه نام توضیح دادند که ادبیات عالی چگونه کار می کند
در 26 آوریل، یک کنفرانس مطبوعاتی در مسکو برگزار شد، که در آن لیست ممتاز طولانی کتاب بزرگ اعلام شد. ذکر نام پنجاه و یک نفر از مدعیان جوایز در یک یادداشت کوتاه نامناسب است. با این حال، آنچه ارزش نقل قول دارد، سخنان کارشناسانی است که به طور کلی خطوط اصلی را که ادبیات بزرگ روسی در آن حرکت خواهد کرد – و در حال حاضر نیز در حال حرکت است- ترسیم کردند.
می توان به BK برای شروع خوب در سال 2023 تبریک گفت. حتی در حال حاضر با نگاهی به این فهرست از نویسندگان برجسته و مشروط “آغاز” می توان پیش بینی کرد که چه کسی به فینال می رسد. واسیلی آوچنکو، اولگا آنیکینا، دوئت پاول باسینسکی – اکاترینا باربانیاگا (باسینسکی – برنده سال گذشته)، یوری بویدا، اوگنی وودولازکین، اوکسانا واسیاکینا، میخائیل کوادراتوف، دوئت دیگر – اوگنی پوپوف و میخائیل گوندارین، رومیان روبانوف ستاره هستند. بسیار نزدیک به یکدیگر، و در نجوم چنین نزدیکی تعیین روشنایی را دشوار می کند.
اما بسیار جالب تر از محاسبه برگزیدگان و نام آنها، اظهارات کارشناسان جایزه را پیدا کردم. به عنوان مثال، رئیس شورای کارشناسی، نثر نویس، شاعر و نمایشنامه نویس دیمیتری دانیلوف، گفت که زمانی که “زندگی نامه افراد مشهور، رمان های تاریخی و خاطرات” نامزد دریافت جایزه می شود، “گرایش به گذشته” وجود داشته است.
– ادبیات مدرن فعالانه و متفکرانه با گذشته کار می کند. من نمی خواهم یک ارزیابی واضح از این ارائه دهم – این نه خوب است و نه بد. اما احتمالاً درخواستی برای این وجود دارد و ادبیات این درخواست را منعکس می کند. ادبیات انعکاسی از آنچه بخش متفکر جامعه در مورد آن می اندیشد.
والریا پوستوایا دانیلوا، منتقد، اندیشه خود را با این جمله گسترش داد که وقتی صحبت از مسائل تاریخی می‌شود، نثر ما توجه را به زمان حال معطوف می‌کند و این حال «خود را با جمع‌آوری از آنچه در مورد گذشته می‌داند، تعریف می‌کند. یک پارادوکس به نظر می رسد: گذشته همان چیزی است که بدون شک بوده است. اما، با شناخت گذشته، همیشه آن را تا حدی تشخیص می دهیم. و از آنجایی که هر کس در گذشته چیزی را برای خود انتخاب می کند که می خواهد بخشی از آینده باشد، “حقیقت تاریخ نه برای قهرمان، نه برای شهر و نه برای مردم غیرقابل دسترس است.”
در واقع، این توضیحی بود که چرا نباید از آثار مهم نویسندگان برجسته انتظار داشت که «واقعی» باشند و به گفتگو درباره آنچه در برنامه های گفتگو یا اخبار بحث می شود ادامه دهند.
به نظر می رسد که لو نیکولایویچ تولستوی رمان اصلی ادبیات روسیه را از سال 1863 تا 1873 بر اساس وقایع جنگ میهنی 1812 (!) خلق کرده است. و هرگز به ذهن کسی خطور نکرد که به کلاسیک ها توصیه کند به زمان حال روی بیاورند (اگرچه انصافاً تولستوی داستان های سواستوپل را در مورد جنگ کریمه معاصر نوشت).
بنابراین، یوگنی عبداللهف، نویسنده و فیلسوف، که در مراسم خواندن لانگ از طریق پیوند ویدیویی از تاشکند صحبت کرد، از آن خواست که در کتاب‌های فهرست به دنبال «بازتاب‌های خوراک خبری» نباشند. به یاد داشته باشید که در سال 2022، ادعاهایی درباره این جایزه مطرح شد: “رویدادهای فعلی کجا هستند؟ مال امروز ما کجاست؟»، عبدالله اف عبارتی را به زبان آورد که می توان آن را در افتتاحیه کتاب های درسی ادبیات مدرسه چاپ کرد: «ادبیات جدی طبق اصل «صبح در روزنامه، عصر در آیه» کار نمی کند.
علاوه بر همه اینها، یوگنی ویکتورویچ تأکید کرد که کتاب های حجیم بیش از یک سال است که نوشته شده اند و بلافاصله منتشر نمی شوند، بنابراین سال کتاب 2023 پژواک سال 2019 و سال های قبل از آن است.
آیا یک نویسنده حق دارد، به دلیل اینکه شاهد چیزی دورانی است، حماسه ای را در تعقیب داغ، مثلاً درباره وقایع دونباس بسازد؟ البته می تواند، زیرا ادبیات، رعایت قوانین و نقض اساسی آنها نیست، بلکه ایجاد قوانین جدید است. با این حال، حتی زاخار پری‌لپین با نثر مستند درباره میخائیل شولوخوف برای BK نامزد شد (یا به عنوان نامزد نامزد شد، جزئیات را نمی‌دانم). و ادبیات روسی در این مسیر طی چند سال آینده، اگر نگوییم دهه ها، حرکت خواهد کرد.
تیتر روزنامه:
به زودی فقط کتاب متولد می شود؟
