این رمان از هوراس مک کوی به دلیل اقتباس فیلم معروف کارگردان سیدنی پولاک (1969) بسیار مشهور است. این یک ماراتن رقص در دوران رکود بزرگ در ایالات متحده است. این رمان در سال 1935 نوشته شد ، زمانی که هزار دلار پول کلانی بود. شرکت کنندگان در ماراتن ، عمدتا فقیر و بازنده ، برای این هزار نفر می جنگند. طبق قوانین ، رقبا باید به صورت شبانه روزی بصورت جفت و رقص بپردازند. برنده زن و شوهری هستند که بیشترین مدت روی زمین مانده اند. شرایط سخت است: استراحت – هر دو ساعت ده دقیقه. شرکت کنندگان هفت بار در روز تغذیه می شوند. بعضی اوقات زوجین با تعداد انفرادی اجرا می کنند ، سپس مخاطب به عنوان تشویق برای آنها سکه می اندازد. بنابراین برای برخی ، این مسابقه برای دیگران – تنها تجارت – تنها راه زنده ماندن در مواقع سخت است.

بنابراین ، ماراتن رقص 2020 در خانه فرهنگ مرکزی در Sokol آغاز می شود. 17 زوج در یک دایره اساساً کوچک می دوند و به تدریج سرعت خود را افزایش می دهند. هرچه وقایع بیشتر رشد کنند ، جدیت قصد مدیران آشکارتر است. یک ماراتن با رقص ، دربی ها اصلاً خودسرانه نیستند ، استثنائی حتی برای یک هنرمند یک ساله در تیم جوانان وجود ندارد. “آیا او احساس بدی ندارد؟ هنوز هم یک ورزشکار حرفه ای یا یک رقصنده در زمین رقص نیست. » با کمال تعجب ، هنرمند مانند همکاران جوان خود دوام خواهد آورد.

تولید ولادیمیر پانکوف با روشی کمی متفاوت از کارهای قبلی وی حل شده است. سیستم مختصاتی که برای تعیین اجراهای وی – درام – موسیقی و بالعکس – بکار رفته است ، این بار به دلیل رقص ، باله ، زبان خارجی و سینما گسترش یافته است. بعلاوه ، همه آنها به نسبت مساوی و بدون برتری یکی نسبت به دیگری وجود دارند. متن روسی تقریباً هم تراز انگلیسی وجود دارد ، در واقع اکشن با آن شروع می شود که به آن شخصیت سینمایی نیز داده می شود. برخی از شخصیت ها انگلیسی صحبت می کنند ، برخی دیگر آنها را ترجمه می کنند: آدام جیمز ماسکین (Rocky Gravo) انگلیسی زبان بومی ماراتن را باز می کند و در دوربین فیلمبرداری جای می گیرد. تصویر حاصل از آن بر روی دو صفحه نمایش واقع در بالکن ها ، روبروی یکدیگر پخش می شود.

به طور کلی ، دستگاه رقص برای بقا ، که توسط ولادیمیر پانکوف در سال همه گیر راه اندازی شد ، یک ساختار بزرگ و پیچیده است ، تمام اجزای آن به طور همزمان کار می کنند ، به افراد روی صحنه یا تماشاگران سالن اجازه آرامش نمی دهند. زوج ها می رقصند ، نوازندگان نیز در یک ماراتن شرکت می کنند ، این زندگی از طریق ویدئو پخش می شود (کار ظریف Kirill Pleshkevich شایسته بالاترین امتیازات است). همزمان ، دو زبان به طور مداوم شنیده می شود: بنابراین شخصیت اصلی رابرت (ویکتور ساپلکین) یکی یکی با صدای مترجم معروف ولودارسکی ، که صدای بینی او برای صاحبان خوشحال فیلم های وارداتی از دهه 90 شناخته شده است ، هماهنگ می شود. و البته ، درام با رقص به کارگردانی Ekaterina Kislova به همان اندازه وجود دارد. اعداد باله با انحراف در رقص مدرن او وارد می شود: سه لطف در زمین با کفش های پوئنت ، تعداد جفت باشکوهی از کسانی که مسابقه را ترک کرده اند. هر م componentلفه اجرا دارای شخصیتی مستقل و پرحجم است که استادانه با دیگران ترکیب شده و کلیتی واحد به نام زندگی انسان را تشکیل می دهد. و مهم نیست که چه زمانی در حیاط وجود دارد – رکود بزرگ در یک سوم اول قرن گذشته یا همه گیری در سه ماهه اول قرن XXI. همه ما به این ترتیب در مسابقه او شرکت می کنیم.

چنین کار قابل توجهی سطح بالای آموزش گروه ولادیمیر پانکوف را نشان داد و نام های جدیدی را گشود. این در درجه اول مربوط به مجریان نقش های اصلی است – ویکتور ساپلکین در نقش رابرت و الیزاتا کوستیوکووا در نقش شریک زندگی اش گلوریا. ساپلکین ظاهری دور از قهرمانانه دارد: لاغر ، به هیچ وجه خوش تیپ – او می تواند نقش یک نوراستنیک را داشته باشد ، اما در عین حال جذابیت منفی او مسری است. او هم در لحظات نمایشی ، جایی که قهرمانش خونسردی شگفت انگیزی را حفظ می کند و هم در لحظاتی کنایه آمیز ، بسیار ارگانیک است. الیزاتا کوستیوکووا ، که قهرمانش پر از نفرت است و آرزوی یک چیز را دارد – خودکشی ، در عنصر جاز به زیبایی شنا می کند. این عنصر هم توسط رباعی نوازندگان روی صحنه و هم از طریق ترکیب پشتیبانی می شود که فعلاً برای بیننده نامرئی است. اما در اوج ، هر دو هنرمند و نوازنده در یک دربی ادغام می شوند.

صحنه های انبوه در فضای مسخره و متوسط ​​خانه فرهنگ مرکزی عنصری کاملاً سازمان یافته ، متحرک مانند جیوه است و به سختی می توان آن را موارد اضافی نامید ، زیرا تقریباً همه دارای صحنه های جداگانه ، نمایشی یا رقص هستند. یک شخصیت کمیک نیز وجود دارد – خانم لیدن با اجرای دیمیتری کوستیایف. مشاعره جسورانه او از این زوج رابرت – گلوریا گروتسکوا و در مقابل چشمان ما بلافاصله به یک قاضی کاریکاتور تبدیل می شود و روبرت را که با شلیک به شریک زندگی خود کمک کرد ، محکوم کرد.

کارگردان همچنین تعاملی را نیز در این اکشن گنجانده است: قالب ماراتن به مخاطبان اجازه می دهد تا از سالن بیرون بیایند ، که علی رغم درام و حتی تراژدی آن لحظه ، همراه با هنرمندان می رقصند. “این افراد هنوز در حال جنگ هستند و هنوز به پیروزی امیدوار هستند ، در حالی که ساعت سرنوشت زمان آنها را شمارش می کند. ماراتن ادامه دارد و ادامه خواهد یافت “- این اقدام جنون آمیز با Sox انجام شده توسط گریگوری دانزیگر به پایان می رسد.