اگر Tabakov زنده بود ، در 17 اوت در واقع در 17 اوت جشن های عامیانه برگزار می شود. او سالگردها را خیلی دوست داشت. او به طور گسترده قدم زد ، نه حریص بود و نه باهوش. تویوتا سفید بزرگ او که توسط راننده لاکونیک Dimka هدایت می شود ، به تالار هنر باریک مسکو سوار می شود ، جایی که بازیگران جوان با لباس هایی با دامن های پرواز ، مانند مریلین مونرو ، قبلاً “متهم” می شوند و او را جزی بی نظیر می خوانند. ستارگان لوکس قدیمی ، با گرفتن اسلحه پاولوویچ ، او را به سمت تئاتر اسکورت می کردند ، و در آنجا دانش آموزان و دانشکده های استودیو و کالج می توانستند به چیزی کاملاً حساس مانند “للیک همیشه زنده باشند ، للیک همیشه با شما است …”. و ترکیب مرد در سنین مختلف انتخاب و توسعه می یابد: “… للیک در سرنوشت شماست ، در هر روز مبارک ، للیک در شما و در من است!” و سپس تمام تئاترهای مسکو در مورد سالگرد پالیچ برای مدت طولانی وزوز می زدند. و نه گوشهای تئاتری و آویزان ، این حرف را شنیده و حسادت می کند که کسی خوش شانس بوده است که در یک مقیاس بزرگ در مقیاس سیاره ای حضور داشته باشد.
و او خودش یک فرد است – رویدادی که در زندگی هرکسی رخ داده است که در زندگی یا با حرفه ، نزدیک بوده است. اگرچه در آن لحظه بعید است که این شخص یا همکار ، یا حتی بیشتر از آن دانش آموز تئاتر ، درک کنند که با چه کسی وارد تاریخ شدند. و حتی نه با مرد تاباکوف بلکه با تمام سیاره “Tabakov” در تماس بود. میدونی چرا؟ زیرا ، مانند هر نبوغ ، به نظر ساده و قابل دسترسی برای همه بود.
به دلایلی ، تصویری که بلافاصله جلوی چشمان من ظاهر شد: پایان دهه 90 ، امتحانات ورودی دانشکده تئاتر هنر مسکو به مدت دو ساعت ادامه دارد. داغ ، خواب آور. سرانجام استراحت اعلام می شود. اولگ پاولوویچ نیاز به غذا خوردن دارد (این مقدس است!) ، و از آنجا که سالن غذاخوری تئاتر تابستان کار نمی کند و رستوران چخوف که در گوشه ای از تئاتر هنری مسکو قرار دارد هنوز وجود ندارد ، وی با یک جعبه باریک آب زغال اخته (همیشه با او) در امتداد کامرجسکی لاین قدم می زند. مستقیم به غرفه هات داگ. در راه ، شهروندان مشتاق او را باور می کنند ، و به چشمانشان اعتقادی ندارند (مادر عزیز ، زنده باد تاباکوف !!!). و او ، بدون اینکه کند شود ، چیزی را با باریتون خود جواب می دهد ، فقط نگاهی به هم اندیشی می اندازد و بلافاصله متوجه همه چیز درباره او می شود ، یک تکه کاغذ را به طرز ناخوشایند امضا می کند تا برای خودنویس بچرخد. و به همان سرعتی که اوقات فراغت می کند ، سوسیس خود را در خمیر می خورد ، بدون اینکه روند ارتباط با مردم را قطع کند ، که شروع به جمع شدن در اطراف او می کند ، مانند ذرات اطراف هسته یک اتم.
بله ، ساده و در دسترس است ، اما چیزی نامرئی ، نامشخص بین هنرمند و توده ها برقرار می شود و این چیزی اجازه تفکر آشنایی با محبوب مردم را نمی دهد ، اما در عین حال اجازه نمی دهد تا مردم بقایای عزت را در کنار شاه از دست دهند.
و تاباکوف پادشاه است. روی صحنه و روی پرده ، با لبخند حیرت انگیز و سرکش خود ، و به نظر می رسد فرقی نمی کند چه کسی را نمایندگی کند – لوئیس هشتم یا مالک زمین روسیه ، اوبلوف ، رئیس سرویس اطلاعاتی خارجی SD ، SS Brigadefuehrer Walter Schellenberg یا مسمومیت آنتونیو سالیری. ذکر گربه تجارت Matroskin ، که فقط با صدای Tabakov درک می شود ، و نه با دلهره بودن به مداخله او ، که از پراکندگی صداها تشکیل شده است.
در این حرفه ، او مانند موسیقی موتزارت در موسیقی آزاد است (به یاد داشته باشید ، مانند در پوشکین: “شما ، موتسارت ، خدا هستید!”) ، اما در عین حال او هرگز برای یک ثانیه هیچگاه حس ثقل خود را نسبت به خودش از دست نمی دهد. در باره! در اینجا او بداهه نوازنده روی صحنه است ، کسی که مساوی ندارد و با چه کسی خطرناک است. دومین اثر “آمادئوس” را از پشت صحنه تماشا کردم. سالیری (تاباکوف) از کنستانس (اووژنیا دوبروولسکا) سؤال می کند: “خانم ، آیا رویاهایی هم دارید؟” با ایستادن پشتش به پشت تماشاگران ، او یک گل را برای او نگه می دارد ، و من (و من تنها نیستم) می توانم ببینم که Salieri چه چیزی را برای او ایجاد می کند ، و Dobrovolskaya ، قادر به پاسخگویی نیست ، فرار می کند تا بخندد به بال ها.
احساس بازی در او کاملاً تحمل ناپذیر است ، و چشم انداز طنز آمیز از زندگی ، از طرف خودش بزرگ ، اجازه نمی دهد که موتسارت-تاباکف برنز شود ، تمام جوایز ، عناوین ، مواضع سنگین را از آیکونوستاز بدست آورد و به یک بنای یادبود برای خودش تبدیل شود. اگرچه – متوقف شوید! این بنای یادبود هنوز هم در طول زندگی به روی او باز خواهد شد – در میهن ، در ساراتوف ، اولگ پاولوویچ برنز در تصویر قهرمان فیلم خود اولگ ساوینوف از نقاشی “یک روز پر سر و صدا” یخ می زند. پسری بسیار نازک که مبلمان چوبی یک زن زیبا بورژوایی را با صابون پدرش برای ماهی هایی که کشته بود خرد کرد. و قهرمان فیلم فوق العاده بود و بنای یادبود برای او موفقیت آمیز بود.
و تاباکف هیچ وقت برای برنز شدن نیست. او مجبور است تجارت کند (به یاد داشته باشید ، مانند اوستروسکی: “شما باید آقایان انجام دهید ، باید انجام دهید!”): برای داشتن وقت برای باز کردن یک کالج تئاتر برای کودکان با استعداد از سراسر روسیه. افتتاح شد او می توانست “Snuffbox” را در Sukharevskaya به پایان برساند – این ساخت و ساز طولانی مدت در ده سال و دو شهردار اندازه گیری می شود. او آن را ساخت ، حتی موفق شد آن را به طور موقت باز کند ، به امید آنکه آن را به خود وولودکا ماشکوف منتقل کند. در افتتاحیه ، الكساندر شیرووندت ، شوخ ترین هنرمند دنیای تئاتر ، ناگهان به طور جدی می گوید: “لیولیك ، شما به تنهایی توانستید آنقدر عمل كنید كه همه ما نتوانستیم با هم.”
تصویر دیگر: تاباکوف وارد سالن کالج های خیابان ماکارنکو می شود. صورت سفید به عنوان برف است. او بعد از عمل ، از او حمایت می شود ، و برای اولین بار در کل زندگی او اولگ پاولوویچ با فارغ التحصیلان صحبت می کند ، روی یک صندلی نشسته است – ایستادن برای او دشوار است. نمی توانسته است بیاید؟ البته اگر نام او تاباکوف نبود. و تاباکوف حتی اجازه چنین فکری را نمی دهد: او خود مدرسه ای بنا کرد ، او به دنبال بچه های با استعدادی در سرتاسر روسیه بود و خودش باید آنها را به یک حرفه آزاد کند ، اشتغال پیدا کند. به نظر می رسید که وی برای برنامه ای از پدر بودن واقعی برنامه نویسی شده است: او خانه ای ساخت ، فرزندان بزرگ کرد ، همه را تعریف کرد. آنها ، استانی ، فقیر ، عمدتا بی ریشه ، اما با استعداد شیطانی ، به آنها اجازه کار ، اجازه اقامت مسکو ، اولین مسکن خود را در پایتخت دادند. اما شما نمی توانید از او غافل شوید: او می تواند کوتاه و سخت صحبت کند.
و “فرزندان” افراط می کنند ، “پدر” را بازی می کنند. در تور ، یکی از آنها که می داند صددرصد صدایی را زیر طباکوف چگونه برقرار کند ، به درب اتاقش می کوبد. “کی اونجاست؟” – از اولگ پاولوویچ خواب آلود می پرسد. “اولگ تاباکوف” ، صدای خودش به او پاسخ می دهد. اگر آنها را به خاطر چنین ترفندهایی ضرب و شتم کنید ، او الفبای تمرین تئاتر را پس از اجرا به آنها می آموزد: “شما امروز بیننده را برنده نشده اید – این همه ، این بیننده برای شما گم شده است”.
تصویر دیگر: بوداپست ، تاباکوف در فیلمی با ایستوان زابو به صحنه می رود. در یک روز آزاد ، ما با او به بازار کک می رویم ، جایی که در غرفه ها و درست روی زمین می توانید هر چیزی را که دوست دارید پیدا کنید ، از جمله دستورات نظامی. اولگ پاولوویچ ایستاده است و به آنها نگاه می کند. ساکت است “می دانید ، اگر من به طرز فریبنده ای ثروتمند بودم ، چه می کردم؟” او ناگهان سؤال می کند. “چی؟” – “من تمام مدال ها و سفارشات خود را در سراسر جهان می خریدم – هیچ چیزی برای تجارت آنها وجود ندارد.”
می توانید با در نظر گرفتن همه کاره بودن ماهیت او و تلاش برای یادگیری غیرقابل شناختی ، بی وقفه در مورد پالیچ صحبت کنید. تاباکوف و قدرتی که می دانست چگونه از یک راه شناخته شده دلبسته و مطیع منافع خود باشد. تاباکوف و پولی که الیگارشی مخفی و آشکار به او داد تا از تجارت تئاترش حمایت کند. تاباکوف به عنوان “آمبولانس”: کمک به بیمارستان ، آپارتمان ، مهد کودک و کمکهای مادی به مادران جوان. سرانجام ، تاباکوف و توانایی او در قدردانی نه تنها از خودش – برای کل خانواده تئاتر. بنابراین ، او به تنهایی بناهای نمایش نامه خوانی را ، پدران بنیانگذار تئاتر هنری مسکو برپا کرد و آنها را نه تنها بزرگ ، بلکه همچنین نان آورندگان نسل های بسیاری از بازیگران ، کارگردانان ، هنرمندان خواند.
در یک کلام ، ذهن تاباکف قابل درک نیست ، همانطور که می گویند معیار مشترکی قابل اندازه گیری نیست. او واقعاً سیاره ای است ، بزرگ ، زیبایی که پرواز خود را در سراسر کره آسمانی ادامه می دهد و من مطمئن هستم که به دنبال خویش است – چشمی سرکش و عاقل اما ناسازگار خود را گم نکرده است.
و همه در مورد او
است
سرگئی بهزروکوف ، مدیر هنری تئاتر استانی: “من فقط نمی توانم به این فکر عادت کنم که اولگ پاولوویچ دیگر در آنجا نیست. او هنوز زنده است ، فیلم های او دائما نشان داده می شوند. چند بار با او بازی کردم – “آمادئوس” مورد علاقه من است ، و “فیگارو” ، و “آخرین”. همه چیز با The Last شروع شد ، جایی که من پسر کلومیویتس را بازی کردم. اولگ پاولوویچ پدر من بود و اولگا میخائیلوونا یاکوولوا مادر من بود. و در تمرین ، او به نوعی پیش پرده من آمد: “Seryoga ، شما ، مهمتر از همه ، تعیین کرده اید: این پدر است ، این مادر است.” متن زیر این بود که واقعاً به والدین خود ایمان داشته باشید ، تا این داستان را در داخل زندگی کنید. اما مهمترین چیز عشق صمیمانه و زندگی صمیمانه است که در نمایشنامه توسط گورکی شرح داده شده است.