آورد و گالری جدید ترتیاکوف از زمان بیرون آمدن از انزوا ، سومین نمایشگاه پشت سر هم را ارائه می دهد. به نظر می رسد پس از قرنطینه در مسکو ، همه چیز چرخید و دوباره شروع شد – خیابان ها و مترو به طور غیرمعمول شلوغ هستند. نکته دیگر در این موزه ، فضای دلپذیر و پراکنده است. اگرچه آداب و معاشرت تغییر کرده است ، که یادآور ماسک های مربوط به سرایداران و بازدید کنندگان و خطوط مسافت روی زمین است. این موزه به آرامی خود و ما را با فرهنگ جدید ارتباطات وفق می دهد. اما حتی در اینجا زندگی به خارج از کشور باز می گردد: در افتتاح پروژه “شاهکارهای کازان”. از روئریچ تا کاندینسکی “توسط رئیس جمهوری تاتارستان رستم رامي مكانانوف ، معاون رئیس جمهور فدراسیون روسیه ولادیمیر مدینسكی و معاون اول نخست وزیر دولت روسیه با آندری بلوسوف دیدار شد. ناگفته نماند که مدیر گالری Tretyakov Zelfira Tregulova که در رگهایش خون تاتار جاری است: او از آغاز چرخه پروژه های مشترک با تاتارستان خبر داد. “شاهکارهای کازان” اولین آنهاست.

این نمایشگاه شامل 42 نقاشی از مجموعه موزه هنرهای زیبای جمهوری تاتارستان است. بوم ها سالن های شماره 1 و 2 را در طبقه چهارم گالری New Tretyakov اشغال کردند. یعنی اکنون بیننده سفری را از طریق فرهنگ بصری قرن های XX و XXI در 38 سالن با این تصاویر آغاز می کند. کسانی که مدت ها در گالری ترتیاکوف نبوده اند ، بعید به نظر می رسند مرز بین نمایشگاه موقت و نمایشگاه دائمی را متوجه شوند – که یکی از اینها نه چندی پیش تغییر شکل داده است. تالارهای مونوگرافی آشنای Kandinsky، Mashkov، Konchalovsky توسط سالن های تاتلین ، Deineka ، Filonov و مدرسه او ، Malevich به همراه دانش آموزان خود تکمیل شدند. یک فصل جداگانه به تازگی به مجموعه جورجی کوستاکی اضافه شده است که در سال 1977 به موزه اهدا شد. و در نقطه پایانی مسیر هدیه دیگری از این هنرمند قرار دارد. روز قبل از نمایش برتر کازان ، در تالار 38 ، سه اثر عظیم “حراج وین” “هرمان نیچه” ارائه شد که وی اخیراً به گالری ترتیاکوف اهدا کرده است. در دهه 1950 و 1980 ، نیتس جامعه را با اجراهای خونین ، ارگیا و باكانالیا سازمان داد تا به اعماق پرتگاه انسان “من” نگاه كند. اکنون این پیرمرد با ریش سفید ضخیم یک معلم آوانگارد رادیکال است که هر موزه ای رویای خود را برای گرفتن آرزو می کند. افسانه ای اتریشی 81 ساله است و حالا او اغلب قلم مو را می گیرد. یکی از آثار او که هم اکنون در مسکو ثبت شده است ، برای شهر ترکیه چانکاکاله ساخته شده است – تا صدمین سالگرد جنگ جهانی اول. این بخشی از یادبود ضد جنگ است. از نظر سمبولیک – شاید تصور شود – تاریخچه حلقه های هنر جدید و مدرن در نقطه عطف دهه 1910 باز می گردد. صد سال بعد ، در “زمان جالب” جدید ، ما فرصتی داریم تا به گذشته نگاه کنیم تا شاید ، امروز ما و هنر امروز خود را بهتر بشناسیم.

شکل>

تماشای این نمایشگاه مانند دریاچه سوان در هنگام چکش زدن است. هر آنچه که در حال حاضر اتفاق می افتد دشوار است – جنگ جهانی اول ، ناآرامی های مردمی ، انقلاب – در تصاویر نیست. اینجا چیز دیگری است – باغ های سبز ، یک میز مجموعه برای شام در ایوان ، چشم انداز قمری ، زنانی که موهای خود را در حوضچه می شستند یا روی صحنه می روند … ما این تصور را به دست می آوریم – تصویر ترک روسیه. در اینجا تصویری جادویی از رابرت فالک ، یکی از سنگهای قیمتی مجموعه کازان آورده شده است: یک پرتره پر از نور از همسر اول این هنرمند الیزتا پوتخینا ، که با تابش نور خورشید درخشان است ، با لباس سفید بلند بر روی چمن ها نشسته است (لیزا در خورشید ، 1907). او “دختران” کلود مونه را هم در طرح و هم از نظر نحوه عملکرد یادآوری می کند ، فقط لیزا کمی ساده تر و طبیعی تر است. امپرسیونیسم روسیه نمایشگاه “شاهکارهای کازان” را افتتاح می کند. شاید با او باشد که یک انقلاب آرام از زبان بصری آغاز می شود ، که خیلی زود به انقلابی در هنر منتهی می شود. هرگز قبل از این نقاشی به سرعت در ابتدای قرن بیستم تغییر نکرده است

شکل>

علیرغم نبود موضوعات حساس ، می توان فرآیندهای توقیفی را که در زندگی اتفاق می افتاد و نقاشی در نقاشی ها احساس می کرد ، آسان کرد. برای دیدن چگونگی تولد یک زبان تصویری جدید. نقاشی از انعکاس تصویر به معنای واقعی کلمه متوقف می شود ، اکنون این تصور مانند امپرسیونیست ها یا شکل شکسته ، هندسه خاردار و زاویه ای ، مانند کوبیست ها ، یا رنگ و خط خالص آبستره ها است. انقلاب در هنر دقیقاً با زبان – فناوری آغاز می شود. در ابتدا ، این آزمایشات مانند شعرهای عصر نقره مطبوع است: آنها می توانند در سالن اول در سمت چپ مشاهده شوند – در اینجا امپرسیونیسم اوایل فالک ، لاریونف ، مشچرین ، گرابار و بورلیوک است. در سمت راست چشم انداز “سبک” نیکلاس روئریچ (“مکهسکی – شهر قمری” ، 1915) ، منظره ای پر رنگ توسط مارتیروس ساریان (“منظره کوه” ، 1913) یا “چرخ و فلک” نیکولای ساپونف (1908) ، که با رنگ های شاداب است. و با باز شدن گذرگاه به سالن دوم ، آپوتئوز انقلاب آوانگارد در حال حاضر در مقابل ما قرار دارد – انتزاع واسلی کاندینسکی. بداهه شماره 34 ، که در سال 1913 ایجاد شد ، به مرکز معنایی نمایشگاه تبدیل می شود. کاندینسکی برای بیان ایده در بوم به هیچ وجه به یک شی یا مدل احتیاج ندارد. او فقط رنگ خالص ، هندسه ، احساسات را رها می کند.

در آن طرف دیوار در مرکز سالن دوم ، که بداهه شماره 34 قرار داده شده است ، طرح میخاییل لاریونف “راهپیمایی استانی از فرانتیه” (1907). نقاشی که برای این طرح ایجاد شده است یکی از مشهورترین آثار او شد – “پیاده روی در یک شهر استانی” (1909) در مجموعه گالری ترتیاکوف است. این قبلاً بدوی است. این هنرمند با سادگی و اخلاص کودکانه شخصیت های خود را نقاشی می کند ، در حالی که هر یک از آنها شبیه یک شخصیت پیچیده گوگول است. به نظر می رسد این دختر در یک بلوز سفید و دامن آبی در چند خط کشیده شده است ، اما به گونه ای که نامتناسب او شبیه بال بال قو است ، و نوک او شبیه پرنده ای است که جلوی یک پرنده در حال پرواز است. بقیه نمایشگاه در حدود رادیکال ترین آثار آن زمان قرار دارد: نقاشی های اعضای انجمن “جک الماس” ، پیوتر کونچالوفسکی ، ایلیا ماشکوف ، الکساندر کوپرین ، آزمایش های کوفوفیکوری توسط الکساندر رودچنکو و همان رابرت فلک. قبل از ما کل پالت روندهای هنری و آزمایشهای دوران است. تصاویر بصری جدید تصاویر.

شکل>

سپس ، در دهه 1910 ، انقلابی در هنر به وقوع پیوست ، که پس از صد سال دوباره در قالب های جدیدی متولد می شود – به عنوان مثال ، به مفهوم گرایی ، که به عنوان یکی از پیشگامان خود ویکتور پیووواروف اظهار داشت ، “در هنری مشروعیت داشت که نه تنها تصویر را به تصویر می کشد. بلکه شعر و فلسفه. ” فراتر از بوم خواهد بود – و تبدیل به تاسیسات ، هنر ویدئویی ، نمایش ، اتفاقات … هنر امروز به تغییر خود ادامه می دهد ، اما بزرگترین انگیزه اصلاحات در آن زمان اتفاق افتاد – در آغاز قرن بیستم. و نکته ای نبود ، بلکه به جهات مختلفی رفت ، از کوبیسم و ​​عرفان گرفته تا نمادگرایی و انتزاع گرایی ، و در کار نه تنها هنرمندان مشهور کتاب های درسی مانند فالک ، لاریونف یا کاندینسکی امروز منعکس شد. این را می توان در نقاشی های نویسندگان کمی شناخته شده نیز احساس کرد – میخائیل لو-دانتیو ، ولادیمیر گالویچ ، بوریس تاک ، مگدا ناچمن. نمایشگاه کازان فقط خوب است زیرا این اسامی نیمه فراموش شده را برای ما نشان می دهد و نشانگر آغاز دوران آوانگارد در تمام چند همخوانی سبک ها و آزمایش های تصویری است. و این یک مقدمه جالب برای نمایشگاه دائمی گالری تریتیاکف است که نمایانگر هنر در طی صد سال گذشته است.

شکل>