نویسنده پاول سلوکوف: “قهرمان از زبان او جدا نیست”

– مجموعه شما “گرفتن تارکوفسکی” است. داستان های غیر هوشمند ». فکر می کنید هنوز تقابل بدنام بین روشنفکران و مردم وجود دارد و اگر چنین است ، اصلی ترین تضاد بین آنها چیست؟

– من در زمان اتحاد جماهیر شوروی زندگی نمی کردم ، بنابراین برای من مشکل است که در مورد تعارض بین مردم و روشنفکران بگویم. عباراتی مانند “روشنفکر لوس” امروز طنز به نظر می رسند. به نظر من روشنفکران ما – شاید مقصر فیس بوک من باشد – از نظر آنها کاملاً فعال و لیبرال است. و مردم ما ، که در دهه 1990 ده سال بدون دولت زندگی می کردند ، از زندگی بدون دولت خسته شده اند ، زیرا آنها همیشه در روابط پدرانه که دولت همه چیز را در آن تصمیم می گیرد وجود داشته است ، و من به کارخانه می روم و خودم را تنها می گذارم. روشنفکران مردم را به خوبی درک نمی کنند ، اما در تلاشند آنها را تحریک کرده و ذهن آنها را تسخیر کنند ، و دیگری در دهه 1990 خسته بود و اکنون در حال استراحت است. او می خواهد به گیاه و دریا برود. مانند افسانه های مربوط به زئوس و هرا. هرا معشوقه زئوس را به یک گاو تبدیل کرد و گاوداری را روی او فرستاد که گاو را می زند و می راند. روشنفکران یک مگس پران هستند و مردم یک گاو هستند که می گویند: “مرا تنها بگذار ، من به چیزی احتیاج ندارم”. این نوعی رابطه متقابل عذاب آور است. روشنفکر عذاب می کشد ، چرا مردم انقدر منفعل هستند و مردم عذاب می کشند ، به طوری که روشنفکران یک سال طول می کشد. آنها اینگونه زندگی می کنند.

– با این حال ، به نظر می رسد مردم در بلاروس واقعاً به نام آزادی متحد شده اند؟

– البته ، آن جوشیده است ، و در اینجا جوش خواهد آمد. فقط بلاروس کوچک است ، بنابراین ایجاد ارتباطات افقی در آنجا آسان تر است. در روسیه ، مسکو چیز جداگانه ای است. وقتی برای اولین بار در سن 30 سالگی به مسکو آمدم ، انگار که در خارج از کشور هستم ، دور آن قدم زدم. “جدی اینگونه به نظر می رسد؟” فکر کردم کشور ما غول آسا است. اکنون من در گاگرا ، در آبخازیا هستم. مردم در سراسر ساحل از سراسر روسیه حضور دارند. آنها حتی زبان متفاوت ، لهجه ها ، عامیانه – یک سردرگمی کامل دارند. چنین تنوعی را با گوش خود می شنوید و این س theال مطرح می شود که چگونه می توان همه اینها را در یک ترکیب کرد و آیا لازم است؟ حتی برای من عجیب است که در این مورد صحبت کنم ، زیرا میزان نفوذ من در این کشور و این توده ها آنقدر ناچیز است که بهتر است به این فکر کنم که چه چیزی برای شام بخورم.

– به نظر می رسد که پس از خواندن بسیاری از داستان های شما ، شخصیت ها کاملاً قادر به فرار از آن دنیای نسبتاً باریک و غم انگیزی نیستند که در آن وجود دارند. بله ، به طور کلی ، آنها واقعاً این را نمی خواهند. چرا همه چیز اینقدر غم انگیز است – یا من اغراق می کنم؟

– همه چیز در اینجا ساده است. تقریباً هشتاد درصد مردم روسیه گذرنامه ندارند. بنابراین ، وقتی کسی در اینجا می گوید: “بیایید این کار را مانند اروپا انجام دهیم” ، هشتاد درصد از جمعیت روسیه نمی فهمند که این در مورد چیست. در اروپا چگونه است؟ خوب ، مردم آنجا نبودند! برای فرار از جایی ، باید از زیستگاه خود ، جایی که به دنیا آمده اید و بزرگ شده اید ، خارج شوید ، به این محیط دیگر نگاه کنید ، درک کنید که بهتر است ، درک کنید چرا بهتر است و می خواهید زندگی خود را تغییر دهید – به طور مشروط از پرم زاکامسک ، به عنوان مثال ، به سن پترزبورگ نقل مکان کنید. بنابراین شما باید به آنجا برسید! من اولین بار در سی سالگی به مسکو آمدم. بسیاری از دوستان من در مسکو و سن پترزبورگ نبوده اند. این آرزوی فرار از آن پس از کجا ناشی می شود؟ برای شما ، زندگی شما در اطراف شما یک امر مسلم است. شما این را از بدو تولد می بینید ، پدر و پدربزرگ شما اینگونه زندگی می کردند. اینگونه زندگی می کنید و فکر نمی کنید این زندگی بدی است. شما به کارخانه می روید ، روی قالب سازی کار می کنید ، حقوق می گیرید. شما فرزند اول دارید ، دوم ، آپارتمان در رهن است ، شما کار می کنید ، در تعطیلات راه می روید. این تمام است ، شما زندگی خود را زندگی می کنید. این عمدتا از طریق یک گاوآهن ساخته شده از کارخانه است ، اما شما دیگری را نمی شناسید. دوستان ، دوستان ، مادر ، پدر ، رئیس کار ، همکاران ، یعنی شما یک دنیای کامل دارید. بله ، دوستانی هستند که چیپ زدند ، خودشان نوشیدند ، کسی به منطقه رفت.

در اینجا شما باید مشخصات سرزمین پرم را نیز در نظر بگیرید. اینجا سرزمین تبعیدها ، سرزمین زندان ها و اردوگاه هاست. مناطق همه جا هستند. من در مقابل خانه خود یک کلنی زن دارم ، شما کمی از پرم رانندگی می کنید – “قو سفید” ، جایی که زندانیان مادام العمر نشسته اند. افرادی که در اواسط دهه 1950 از مناطق و اردوگاه ها آزاد شدند ، در منطقه کوچک زاکامسک پرم مستقر شدند. آنها مفاهیم مجرمانه و اردوگاه را وارد زندگی مسالمت آمیز کردند که بخشی از فرهنگ وی شد. شما از کودکی این موضوع را جذب کرده اید و تجدیدنظر در آن دشوار است.

– چگونه می توان از این وضعیت خلاص شد؟

– چرا بیرون برویم؟ هنگامی که با این افراد بزرگ شده بودید ، برای دیدن آنها به منطقه رفتید ، از چهارده سالگی با آنها مشروب می نوشید و در زندگی شما این زندگی وحشتناک به نظر نمی رسد. دایی کولیا کسی را چاقو زد ، در حالیکه صد و پنجم رانده شد – خوب ، یک احمق. عمو کولیا پس از هشت سال آزاد شد – اوه ، عموی کولی عزیز است. اگر شخصی از این امر بیرون آمده باشد ، این امر از بی اهمیت بودن وی ، اگر در مورد شخصی وی نباشد ، حداقل در مورد بی اهمیت بودن سرنوشت او صحبت می کند. او را به جایی پرت کردند. نگاه کرد و فکر کرد: “بله ، این نوعی قلع است. ما باید چیزی را تغییر دهیم. ” اما چنین افرادی اندک هستند.

– من خواندم که شما به عنوان حفار گورستان ، کلاهبردار کلوپ شبانه ، سرایدار و قالب ساز در یک کارخانه کار می کردید. این تجربه متنوع چقدر در حرفه نویسندگی شما تأثیر گذاشته است؟

– او مجموعه ای از برخی نمایشگاه ها را به من داد. من روند کار در یک گورستان را می دانم: نحوه حفر قبر ، چگونگی پر کردن قالب ، چقدر مراسم تشییع جنازه در روز ، چقدر برای آن پول می پردازند ، چگونه در سمت چپ پول بدست می آورند ، و اینکه دفن مضاعف چیست. من می فهمم که داستان را می توان در این زمینه گفت: یک روز کاری در یک قبرستان. کارخانه یا شغل من به عنوان گزاف گویی در یک باشگاه همین است. در هجده سالگی فکر نمی کنی: من می خواهم نویسنده شوم و به یک تجربه متنوع زندگی احتیاج دارم: اگر به گورستان بروم ، اگر در یک گورستان کار کنم ، به یک کارخانه خواهم رفت. چه چیز دیگری باید فکر کنید؟ اوه ، من گول زنی می کنم. بله ، من فقط باید پول بدست می آوردم. بعد از کلاس نهم به گورستان رسیدم. اول ، برای تعطیلات تابستان ، زیرا من در شرکت پسران بزرگتر که همه در آنجا کار می کردند ، رفت و آمد می کردم. من را به “Nigger” بردند. این نامی است که به دستیاران حفر در بال ها گفته می شود. در سه ماه ، نزدیک مرگ شدم. تصور کنید یک دختر جوان زیبا در یک تابوت خوابیده است. سیصد نفر از اقوام ، گریه ، زوزه ، و رفیق ارشدم آندره و من ایستاده ایم و فکر می کنیم: “قلع”. در حین کار ، آرام آرام در این حرفه فرو می روید ، اجازه می دهید از خودتان عبور کند و چیزی درون شما حل و فصل می شود. وقتی شروع به نوشتن کردم ، این سطوح ظاهر شد ، گرچه فکر می کردم فراموش کرده ام. به نظر می رسد که شما همه چیز را به یاد می آورید ، فقط در شرایط خاص آن را به یاد می آورید.

– درعین حال ، تا سی سالگی ، عملاً شما منتشر نکردید؟

– بله ، تا سی سالگی به سختی نوشتم. من ترکیدم و در عرض سه سال سه کتاب و دو متن نوشتم. اکنون دیگر علاقه ای به نوشتن درباره مضمون پسرانه و ژیگانسکایا ندارم ، زیرا شما خواسته و ناخواسته درگیر تکرار خود می شوید. ژانر داستان خود به این امر منجر می شود. صد و پنجاه قبلاً نوشته شده است. کافی. در حال حاضر مشغول کار روی فیلمنامه بزرگ نمایش هستم. در مورد او نمی توانم چیزی بگویم ، اما مجموعه داستانهای بعدی من با داستانهای قبلی پسر متفاوت خواهد بود. علاوه بر این ، من در حال کار بر روی یک رمان هستم که تاکنون نیمی از آن نوشته شده است ، و در آنجا سعی می کنم این تصویر بچه بچه ای از منطقه را که می گوید “عالی” ، “فنیا” و هر چیز دیگر خلاص شوم. موفق خواهد شد یا نه ، خواهیم دید. عکس: از بایگانی شخصی

– شما در مورد تصویر “بچه ای از منطقه” گفتید. فحش مشخصه اصلی آن می شود. بحث بر سر رابطه حصیر در آثار هنری – از جمله ادبیات – هنوز ادامه دارد. چگونه می توان زمان استفاده از عبارات غیر قابل چاپ را تعیین کرد؟

– این کاملا طبیعی اتفاق می افتد. من این را ندارم: من آن را بدون تشک نوشتم ، و سپس فحش های مختلف متن را پراکنده کردم. می توانم به طرز شگفت انگیزی تغییر کار بدهم. اگر من در شهر مقابل مردم باهوش صحبت می کنم ، قسم نمی خورم ، اما من در مورد اگزیستانسیالیسم و دیالکتیک صحبت می کنم. اگر به منطقه بیایم ، طور دیگری صحبت می کنم. من بلافاصله چنین تغییراتی را دارم. من حتی به آن فکر نمی کنم. افرادی را می بینم که باید با آنها قسم بخورم ، تمام زندگی خود را به آنها قسم خورده ام – و قسم می خورم. من افرادی را می بینم که از فحش استفاده نمی کنند – من قسم نمی خورم. داستانها یکی است. اگر در مورد معتادان به مواد مخدر ، مستی ها ، محکومین بنویسم ، یادم می آید که چگونه آنها صحبت می کنند ، زیرا آنها را در زندگی می دیدم و از واژگان مناسب استفاده می کنم. قهرمان از زبانش جدا نیست. به تعبیری زبان است. ما با زبانی می فهمیم که چه کسی مقابل ماست. سالهاست که من چنین افرادی را دیده ام که با وقاحت یا “در سشوار” صحبت می کنند. اما طی چهار سال گذشته افرادی را دیده ام که از افراد زشت استفاده نمی کنند ، افراد باهوشی هستند و اکنون در مورد آنها می نویسم. وقتی سی ساله بودم ، واقعاً وارد یک حلقه فرهنگی دیگر شدم و اکنون علاقه مند به درک آن هستم – این به معنای نوشتن به زبانی است که با این حلقه جدید فرهنگی مطابقت دارد. من بسیار کنجکاو هستم چه نتیجه ای از آن خواهد آمد.

– رابطه شما با جمع ادبیات چگونه پیش رفت؟

– در میان جمعیت ادبی ، من اولین بار افرادی را دیدم که به طور جدی در مورد ادبیات و نوشتن گیج شده اند. نوعی افسانه شوروی درباره نویسندگان به عنوان رهبران مردم و حاکمان افکار باقی مانده است. بله ، Zhenya Bazhenov از Bad Comedian یک میلیارد مشترک در YouTube دارد. آنها اینجا هستند ، استاد اندیشه ها. پروردگارا ، شما تیراژ سه هزار نسخه از کتاب را دارید ، آرام باشید! جلوی پرتاب کرک روی خود را بگیرید. ادبیات در الاغ است. حتی نمی توانید با آن زندگی کنید. در کشور ما ، با هزینه ادبیات ، 20 نفر از 145 میلیون نفر زندگی می کنند. اگر من متن ها را نمی نوشتم مدت ها پیش به کارخانه می رفتم. به بیرون بروید و از مردم بپرسید آخرین بار چه چیزی خوانده اند. “ادیسه کارآگاه گوروف” ، “من یک دزد قانون هستم” و دونتسوف در آن حضور خواهند داشت. ادبیات بزرگ مدرن مورد توجه قشر کمی از مردم است. اگر این قشر با افراد دیگر خصمانه بود می توان آن را فرقه خواند. این مانند دوستداران ضبط وینیل است که میزهای گردان را با پول دیوانه می خرند ، و هر چیز دیگری را مزخرف می دانند. جامعه ادبی مدرن ما تقریباً همین آدمها را به من یادآوری می کند.

– اگر افراد کمی به ادبیات مدرن علاقه مند هستند ، پس فکر می کنید معنی اصلی آن چیست؟

– مردم را سرگرم کنید. «جنایت و مجازات» یک داستان کارآگاهی است. در جنگ و صلح ، من به طور کلی فقط صحنه های مربوط به جنگ را می خوانم و دنیا را مرور می کردم. اگر نگاه کنید به آنچه که تولستوی می نویسد ، این یک فیلم نامه فیلم است: تصویربرداری از نزدیک ، متوسط ، سریع. شاهزاده اندرو به آسمان نگاه می کند ، ستون هایی وجود دارد. مثل یک فیلم است ، یعنی آنالوگ سرگرمی. شما کتابی خریده اید تا از آن لذت ببرید و زندگی شخصاً دیگری را داشته باشید: جک ریچر ، رودیون راسکولنیکوف – مهم نیست. ادبیات برای همین است. فیلم و تئاتر برای همین مورد نیاز است. برای خواننده آسان تر است که زندگی شخص دیگری را با کتاب شما زندگی کند ، بهتر نوشته شده است. اگر برای خواننده ای که هنگام خواندن کتاب شما زندگی در زندگی شخص دیگری دشوار است ، کتاب خیلی خوب نوشته نشده است.

– چگونه یک نوجوان مدرن امروزه می تواند در سر و صدای اطلاعات زنده بماند؟

– مشکلات نه از نوجوانی بلکه از کودکی شروع می شود. اینترنت و ابزارها به اندازه سیگار ، ودکا و مواد مخدر اعتیاد آور هستند. معنی مواد مخدر و ودکا چیست – شما از واقعیت دور می شوید. از واقعیت دور شده و شما خوب هستید. گمشده ، بالا گرفتم معنای شبکه های اجتماعی و بازی های رایانه ای یکی است. شما ممکن است یک مزخرف لعنتی باشید ، اما در فضای مجازی ، شما جن جناح هشتادمی هستید. نه تنها نوجوانان روی این موضوع نشسته اند ، بلکه بزرگسالان نیز روی آن نشسته اند. به نظر من اینجا هیچ دستور غذایی وجود ندارد. من فقط با همه والدین همدردی می کنم ، زیرا همه چیز بسیار پیچیده است و به اینترنت و فناوری گره خورده است. نشستن کنار کامپیوتر را منع می کنید؟ یا شاید او به یک برنامه نویس درخشان تبدیل شود. منع نکنید – این به نوعی احمق تبدیل خواهد شد که جدا از بازی های رایانه ای ، هیچ کاری انجام نمی دهد. یک چیز مرا خوشحال می کند – من پدر و مادر نیستم.

– شما در پرم متولد شده و زندگی می کنید. اخیراً به نظر می رسد که اورال در حال تبدیل شدن به پایتخت ادبی روسیه است. چندین نویسنده مشهور معاصر یا در آنجا متولد شده اند یا خلق می کنند. امروز این را چگونه توضیح می دهید؟

– این موارد غیر قابل توضیح است. در پرم من در پرولتارکا زندگی می کنم و الکسی ایوانف بیست دقیقه دورتر از من زندگی کرد. من هنگام ترک پرم از این موضوع مطلع شدم. سپس معلوم شد که لئونید یوزفوویچ نیز اهل پرم است. دلمان برای هم تنگ شده بود. او در سال 1986 رفت و من متولد شدم. ایوانف تأملی در مورد تمدن معدن ، درباره آگاهی ساختار یافته مردم دارد: کار از زنگ به زنگ ، نظم مطلق. من نمی دانم آیا ساختار آگاهی می تواند به ساختار متن منتقل شود یا خیر ، اما از برخی جنبه های ساختاری در اورال و به طور خاص در پرم ، همه چیز به نوعی بسیار روشن است: من از مدرسه فارغ التحصیل شدم ، به دانشگاه رفتم ، از دانشگاه فارغ التحصیل شدم ، یک تخصص گرفتم ، به کار رفتم ، شما کار می کنید ، بازنشسته می شوید ، درگذشت این یک روش ساده است که در آن پول اصلی نیست. فکر می کنم چون مردم عادی هرگز در اینجا پول زیادی نداشته اند. در سال 2010 ، در کارخانه بخش تدارکات که در آن کار می کردم ، حقوق ماهیانه پانزده هزار بود. در غذاخوری کارخانه آنها با کوپن تغذیه می شوند. شما باید حداکثر در نه ساعت از ایست بازرسی عبور کنید. ساعت شش عصر می روید. بسته شنبه ، یکشنبه ، بسته اجتماعی. یک سونا در این کارخانه وجود دارد ، برخی از چیزهای خوب. روز اول کار در آنجا ، با مردان دومینو بازی کردم. یک پدربزرگ ، حدود پنجاه و پنج ساله ، با ZIL رانندگی می کند. او وارد می شود ، نیمی از لیوان ودکا پرم را می ریزد ، می نوشد ، یک لقمه تافی می خورد ، روی ZIL می نشیند و برای پروپان به آن طرف شهر می رود. به مردان نگاه می کنم و می گویم: “آیا این معمولاً طبیعی است؟” آنها پاسخ می دهند: ”او ورم معده دارد ، به آن نیاز دارد. اگر او ودکا ننوشد ، احساس بدی دارد. ” شما داولاتوف را نمی خوانید ، اما آن را با چشم خود می بینید. مردی مست پشت فرمان نشست ، سوار کامیون شد و به دنبال پروپان رفت ، ورم معده و ودکا چه ارتباطی با آن دارند؟! اما همه اینها با بعضی جسارت و بعضی بی اعتنایی به زندگی انجام می شود. بی توجهی به پول و بی اعتنایی به زندگی ، وقتی که دوست داشتن پول بیش از حد است و خود را مانند گنگ بودن تبلیغ می کنید ، و عفت یک امر عادی است. در عین حال ، نوشیدن ودکا و رفتن به دنبال پروپان در ZIL-ke نیز طبیعی است. دنیای اطراف من در پرم ، محل زندگی من ، از چنین چیزهایی تشکیل شده است. شخصی باید در مورد این افراد و چگونگی کارکرد همه چیز برای آنها بنویسد.

– فکر می کنید یک نویسنده واقعی باید چگونه باشد؟

– من فکر می کنم نویسندگان متفاوت هستند. پروست هنگام نوشتن کتاب “در جستجوی زمان از دست رفته” به سختی از اتاق خارج شد و همینگوی در جنگ جهانی دوم قایق خود را شکار کرد و در سال 1961 به دهان خود شلیک کرد. زندگی های مختلف ، اما هر دو نویسنده. مطمئن نیستم که می توانم مانند تالکین ، سرزمین میانه و زبان هابیت ها را ایجاد کنم. اما من می توانستم در مورد ZIL در مورد همان مرد داستانی بنویسم. پنجاه درصد حقیقت وجود دارد ، و پنجاه درصد من هوشمندانه پیچ می دهم و هیچ کس متوجه نمی شود که کجا یکی را می دوزم و مخلوط می کنم. من افرادی را که قادر به اختراع سرزمین میانه هستند بالاتر از کسانی که قادر به نوشتن یک مرد در ZIL هستند قرار داده ام. برای من اینها چیزهای نامفهومی است. من می دانم که چگونه بازی تاج و تخت ساخته شد: آنها گروه ترکان مغول را گرفتند ، آنها را دوتراکی نامیدند ، رومی ها را گرفتند ، آنها را لنیستر نامیدند. می توان از چه تاریخی و از چه فرهنگی آغاز کرد. اما با سرزمین میانه و هری پاتر – آتش است! خانم خانه نشست و با هفت کتاب هری پاتر آمد و یک میلیاردر شد. من همه کتاب ها را خوانده ام و همه فیلم ها را تماشا کرده ام. یک راهزن آشنا دید که من هری پاتر را می خوانم و از من خواست آن را بخوانم. او را بی سر و صدا به سمت ماشین برد ، پنج روز بعد با کیسه ای سیاه آمد و گفت: “در اینجا من یک کیسه دوم دارم.” مرد قتل نشسته و با هیجان هری پاتر را خواند. جی کی رولینگ چگونه این کار را کرد – خدا می داند. این یک پدیده کاملاً فرهنگی است. این درک زندگی یا نوعی متافیزیک نیست ، فقط دنیای جادوگران است. هنوز هم دلم جادوها را از آنجا به یاد دارم. این قدرت است. من مطمئن هستم که دویست سال دیگر ، “هری پاتر” باقی خواهد ماند و داستان های تاریک و عمیق دهه نود ناپدید می شوند.