دولاتوف نه تنها نمی نوشت ، بلکه انگلیسی نمی خواند یا صحبت نمی کند. و از سرزمین اصلی و کلانشهرها ، همه ما “پرده آهنین” کاملاً از هم جدا شده بودیم ، بنابراین ما در آب خودمان خورشت می کشیدیم: حتی وقتی این پرده زنگ زد و شکاف هایی در آن ظاهر شد. فاضل اسکندر ، که به نیویورک آمده بود ، و شامگاه من در آنجا میزبان بودم ، همانطور که روزگاری در خانه نویسندگان مرکزی انجام می دادم ، هنگامی که شروع به لیست مرکزیت های مهاجرت ادبی کردم ، آن را برکنار کرد: “حساب نمی شود.” سريوزا بيش از ديگران چنين غفلتي را احساس كرد ، زيرا در حالي كه هداياي ادبي خود را به طور متبرکانه ارزيابي مي كرد ، معتقد بود كه كتاب هايش مي تواند مورد تقاضاي خواننده باشد و بايد باشد. در اینجا برخی از نامه های وی آورده شده است که گیرنده معروف آنها را از بین برد ، اما من موفق به تهیه نسخه هایی از آنها شدم:

… من به ادبیاتی نزدیک هستم که از طریق صدها نسل نویسنده به داستانهایی که در آتش سوزی های نئاندرتال گفته می شود ، که به قصه گویان اجازه داده نشده کار کنند و مبارزه نکنند ، برمی گردم.

… من کوپرین را از آمریکایی ها دوست دارم – اوهارا. البته تولستوی بهتر است اما کوپرین کمیاب تر است. نثر ما با نگرش قاطعانه به نبوغ از بین می رود. در نتیجه نبوغ وجود دارد اما نثر خوبی ندارد. با شعر فرق می کند. از بین بردن آن دشوارتر است ، این می تواند در جیب شما و حتی پشت گونه شما پنهان شود.

… عصبانیت من دقیقاً ناشی از این واقعیت است که وانمود می کنم مزخرف هستم. من می خواهم کتابهایی را برای عموم مردم منتشر کنم ، که با زحمت و صراحت نوشته شده اند ، اما من مجبورم که بیش از حد متن فیلمنامه ها را بنویسم. فکر می کنم بهتر است از طبقه پایین به طبقه اتاق خود بروید – نه از اتاق زیر شیروانی. و از زیرزمین. این اطمینان می دهد که تخمین ها دقیق تر هستند.

این نامه ها توسط دوولاتوف از لنینگراد به مسکو نوشته شده است ، جایی که وی زندگی می کرد – و هنوز هم زندگی می کند – خبرنگار او ، اما من که اغلب در سن پترزبورگ و تقریباً هر روز در نیویورک با Serezha صحبت می کردیم ، می توانم به راحتی تصور کنم که آنها به هر حال فرستاده شده اند. از کجا و مهم نیست کجا ، اما حداقل به روستای پدربزرگ. اما اسکریپت ها باید با اسکریپت هایی جایگزین شوند که دوولاتوف موفق شد روزانه چندین بار رادیو آزادی را انجام دهد تا در آنجا زندگی کند. او به شدت از این هک رادیویی تحقیرآمیز متنفر بود ، که متناسب با Vail بود در جنسیس یا حتی پارامونوف ، که برادسکی او را “فیلسوف رادیو” خواند ، اما نه از دولاتوف ، نویسنده اصلی ، و بنابراین در وصیت نامه او خواست که متن های رادیویی خود را که متعلق به او بود منتشر نکند. در مورد آثار درجه سه ، که افسوس ، وارثان وی از آنها غفلت کردند. و او آرزو کرد که پول زیادی بدست آورد و یا نه تنها یک اعتبار معتبر بلکه یک پاداش پولی بدست آورد و تف با آزادی کند:

– گاهی دروغ می گویم و خواب می بینم. آنها از تحریریه با من تماس می گیرند ، موضوعی را پیشنهاد می دهند و من خیلی مودب هستم: “بیا یورا ، (فحاشی)!”

یورا مرحوم یورا گندلر ، رئیس سرویس روسیه شعبه آزادی نیویورک ، آزادکاران ما ، یک کارفرما و نیکوکار مشترک است.

دوستی ما با دولاتوف از سن پترزبورگ آغاز شد ، اما در نیویورک قویتر شد. تا حدودی به یک دلیل توپوگرافی: ما در لنینگراد در همین نزدیکی زندگی می کردیم ، چندین تریلی بوس از Krasnoarmeyskys ما به Rubinstein آن متوقف شد. و در اینجا ما فقط پنج دقیقه پیاده روی از یکدیگر به پایان رسیدیم ، به همین دلیل هر شب با هم ملاقات می کردیم و منتظر بودیم شماره فردا “New Russian Word” ، پرچمدار مطبوعات آزاد روسی را به فروشگاه Monya & Misha بیاورند ، و سپس به چای می رفتیم – بیشتر اوقات به من یا به دلیل اینکه Seryozha نزدیک به خیابان 108 ، بزرگراه مهاجرین کوئین ها زندگی می کرد ، یا به دلیل مهمان نوازی قفقازی وی ، حتی اگر او یک یهودی از نشت ارامنه بود ، طبق تعریف Vagrich Bakhchinyan. دیر می نشستیم ، گاهی اوقات بعد از نیمه شب – موضوعی برای گفتگو وجود داشت: سیاست ، اخبار روسیه ، زنان ، شایعات ، اما بیش از همه و بیش از همه ادبیات ، علاقه اصلی ما در زندگی. این اشتیاق احتمالاً دلیل دوم نزدیک شدن ما با دوولاتوف جدا از توپوگرافی بود. سومین مورد نیز وجود داشت: در سالهای آخر عمر ، سیروزا در هفته نامه “آمریکای جدید” و رادیو “لیبرتی” به همراه همكاران خود تف زد و با برخی از هموطنان خود به طور كلی از هم گسیخت ، مانند ایگور ایفیموف و بوریا پارامونف.

من فوراً خواهم گفت: من دوست دولواتف بودم اما هرگز هوادار او نبودم. من داستان های او را دوست داشتم ، اما با قرار دادن بیش از همه شعرهای اسلوتسکی و برودسکی و نثر اسکندر و پتروشوسکایا (این همان هوادار من بود) ، داستانهای سرژین را نه آنقدر بی تفاوت ، بلکه با آرامش ، با عزت نفس متوسط ​​او موافقت کردم: او بود – و باقی مانده است – برای من در ادبیات یک دهقان میانی ، و با استفاده از تعیین سرنوشت خود ، یک خانه طبقه سوم. همچنین بد نیست با توجه به اینکه هر دو ادبیات را متناسب با یک شخص می دانستیم ، و نه به عنوان یک آسمان خراش.

دم طاووس

در مورد شایستگی ها با او اختلاف نظر دیگری وجود داشت. سیروزا ادبیات را به عنوان تأیید نفس درک می کرد ، من – به عنوان خود بیان و در موارد نادری از فراز و نشیب های آسمان – به عنوان یک احساس لذت. داولاتوف برای استفاده از عبارت دوست مشترک ما ویکتور سوسنورا – “یک محکوم ساکت در کار سخت” ، ترجیحاً یک شهید کلمه بود. یک بار من یک سخنرانی مقدماتی در مورد تنها شب ادبی دوولاتوف در وطن خود داشتم. در اواخر سال 1967 در خانه نویسندگان لنینگراد بود ، عکسهای ما از آن شب به یاد ماندنی ، تهیه شده توسط بایگانی عکس برای پیتر ، و سپس برای نیویورک توسط ناتاشا شاریمووا ، حفظ شده است. البته من از هر نظر داستانهای خنده دار و پوچ و پوچ گرایانه او را ستودم ، اما نتوانستم در برابر یک شوخی مقاومت کنم (برای همین منتقد هستم ، لعنتی!) و توبیخ کردم که ادبیات مانند دم طاووس برای اوست. Seryozha فقط اگر او تصویر من را به خدمت گرفت و در این مورد گفت: “من رفتم تا دم طاووس خود را گسترش دهم.”

چرا اکنون این را به خاطر می آورم؟ هنگامی که در آمبولانس لرزید ، دولاتوف زندگی غم انگیزی را سپری کرد و به طرز غم انگیزی درگذشت ، در حالی که در استفراغ خود خفه شده بود ، و او به پشت دراز کشیده بود ، و توسط دو نظم احمق به برانکارد بسته شده بود: آدم کشی. شما آرزو نمی کنید دشمن خود را به چنین زندگی یک شهید یا چنین مرگ پوچ. برودسکی در مقاله خود پس از مرگ ، مرگ خود را با جزئیات شرح می دهد. و من و لنا کلپیکووا برای اولین کتاب خود در مورد او یک زیرنویس قرار دادیم – “تراژدی یک مرد شاد” و برای بعدی – “اسکلت هایی در کمد”. شهرت پس از مرگ دوولاتوف حداقل نوعی جبران خسارت از زندگی وی است. انتشارات گسترده ای در روسیه ، تابلوهای یادبود در سن پترزبورگ ، تالین و یوفا ، یک موزه کلبه در پوشگوری ، و در نیویورک – خیابان دولاتوف ، که ما او و او داچشوند او یاشا ، قدم زدیم. اگر سرزه می دانست که ما در کنار خیابان دولاتوف آینده قایقرانی می کنیم! لنا دوولاتووا ، بیوه او ، در مراسم نامگذاری بخشی از خیابان محل زندگی سیروژا ، به روش سرگئی دولاتوف برایم نجوا کرد: “اگر راهی telepathic وجود داشت که از اینجا به آنجا به او بگویید.” من چیزی نگفتم ، اما با خودم شک داشتم که مرحوم خوشحال می شود. و او این کار را قلدری قلمداد نمی کند ، زیرا در این خانه او دور از بهترین سالهای زندگی خود و حتی شاید دشوارتر از خانه شماره 23 در خیابان روبنشتاین در لنینگراد است. اگرچه ، البته ، صحبت برای مردگان زنده نیست

من دوولاتوف را از نزدیک می شناختم – او آرزوی خواننده را داشت و آرزوی شهرت را داشت ، اما به سختی کسی بود که پس از مرگ او را پشت سر گذاشت. من به عنوان یک دوست دلواتوف ، به نظر من فقط از جلال پس از مرگ او – حداقل برخی ، اما تعادلی – شادی می کنم: عذاب ، حتی post mortem ، بخاطر بی اهمیت بودن ادبیات در طول عمر خود ، یا همانطور که همکار من النا کلپیکووا می نویسد ، مصیبت های ادبی است. سریوزا نه تنها با گوتنبرگ در “سرزمین سرهای سفید” بدشانس بود ، بلکه به گفته لنا دوولاتوا – هیچ کس – در میان نویسندگان غیرقابل چاپ زیرزمینی لنینگراد نیز حضور داشت.

نمی توانم بگویم که او در مهاجرت هم خوش شانس بود. یک به یک: به طور گسترده ای در محافل باریک شناخته شده است ، و کدام حلقه خواننده دیگر می تواند در میان مهاجران ما باشد؟ تیراژهای کوچک کتابهای کوچک در بسته های کاغذی خانگی ، و حتی آنهایی که عمدتا برای هدیه به دوستان ، آشنایان ، پزشکان و سایر خادمان می رفتند ، و سپس ، هنگامی که تبلیغات انجام می شد ، به واکرانی از وطن جغرافیایی ما می رفتند. وی اغراق کرد ، اما نه خیلی ، Seryozha. “من همه خوانندگانم را از هر نظر می شناسم.”

اما اکنون او برای نقل قول ها پراکنده شده است ، کتاب هایش به کالاهای مصرفی تبدیل شده اند ، حتی بدتر از آن – به کیچ تبدیل شده است ، و او تقریباً یک مربی گورو است ، که نه آنقدر باعث تعجب او می شود که بخندد. جزئیات زندگی شخصی او مورد تحسین قرار می گیرد ، مقالات روزنامه ، فیلمنامه های رادیویی و نامه های شخصی وی بر خلاف میل مرحوم منتشر می شود ، او به یک پدیده فرهنگ توده تبدیل شده است ، و از این رو عکس العمل متقابل نسبت به این شهرت کامل وی: نثر او پلبیان نامیده می شود: “در اصل ، او به عنوان یک نویسنده فلسفه برنده شد.” یا حتی خنک تر – “یک طعمه مورب از جرم جلا”.

شکل>

از خدا مکمل خواسته نمی شود

البته ، شما باید برای حسادت کمک هزینه کنید – سفید ، سیاه و سفید ، بدون تفاوت. از این رو ، با یک همپوشانی ، شهرت دولتوف باعث می شود هر کسی دیوانه شود ، به خصوص کسانی که او را از نزدیک از لنینگراد می شناختند و نظر کمتری نسبت به دستاوردهای ادبی او داشتند. وقتی والرا پوپوف از زندگینامه نویس خودخوانده وی س wasال شد که آیا می داند چه نویسنده بزرگی را در سن پترزبورگ می شناسد ، به شوخی گفت: “نه ، او پس از مرگ بسیار گستاخ بود.” معدن خوب با بازی بد؟ و این گفته می شود ، در میان تحسین کنندگان پرشور دولاتوف ، هیچ همکار کمابیش قابل توجهی در قلم وجود ندارد – چه شاعر ، یک نثر نویس ، و یا حتی در بدترین حالت نمایشنامه نویس ، و توضیح این نگرش بنفش نسبت به او فقط با حسادت ساده خواهد بود. و اگر من – به صورت انفرادی و به صورت هم نویسندگی – با مقالات و کتابهایم ، و حتی با فیلم دو ساعته “همسایه من سیروزا دولاتوف” دستم را به این شهرت غیر قابل تحمل او که برای او ساخته شده قرار دهم ، پس از آن من نیستم که یک جواب را حفظ کنم ، بلکه همه چیز را در جای خود قرار دهم – شکار.

این واقعیت که دولاتوف به یک پدیده فرهنگ توده تبدیل شده است ، او را به عنوان نویسنده کم نمی کند. بدون مقایسه ، اما شکسپیر و دیکنز نیز پدیده های فرهنگ توده ای بودند. و جذابیت همان شکسپیر برای مخاطبان انبوه و حتی بازی کردن در کنار تماشاگر ، عمق و راز نمایشنامه های عالی او را از بین نبرد. دولتلاتوف علیرغم شفافیت ، وضوح و شفافیت نوشتار ادبی خود ، عمق و راز خودش را دارد. بت پرستی او نه بیشتر در حد یک حکایات اتفاق می افتد ، که در اساس داستان بیشتر داستان های او نهفته است ، این تکنیک مورد علاقه وی است ، اما در بهترین حالت آنها ، مانند مثلاً داستان “ارائه” ، دوللاتوف محدود به یک حکایت نیست بلکه فراتر از آن می رود و مانند یک باستان شناس عمیق حفاری می کند. یا – تصویر خودش از نامه فوق – نه از زیر اتاق زیر شیروانی بلکه به زیرزمین می رود. در اینجا اتصال ناخودآگاه به هیچ وجه ضروری نیست ، بلکه اصطلاح روانکاوی دیگری است: این حکایت را به سطح کهن الگو افزایش می دهد. دوللاتوف همیشه در این امر موفق نمی شود ، او چیزهایی را ناکام گذاشته است ، که در طراحی آن دارای نقص است ، مانند داستان هک “اینوسترانکا”. اما کتاب های داستان زرق و برق دار وجود دارد – همان “نشی” ، که در آن داستان ها و حکایات شرح حال خانواده اشباع شده از احساسات ناخوشایند ، یا “شعبه” است: ترکیبی از حکایات کم زندگی از مهاجرین ، با یک بلند – حکایت از عشق تنها ، غیرقابل توصیف ، غیرقابل توصیف ، کشنده.

بت پرستی یک نویسنده یک تساوی است ، هنگامی که فراز و نشیب های او برای خواننده تفاوتی ایجاد نمی کند ، او همه چیز را به طور غیرمستقیم می خورد ، این چیزی است که بیشتر آزار دهنده است – یک نگرش بازرگانانه و مصرف گرایانه به ادبیات. و دولتلاتوف ، هنگامی که به طبقه سوم خود رسید ، و هنگامی که او نتوانست ، آن را می دانست و رنج می برد ، به عنوان یک فرد حداکثر و کمال گرا در ادبیات. او فقط می دانست چگونه شکست را از پیروزی تشخیص دهد. استعداد او این بود که فاقد استعداد خود است و آرزوی چیزهای بیشتری را داشت:

خدا دقیقاً همان چیزی را که من در تمام زندگی از او خواستم به من داد. او از من یک نویسنده معمولی ساخت. یکی شدن ، متقاعد شدم که بیشتر وانمود می کنم. اما خیلی دیر بود. آنها از خدا مکمل نمی خواهند.

نه اینکه سیروزا همه چیز را در مورد خودش می دانست ، اما او چیزهای زیادی را می دانست و به هزینه خودش تملق نمی گرفت. همین کمبود استعدادی که به شدت احساس می شد او را دیوانه می کرد – یکی از اصلی ترین دلایل بزرگ بودن او. و آپارتمان مشترکی که وی در آن در خیابان روبنشتاین زندگی می کرد و از آنجا که به طور علمی نظریه پردازی می کرد ، در واقع در طبقه سوم بود. او در اختراعات خالص استاد نبود – او از طبیعت نوشت ، اگرچه او واقعی بود. نثر او فقط وانمود می کرد که مستند است ، در اینجا آنها آن را مستند می نامند.

شبه مستند دوولاتوف از طبقه سوم.

شهر نیویورک