هر خانواده روسی دارای کتاب های کودکانه با نقاشی های ویکتور چیخیکوف است – “Aibolit” ، “عمو فدور ، یک سگ و گربه” ، “جادوگر شهر زمرد” ، ” ماجراهای سیپولینو “و بسیاری ، بسیاری دیگر.
چیخیکوف شخصیت های بارتو ، میخالکوف ، نوسوف ، دراگونسکی ، مارشاک را روی کاغذ احیا کرد ، مجلات کودک مورد علاقه خود را “مورزیلکا” ، “تصاویر خنده دار” تصویر کرد. همه زندگی او چیخیکوف یک فریلنسر بود – او در یک کارگاه کار می کرد ، که در همان ورودی آپارتمان وی در مالایا گروزینسکایا واقع شده است. ویکتور الکساندروویچ گفت: “من سوار آسانسور می شوم تا کار کنم.”
***
– زینیدا سرگئونا ، چگونه ملاقات کردید؟
– بسیار ساده است – من وارد موسسه Polygraphic شدم ، ما قبلاً کلاس داشتیم. و ناگهان پسری متواضع ، خوش تیپ و موی روشن با کت و شلوار خاکستری اسکی با نام خانوادگی خنده دار چی چیکوف در کورس ما ظاهر شد. ما بلافاصله شروع به تماس ساده او با Chizh کردیم. تمام زندگی او با این نام گذشت. “از چیزه بپرس ، به چیزه برو” – این تنها راهی است که همه او را صدا می کنند.
– آیا شما خارج از مدرسه ارتباط برقرار کرده اید؟
– به طور مداوم از گروه ما ، ده نفر در منطقه آربات زندگی می کردند. و چیذه هم همه ما در آپارتمان های مشترک زندگی می کردیم و خانواده معمولاً در یک اتاق زندگی می کردند. و ویتی اتاق مخصوص خودش را داشت – کوچک ، 10 متر مربع. متر ، اما در آن روزها رویای هر کودکی! ما دوست داشتیم به این کابین خلبان بیاییم ، تعداد زیادی از مردم آنجا جمع شده بودند!
عصر ، برای اینکه مزاحم همسایگان نباشیم ، به حیاط رفتیم ، جایی که پنجره های اتاقش به بیرون نگاه می کرد و نگاه کردیم که چراغ روشن است. و اگر چنین شد ، آنها روی شیشه طبل زدند تا آن را باز کنند.
– ویکتور الکساندروویچ گفت که او یک بار کارتون های دختران را از این گروه کشیده است و برخی از آنها بسیار آزرده خاطر شده اند ….
– در واقع ، یکی از دختران بسیار آزرده خاطر شد و گفت که Chizh فقط حیوانات را در زنان می بیند. زیرا او بسیار چاق بود و او را به عنوان یک خوک با خوک ها به تصویر کشید. مهربانانه البته اما پس از چنین واکنشی ، او سوگند یاد کرد که روی زنان کارتون بکشد. و هنگامی که سالها بعد ، خانم رینا زلنایا ، بازیگر زن با چنین درخواستی به او روی آورد ، گفت: ببخشید ، من نقاشی نمی کشم ، زیرا آنها از من رنجیده اند. او پاسخ داد: “نگران نباش ، قرعه کشی کن ، من آزرده نمی شوم!” و او به قول خود عمل کرد. او چنین ویژگی داشت – همه چیز را با هم مخلوط می کند.
– آیا بعد از دانشگاه به برقراری ارتباط ادامه دادید؟
– ویتیا و من دائماً مسیرهایی را طی می کردیم ، اما هر کدام زندگی خود را داشتند. سپس به عنوان سردبیر هنری در کتاب “گارد جوان” کار کردم. من از پدر و مادرم حمایت مادی نداشتم: مادرم در سال فارغ التحصیلی درگذشت. من به یک حقوق ثابت نیاز داشتم. یک هنرمند آزاد نمی تواند روی این حساب کند.
سپس ، برای بدست آوردن شغل ، هنرمندان پوشه ای را با نقاشی ها پر کردند و به نسخه ها رفتند. و من ، به عنوان یک ویرایشگر هنری ، خواستم تلفن را بگذارم و قول دادم که وقتی اثر ظاهر شد ، تماس بگیرم. درست است که این اتفاق می توانست سالها رخ دهد.
انتشارات مولودایا گوردیا در خیابان سوسچوسکایا واقع شده بود. مجلات زیادی وجود داشت که ویکتور برای آنها نقاشی می کشید. او مرتباً از طبقه ای به طبقه دیگر ، از یک نشریه به نشریه دیگر می رفت. کمی همدردی داشتیم ، اما دیگر نه. و بعد یک روز ما دوباره از جایی عبور کردیم و کم کم شروع به ملاقات کردیم. چیزی که آنها در رمان ها می نویسند – خواستگاری ، پیشنهادات – وجود نداشت. ما ، همانطور که می گویند ، از یک روستا بودیم: یکدیگر را خیلی خوب می شناختیم. ما در ژانویه 1964 ازدواج کردیم.
– عروسی شما چگونه بود؟
– ما بدون سر و صدا و حتی بدون لباس عروس به اداره ثبت احوال مراجعه کردیم. اما با دوستان همه چیز از بالاترین کلاس بود – ما در رستوران “Aragvi” جشن گرفتیم. دوستی از من یک لباس عاج زیبا ساخته است ، بسیار متواضع. اما من رقم خوبی داشتم ، و وقتی داده ها خوب هستند ، نیازی به چیز پیچیده ای نیست.
مهمانان زیادی وجود داشتند – 72 نفر ، و نیمی دیگر از این تعداد از آنها دعوت نشده بودند که آزرده خاطر شدند. پس از آن ما هیچ پولی نداشتیم ، بنابراین پس از جشن برای مدت طولانی و طولانی هزینه آن را پرداخت کردیم و همه به ما خندیدند. در واقع ، من دوست دارم جایی بروم ، اما در آن زمان ما حتی کشور خود را ندیدیم. اما ویتیا معتقد بود که دوستان از همه بالاتر هستند. بنابراین یک رستوران به جای مسافرت وجود داشت. و بنابراین همه زندگی او – دوستانش در وهله اول بودند.
هدایای بسیار خنده داری به ما اهدا شد. به عنوان مثال ، یک خفاش و یک siskin – برای یک بازی siskin حیاط. پیراهنی که با سیسکین نقاشی شده است. اما غیر معمول ترین هدیه سفره است. یک سفره معمولی به رنگ روشن ، که ولودیا پرتسف ، که قلم های عالی نوشت ، آن را با نان تست های خنده دار در کل محیط نقاشی کرد. و در وسط سفره تمام زشتی های جشن – یا بهتر بگوییم بقایای جشن – به تصویر کشیده شده بود: بشقاب های وارونه ، لیوان های واژگون ، ته سیگار ، شاه ماهی نیمه خورده ، قارچ ترشی. مانند نمای بالا. 
Zinaida Chizhikova هنوز همان سفره نقاشی شده توسط دوستان را نگه می دارد.
***
– در همان سال پسرت متولد شد …
– بله ، یک عروسی در ژانویه برگزار شد ، و ساشا ما در پایان سال ، در 25 دسامبر متولد شد. من او را در Grauerman (بیمارستان مخصوص زایشگاه به نام G.L. Grauerman در Arbat – “MK” ) به دنیا آوردم ، پنجره ها مشرف به خیابان بودند. و ویتا با دوستی که همزمان یک پسر داشت به زیر پنجره آمد و آنها با هم برقصیدند. و در سال نو ، آنها دوباره به زیر پنجره ها آمدند – با یک بطری شامپاین. یک پلیس به آنها نزدیک شد ، اما ، که از دلیل آن مطلع شد ، آنها را مجازات نکرد ، بلکه به آنها پیوست. ما بعد از سال نو مرخص شدیم ، ویتیا این کیف کوچک را برداشت و آن را به خانه آورد.
– آیا کنار آمدن با کودک سخت بود؟
– خیلی من مادری نداشتم که به من کمک کند. و من نمی توانستم به ویتیا اعتماد کنم ، زیرا او به دنبال مادرش بود. او درست در آستانه عروسی ما سکته مغزی وحشتناکی کرد ، او در بستر بیماری بود. روز که با او بود ، عصر به نزد ما آمد. من یک اتاق در Smolenskaya داشتم – همچنین در یک آپارتمان مشترک. امکانات رفاهی شامل توالت ، آب سرد و اجاق گاز است. 
جلد مجله Krokodil در فوریه 1964 ، طراحی شده توسط چیزیکوف. او بعداً امسال پدر خواهد شد.
– من جلد “تمساح” را که ویکتور الکساندروویچ در فوریه 1964 نقاشی کرد پیدا کردم. این یک پدر را به همراه یک کودک در یک آپارتمان ویران شده به تصویر می کشد ، و در حال فریاد زدن دوئت “مادر!” و امضا: “همسرم در کار دیر بود.” آیا چیجیکوف پدر بودن را اینگونه تصور می کرد؟
– در چنین شرایطی ، شوهر هرگز نبوده است ، اما البته در ابتدا ، او می ترسید که با کودک تنها بماند. بعداً ، وقتی ساشا بزرگ شد ، من آنها را تنها گذاشتم. هنگامی که نیاز به مراجعه به دندانپزشک داشتم ، پسرم حدود پنج سال داشت. من آنها را یک زندگی ساکن قرار دادم و گفتم: در حالی که من دور هستم ، قرعه کشی کن. آنها دو طرح کشیدند. و علی رغم این واقعیت که شوهرم پس از آن تحصیلات ، تجربه و شناخت داشت ، من زندگی مردانه پسرم را خیلی بیشتر دوست داشتم. آنها واقعی بودند ، مانند ماتیس.
آخر ، ماتیس چه چیزی برداشت؟ همانطور که می گویند ، او مدرسه اجباری را ترک کرد ، از ناف کشیده شد. کودک نیز همینطور است – بند ناف او هنوز به دلیل برخی دانش ها سفت نشده است ، و نقاشی ها فوق العاده به دست آمده اند.
– چیجیکوف اغلب در مصاحبه ها می گفت که پدرش در حالی که کتاب می خواند یا برایش قصه می گفت ، همزمان شخصیت هایی ترسیم می کرد …
– … و شوهر من نیز همین کار را کرد. آنها با پسرشان که ابداع کردند و اسمش را شومشوکور گذاشتند ، مانند کولوبوک با کلاه دارای چنین شخصیتی بودند. شوهر سفرهای خود را نقاشی کرد. چیزی را می کشد و می گوید.
من هرگز درمورد اینکه با یک کودک چه کار کنم مشکلی نداشته ام. وقتی پسر هنوز در صحنه بود ، فقط به یک برگ کاغذ و مداد احتیاج داشت. او هنوز راه رفتن را بلد نبود ، اما در حال طراحی بود – با چرخ شروع کرد. بی پایان نقاشی کشیدم. پسرم نیز از م Instituteسسه Polygraphic فارغ التحصیل شد و یک هنرمند شد. 
پسرش ساشا پا جای پدر و مادرش گذاشت و از همان کودکی شروع به طراحی کرد.
– در آن سال ها ، هنرمندان به مدت دو ماه به خانه هنر اعزام می شدند و در آنجا با بورد کامل استراحت می کردند و همزمان کار می کردند. چگونه همسران هنرمندان در این زمان به تنهایی با فرزندان و زندگی روزمره خود کنار آمدند؟
– بله ، ویتیا و دوستانش دائماً به چلیوسکینسکایا (این خانه خلاقیت را در بین خود چلیوخا می نامیدند) و پالانگای لیتوانیایی سفر می کردند. اوقات خوبی برای آنها بود. چگونه کنار آمدم؟ همان قبلی. کالسکه ای گرفتم و به فروشگاه رفتم.
– چرا همسران به خانه خلاقیت برده نشده اند؟
– اولاً ، من عضو اتحادیه هنرمندان مسکو نبودم. و بنابراین زنان بودند – اما فقط هنرمندان ، و از مناطق مختلف کشور. همه با هم آشنا شدند و بنابراین دوستی مردم بهم خورد. نه کسی که اکنون به ما تحمیل می شود ، بلکه صادقانه است. آنها بسیار سرگرم بودند ، اما مجبور شدند برای این سرگرم کننده دو ماه گزارش دهند. و در چند روز گذشته ، آنها سریع ، سریع وانمود کردند که بسیار پربار کار می کنند.
***
– ویکتور الکساندروویچ گفت که او هرگز روی کارمندان کار نکرده و همچنان یک هنرمند آزاد است. چگونه او موفق شد مدام مورد تقاضا باشد؟
– استعداد – و نه چیز دیگری. او از همان ابتدا مورد تقاضا بود. وی در سالهای تحصیل در یک روزنامه کوچک “کارگر مسکن” شروع به کار کرد (در تصویر اول چیخیکوف ، یک اسکی باز به تصویر کشیده شده بود ، و از خانه ای پوشیده از برف به سمت پایین حرکت می کرد ، گویا از سرسره: خدمات عمومی برف را به موقع پاک نمی کردند. – MK ). سپس ، به پیشنهاد کوکریننیکف ، وی کار در “تمساح” را آغاز کرد ، سپس – در “تصاویر شاد” ، “مورزیلکا”.
مجله “تصاویر خنده دار” توسط هنرمند ایوان ماکسیموویچ سمیونوف ایجاد شد – او چیزی را در ویتا دید. گرچه به نظر من اولین نقاشی های او ضعیف بود. اما سپس آنها می دانستند که چگونه به یک هنرمند آموزش دهند ، نه اینکه بلافاصله طرد کنند: از آنجا که شما نمی دانید چطور کاری انجام دهید ، بیرون بروید. نه ، اگر سردبیران متوجه چیزی شوند ، با صبر و حوصله منتظر بیرون آمدن جوجه از تخم مرغ بودند. جو متفاوت ، نگرش دیگری نسبت به هنرمند وجود داشت.
– چیزیکوف دوست داشت کدام نویسندگان را بیشتر تصویر کند؟
– او مورد علاقه ای نداشت ، اما نویسندگانی را که در متن پویایی دارند دوست داشت. به عنوان مثال ، Dragunsky نویسنده فوق العاده ای است ، اما Vitya دوست نداشت که او را به تصویر بکشد. کتاب بیست سال زیر تخت را بردارید. ویتیا گفت: چه چیزی برای کشیدن وجود دارد؟ همه اقدامات در یک اتاق اتفاق می افتد ، قهرمان روی تخت بالا رفت ، از زیر تخت بیرون آمد. هیچ کس در هر جایی نمی دود ، هیچ کس گیر نمی آورد ، هیچ کس ضربه نمی زند.
و او عاشق کتابهای کورنی چوکوفسکی بود – زیرا او حیواناتی دارد. ویکتور الکساندروویچ دوست داشت حیوانات را انسانی کند ، نگاه کنید ، همه آنها برای او مانند مردم به نظر می رسند. و ژست می گیرد و لبخند می زند. او واقعاً دوست نداشت بچه ها را بترساند ، بنابراین همه شخصیت ها ، حتی شخصیت های منفی ، برای او ترسناک نیستند.
– آیا درست است که او دوست داشت برای روحش گربه بکشد؟
– بله ، و او شروع کرد به کشیدن دقیقاً آنها برای خودش. او روانشناسی گربه ها ، غرق بودن آنها را دوست داشت. اتفاقاً ، ما دو گربه داشتیم و آنها کاملاً متفاوت بودند. هر دو Chunya نامیده می شدند – آنها در زمانهای مختلف زندگی می کردند. 
گربه ها جایگاه ویژه ای در قلب هنرمند داشتند.
گربه اول بسیار مهربان و لطیف بود ، ما او را عضوی از خانواده می دانستیم. ما یک بار در زمستان چنین صحنه ای داشتیم: من و شوهر و پسرم داشتیم از آپارتمان خارج می شدیم و در راهرو مشاجره ای درگرفت. من خواستم کلاه و روسری بپوشم ، آنها نپذیرفتند ، اما همه عجله داشتند. ناامیدانه جنگیدیم. و بعد نگاهم را پایین انداختم و دیدم که گربه ما عصبی است و نمی داند چه کاری انجام دهد. و ناگهان ، مثل میمون ، به آغوش من پرواز کرد ، پنجه ها و سرش را روی سینه من گذاشت و به نظر می رسید آرام است.
Chunya دوم کاملاً متفاوت بود ، او یک مبارز بود. من هرگز اجازه ندادم که خودم را نوازش کنم ، هرگز آن را تحمل نکردم. بسیار سرزده.
در تابستان ، هنگامی که قصد عزیمت به روستایی در نزدیکی پرسلاول را داشتیم ، این Chunya دوم ویتیا را در یک سفر ماهیگیری همراهی کرد. او به بزرگراهی که از دهکده عبور می کرد رسید و آنجا منتظر ماند. چون می دانستم ماهی وجود دارد.
ما این خانه را در اوایل دهه 70 در روستا خریداری کردیم. آناتولی میتایف ، سردبیر مورزیلکا ، که در همان نزدیکی زندگی می کرد ، او را به ما توصیه کرد. او نمی خواست غریبه ها زندگی کنند و چیجیکوف بدون درگیری همسایه فوق العاده ای خواهد بود. من فهمیدم که این خانه وحشتناک است ، تنها خانه ای در روستا پوشیده از کاهگل ، اما ما از خرید پشیمان نبودیم ، مکان های فوق العاده ای در آنجا وجود داشت.
در دهه 70 این یک دهکده زنده بود: خروس ها قار قار می کردند ، گاوها زیر آب می آمدند ، خوک ها غر می زدند. فقط جغجغه تراکتور بیگانه بود. این روستا کوچک بود ، 30 خانه و در اطراف آنها یک جنگل بود. ما می دانستیم: ما باید برای قره قاط به آنجا برویم ، آنجا – برای تمشک ، آنجا – برای قارچ. آن زمان بارورترین زمان ها بود.
– چگونه از دهه 90 جان سالم به در بردید؟
– خیلی خوبه!
– به طور غیر منتظره …
– ببینید ، چطور قبل بود؟ در زمان شوروی ، هنرمندان کاملاً ناتوان بودند. این هنرمند از دور کتابی کشید. و سپس انتشارات حق چاپ مجدد آن را به مدت سه سال داشت. کلیه حق امتیازات به انتشارات منتقل شد. و وقتی دهه 90 پرشور فرا رسید ، بسیاری از انتشارات ورشکست شدند. اعتراف می کنم ، لحظه ای بود که از چگونگی درآمد خود و چیزهای خوردن ترسیده بودیم. اما سپس انتشارات خصوصی منتشر شد. و اینها شرایط کاملاً متفاوتی برای همکاری هستند.
آنها شروع به پیشنهاد ما برای طراحی شماره های مجدد کردند. و هزینه های کاملا متفاوت رفت. کتابها در آن زمان با یک انفجار کوتاه می شدند. در ابتدا همه چیز خوب بود ، اما بعد شروع به فریب کردند. به عنوان مثال ، ویتیا تصویرگر سه خوک کوچک میخالکوف است. و او هزینه ای برای این کار دریافت نکرد ، ناشر به سادگی در جایی ناپدید شد. و آنها به میخالکوف پول پرداخت کردند.
و تمام این سالهای سخت “Aybolit” ما را تغذیه کرد. هرکس آن را بازنشر ندهد – هم انتشارات بزرگ ، چه کوچک و چه خارجی. بنابراین ما در نسخه های مجدد زندگی کردیم. شوهرم سپس به من گفت: “ما از كتاب هايي كه در جواني خود ساخته ايم تغذيه مي كنيم.” در واقع ، در جوانی در نقاشی ها همیشه نوعی طراوت ، سرزندگی وجود دارد که با پیری از بین می رود. 
تصویرگری ویکتور چیژیکوف برای Aibolit چوکوفسکی.
– چیزیکوف در زندگی روزمره چه نوع هنرمندی داشت؟
– او از نظر غذا و لباس فردی بسیار بی ادعا بود. می بینید که هنرمندان در خانه نشسته اند ، چه کسی آنها را اینجا می بیند. چیز اصلی برای او شلوار جین بود ، که می توانست دستانش را پاک کند. شلوار جین او زیبا بود.
– بعد از صبحانه او با آسانسور به محل کار خود رفت (کارگاه Chizhikov در همان ورودی آپارتمان واقع شده است ، در طبقه آخر ، طبقه چهاردهم. – “MK”) ، دوباره به ناهار رفت به من همه به من می گویند: چطور از هم خسته نشده ای؟ ما همدیگر را نمی بینیم!
– آیا او به کامپیوتر تسلط داشت ، آیا از فناوری های مدرن برای ایجاد تصویر استفاده کرده است؟
– نه ، ما در عصر حجر زندگی می کنیم. او فن آوری را دوست ندارد ، آن را به ذات خود بیگانه است. آنها همیشه بدون کامپیوتر کار می کردند.
***
– داستان چگونگی برخورد کمیته المپیک با خالق خرس مشهور ، امتناع از واگذاری نویسندگی به وی ، اکنون برای همه شناخته شده است. (چیزیکوف در این باره جزئیات را به MK گفت.)
با میلیون ها نسخه از این تصویر ، ویکتور الکساندروویچ کسر هزینه ای دریافت نکرد ، در تمام این مدت خرس ها توسط کسی کپی شدند و به هر عنوان ، هیچ کس نظارت نویسنده را به یاد نمی آورد. این درد اصلی زندگی هنرمند شد
چگونه این دوره دشوار را پشت سر گذاشتید؟ از این گذشته ، این شما بودید که دعوتنامه شوهر خود را برای افتتاحیه المپیک ناک اوت کردید؟
– زمان بسیار دشواری برای کل خانواده ما بود. من هنوز ، حتی پس از مرگ ویتینا ، نمی فهمم که چرا او را با خصومت پذیرفته اند.
ویتالی اسمیرنوف امروز نیز زنده است – او اولین معاون رئیس کمیته برگزاری المپیک 1980 در مسکو بود. در یکی از آخرین مصاحبه های خود ، اسمیرنوف گفت که کمیته برگزاری با خرس مدت طولانی است که عذاب و تصفیه شده است. در یکی دیگر از او گفت که اگر چیژیکوف زودتر با مسئله حقوق سر و صدا می کرد ، آنها این خرس را دفن می کردند و نمادی از دیگری می ساختند. و به طور کلی ، او گویا المپیک را نادیده گرفت و به افتتاحیه نیامد. و هیچ کس متوجه این موضوع نشده است … چه دروغ!
در واقع ، او حتی به افتتاحیه دعوت نشده بود ، بنابراین او با پسرش در روستا رفت و کار کرد. و سپس همسایگان روزنامه ترود را برای من می آورند. و در آنجا نوشته شده است: ویکتور چیخیکوف میهمان ارجمند المپیک است. ناراحت شدم: این دعوت “میهمان افتخار” کجاست؟ آنجا نیست!
تصمیم گرفتم عدالت را برقرار کنم ، شروع به تماس با کمیته المپیک کردم. می گویم: روزنامه می نویسد ویکتور یک مهمان ارجمند است. اما چگونه او بدون دعوت به ورزشگاه خواهد رسید؟ آنها به من پاسخ می دهند: او به هر حال در مسکو نیست. به او اطمینان دادم که خواهد آمد. سپس آنها دوباره: او عکس مورد نیاز را ندارد!
من خشمگین شدم: “از کجا می دانید ، شاید وجود داشته باشد! کدام یک مورد نیاز است؟ من خواهم آورد”.
.jpg "205 سال تئاتر گونزاگا در موزه-رزرو آرخانگلسکویه")
