تعداد بسیار کمی از خوانندگان با دعوت و مأموریت در همه زمان ها وجود داشتند. این پدیده های نادر بدون شک شامل بزرگترین سوپرانو قرن بیستم، مونتسرات کاباله است. 12 آوریل، 90مین سالگرد تولد دیوا اسپانیایی را جشن می گیریم. او در 6 اکتبر 2018 در سن 85 سالگی درگذشت – و با توجه به بیماری های بی شماری که در طول زندگی اش بر او غلبه کرد، این یک سن فوق العاده بالا بود. با استانداردهای قرن هجدهم تا نوزدهم، می توان گفت که کاباله عمر بسیار طولانی داشت.

گاهی اوقات به نظر می رسید که خواننده از گذشته به دنیای ما آمده است – تصویر او از یک زن با شکوه با ظاهری نافذ و رفتار ملکه اسپانیایی، لباس های باشکوه او … علاوه بر این، کاباله یک کاتولیک متعهد بود که البته ، تکمیل کننده احساس قدمت و قلب بزرگ ، نجیب ، دوست داشتنی است. نگرش خواننده به خانواده کاملاً مقدس بود. به عنوان مثال، در سال 1973، او به طور ناگهانی روابط خود را با اپرای لیریک شیکاگو قطع کرد – سپس پسر مونتسرات به شدت بیمار شد و کارول فاکس قصد داشت او را در تولید مری استوارت نگه دارد (بلیت ها دقیقاً “در کاباله” فروخته شد). رسوایی در دنیای اپرا رخ داد ، اما خود خواننده در آن لحظه اهمیتی نداد: نکته اصلی این بود که پسر بهبود یابد.

کهنه بودن ظاهری اصلاً مانع از تبدیل شدن او به خنده ای مسحورکننده در یک ثانیه با نگاهی حیله گر و شوخ طبعی فوق العاده نشد. البته او نقاط ضعف خودش را داشت. گاهی اوقات تنبلی روشن می شود: خیلی تنبل برای بازنویسی یک دوبل ناموفق در استودیو – با فلان صدا و بازنویسی ؟! یا، زمانی که حرفه با جهش پیش رفت و زمان کافی برای یادگیری مطالب وجود نداشت، خواننده با یک بخش “خام” آمد. یکی از سازمان دهندگان ضبط اپرای روسینی “الیزابت، ملکه انگلیس” گفت که چگونه کاباله خود را در کلاس حبس کرد و آریا اصلی را با تغییرات در نیم ساعت یاد گرفت و سپس آن را در یک برداشت ضبط کرد …

پس از پیشرفت انقلابی ماریا کالاس در اواسط قرن بیستم، رشد فعال صنعت ضبط آغاز شد، تناسخ اپراهای دوران بل کانتو و نفوذ جدید و عمیق تر به تصاویر شخصیت ها. در چنین لحظه ای دقیقاً آن خواننده باید ظاهر می شد که می تواند موسیقی را “پخش” کند ، به سادگی در وسط صحنه ایستاده است ، که می تواند مخاطب را نه تنها تحسین کند ، بلکه یک تشویق کر کننده را ترتیب دهد. و این کاباله بود! در مهارت های اجرایی او هیچ بازگشتی به گذشته وجود نداشت، بلکه به پیروزی رمانتیسم در اپرا تبدیل شد.

سهم کاباله در تاریخ موسیقی نمونه نادر و بی نظیری است. تکرار چنین سرنوشتی غیرممکن است – این قانون بزرگان است. موفقیت پر شور در نیویورک در لوکرزیا بورجیا اثر دونیزتی در آوریل 1965 (زمانی که این هنرمند با جایگزینی مرلین هورنای به شهرت رسید) نمونه ای کلاسیک از ستاره شدن یک شبه آمریکایی بود. و اگر بورلی سیلز، سوپرانوی افسانه‌ای کلوراتورا، دهه‌ها طول کشید تا متروپولیتن را فتح کند، از آنجایی که رودولف بینگ، ناظر عمومی، صدای او را بیش از حد «اپرای فرعی» می‌دانست، کاباله در همان سال اولین حضور خود را در تئاتر اصلی ایالات متحده انجام داد. حتی در فاوست گونو، با رهبر ارکستری مثل ژرژ پرتره! در همان زمان، کاباله وضعیت بی‌سابقه‌ای داشت – او می‌توانست خودش قسمت‌ها را انتخاب کند، تا حدی که صدا و مهارت او بر بینگ تأثیر گذاشت. مونتسرات در اوج کار خود، در میان تحسین کنندگان و منتقدان برجسته اپرا، عنوان La Superba را دریافت کرد که به معنای “عالی” است. البته، همه پریمادوناها، از جمله لئونتین پرایس، نمی توانستند از چنین موقعیتی به او حسادت کنند.

اما همانطور که می دانید، هیچ پیروزی آسانی وجود ندارد. پیش از صعود به اپرای المپ، یک دهه گمنامی و فقر رخ داد. کاباله اولین کار خود را در بازل (La Boheme، 1956) انجام داد، در برمن آواز خواند، به طور دوره‌ای به سفرهای تحقیرآمیز و هیجان‌انگیز برای امتحانات می‌رفت و تقریباً آخرین پول را برای آنها خرج می‌کرد.

صدای Caballe – یک سوپرانوی غنایی-دراماتیک با رنگاراتوری (او خودش آن را به عنوان یک غزل-اسپینتو با کلوراتورا تعریف کرد) – در طول بیش از نیم قرن فعالیت حرفه ای او دستخوش تغییراتی شده است که به خودی خود طبیعی است. مهم است که مرکز پرحجم صدای خواننده و تاپ غنی و نامحدود برجسته شود. محدوده مونتسرات کاباله از F-sharp یک اکتاو کوچک تا D-3 است، حد کار آن در بالا C و C-sharp بود. این مطمئناً تأثیرگذار است، اما دو ویژگی اصلی صدای او نیز وجود داشت که در آنها از همه همکاران درخشان خود پیشی گرفت: اینها پیانیسیموهای منحصر به فرد در رجیستری بالا و تنفس بی پایان در جمله بندی هستند. پیانوی کاباله فقط “آواز خواندن آرام” نیست، بلکه صدایی است که با همان شدت فورتیسیمو به دورافتاده ترین گوشه های سالن تا آخرین ردیف نفوذ می کند، این صدای پیانویی است که بر روی یک تکیه گاه کامل صدا پخش می شود. من مطمئن هستم که همان “عنصر پنجم” در اینجا بازی می کند: یک پازل از ترکیب ویژگی های طبیعی منحصر به فرد خواننده و کلاس های او با یک معلم در کنسرواتوار Liceo – Eugenia Kemeni مجارستانی که دارای یک تکنیک تنفسی منحصر به فرد بود تشکیل شد. (کمنی در سالهای جوانی علاوه بر خوانندگی، در شنا نیز قهرمان بود). در تمام بیوگرافی ها، این هنرمند از تشکر کردن از معلم خود نه تنها برای کار او در مورد تنفس، بلکه برای مهارت ارزشمند “جذب” موسیقی، برای توانایی انتقال با صدای خود خسته نمی شود که ظریف ترین سایه های تعیین شده توسط آهنگساز را منتقل کند. ، در حالی که درک عمیق شخصی خود از الگوی موسیقی را در آواز خواندن قرار می دهد.

بهترین سال ها و بهترین ضبط ها

دوره “پلاتین” کار کاباله را می توان به سال های 1965-1974 نسبت داد. برجسته ترین آثار این دوره نقش های اصلی در اپراهای لوکرزیا بورجیا، روبرتو دورو، مری استوارت، کاترینا کورنارو، پاریسینا دونیزتی است. “دزدان دریایی” (به گفته خود کاباله، مهمانی ایموگن سخت ترین مهمانی در دوره بل کانتو است)، “Outlander”، “Norma” اثر بلینی. او اغلب با قهرمانان نقاشی های گویا مقایسه می شد و در گالری ملی پاریس پرتره ای از ملکه قبرس، کاترینا کورنارو وجود دارد که شباهت زیادی به مونتسرات کاباله دارد. به طور کلی، تصاویر ملکه ها و کاهنان اعظم برای او آسان بود و به طرز شگفت انگیزی شخصیت کاریزماتیک او را تکمیل می کرد. این مانع از پوکروفسکی بزرگ نشد که او را “کمد آواز خواندن” خطاب کند که خواننده بزرگ روسی ایرینا آرکیپووا در چندین مصاحبه خود با تأسف صحبت کرد. بله، دنیای کارگردانی اپرا، حتی سنتی، همیشه با ایده کاباله در مورد مأموریت در موسیقی، خدمت به هنر نمی گنجید. درک تولیدات مدرن با انتقال زمان برای او دشوار بود، اگرچه من مطمئن هستم که اگر همان کریستف لوی (کارگردان اپرای آلمانی) می توانست سی سال پیش از آن دیوا را به “مفهوم” خود جذب کند، ما کمتر از آن درگیر می شدیم. حسی نسبت به آثار بعدی ادیتا گروبرووا. اما هنر، مانند تاریخ، حال و هوای فرعی را نمی شناسد.

می توان بی پایان در مورد نورما که توسط کاباله اجرا می شود صحبت کرد. و اگر با ماریا کالاس خوشحالیم که در این بازی به چند ضبط صوتی و تکه های فیلم خبری بسنده می کنیم، مونتسرات کاباله حتی در چند فیلم ضبط شده خود را جاودانه کرد. به طور کلی، خود بازی با اطمینان بیشتری توسط Kallas ساخته شده است. با این حال، اجراهایی وجود داشت که در آن کاباله یک کاواتینا یا صحنه ای را با بچه های قسمت دوم آنقدر استادانه و روحی اجرا کرد که این سؤال به ذهنش خطور کرد یا شاید او هنوز از زن برجسته یونانی پیشی گرفت؟ شاهدان عینی گفتند که چگونه در طی یک تور در تئاتر بولشوی ، ایوان سمنوویچ کوزلوفسکی که در ردیف اول نشسته بود ، پس از کاواتینای نورما ، بلند شد و شروع به ارسال بوسه های هوایی برای خواننده کرد.

ذکر این نکته ضروری است که هر دو ضبط زنده اصلی این بخش (در تئاتر بولشوی و در نارنجی) به سال 1974 باز می گردد – سالی پربار برای کار خواننده. در آن سال او به طور گسترده در استودیو کار کرد (مثلاً ضبط “آیدا”)، و همچنین سخت ترین نقش ها را بازی کرد، از جمله اولین نمایش “شب سیسیلی” وردی در اپرای متروپولیتن (با جیمز لوین).

نقطه عطف 1974-1975، همراه با یک عملیات دشوار و یک دوره بهبودی، به یک نقطه عطف اساسی تبدیل شد. با وجود این، و در مراحل بعدی کار کاباله، می‌توان از شاهکارهایی چون «آدریانا لکوورور»، «توسکا» (هر دو با کارراس از توکیو در سال‌های 1976 و 1979 پخش شد)، «سمیرامید» (آکس‌آن پروونس، 1980) لذت برد. ، بدون ذکر همکاری با فردی مرکوری – آلبوم “بارسلونا” (1988). برای نسخه روسی بیوگرافی خواننده کاستا دیوا، در سال 2005 فصل پایانی ویژه ای نوشتم که ضبط های منتشر شده پس از سال 1993 را تجزیه و تحلیل می کند. آلبوم کالت «روسینی، دونیزتی، وردی. کمیاب “برای هنر اپرای قرن گذشته نمادین شد و جایزه ای را در تایید دریافت کرد – جایزه گرمی.

علیرغم دیسکوگرافی عظیم این خواننده، برخی حذفیات ناگوار وجود داشت. برای مثال، نسخه‌های استودیویی Il trovatore وردی و سه‌گانه ملکه‌های دونیزتی ضبط نشدند. خوشبختانه Il trovatore با Caballe در بارسلونا (اولین بار در مهمانی، 1966) و در فلورانس (1968) ضبط شد. در پخش “دون کارلوس” از Met (1972)، خواننده و ترانه سرا یک ترفند تماشایی تقریباً “سیرک” را اجرا می کند که تا به امروز عاشقان موسیقی را شوکه می کند: انجام فرماتا روی نت C تا زمانی که پرده بسته شود. همچنین منتقدانی از چنین ترفندهایی وجود داشتند که کاباله را به پدال زدن بیش از حد توانایی های خود متهم می کردند – آهنگسازان این را دوست ندارند. اما در مورد گیودیتا پاستا و ماریا مالیبران که بلینی و دونیزتی شاهکارهای خود را زیر نظر آنها نوشتند، چطور؟ ..

چیزی که خود کاباله دقیقاً دوست نداشت، دیکتاتوری رهبر ارکستر بود. او نمی خواست “ابزار” در دستان حتی استادان مشهور باشد. این خواننده به نویسنده این متن گفت که کار کردن با گئورگ سولتی و ریکاردو موتی چقدر برایش سخت بوده است.

به طور جداگانه باید در مورد کنسرت های انفرادی مونتسرات کاباله گفت. در اواسط دهه 1960، به اصطلاح “ستون فقرات” از شاهکارهای رپرتوار مجلسی شکل گرفت که شامل آثار آهنگسازان آلمانی (شوبرت، شومان، ریچارد اشتراوس) در ترکیب با آثار فرانسوی، از جمله دبوسی و البته ، اسپانیایی (رودریگو و گرانادوس). برنامه‌های چنین اجراهایی در طول دهه‌ها تغییر کرد، آنها اغلب با آثار موسیقی باروک ایتالیایی تکمیل می‌شدند، و همچنین آثار نادری که قبلاً توسط کنزون‌های روسینی یا دونیزتی اجرا نشده بود، تکمیل می‌شد. از مهم ترین کنسرت های انفرادی می توان به کنسرت بوئنوس آیرس در سال 1965، کنسرت ورونا در سال 1969 و کنسرت در لا اسکالا در سال 1983 اشاره کرد که به نوعی تکمیل یکی از دوره های اصلی “کارنامه عالی کاباله” شد. “.

مونتسرات کاباله کمک ارزشمندی به تئاتر افسانه ای لیسیو (بارسلونا) کرد. زمانی که در سرتاسر جهان دستمزدهای او در بالاترین حد بود، او با مبلغی ناچیز به اجرا در تئاتر مادری خود ادامه داد. اولاً نجیب بود و ثانیاً او قبل از اجراهای بعدی در سراسر جهان قطعات را اجرا می کرد.

جمعیت برای کلاس های استاد او در اسپانیا و کشورهای دیگر جمع شدند، جایی که خواننده درس های ارزشمندی به او داد. کاباله سخاوتمندانه تجربه و مهارت خود را به اشتراک گذاشت، اما آیا می توانست حداقل چیزی را از صدای خود به هر یک از شرکت کنندگان منتقل کند؟

امروز، وقتی خواننده بزرگ را به یاد می آوریم، توجه به این نکته ضروری است که خوانندگان جوان تازه کار باید به وضوح آگاه باشند: اگر علاقه ای به خوانندگی به عنوان یک حرفه وجود ندارد، نباید وارد این حرفه شوید. خدمت به هنر اپرا یک ماموریت ویژه است که به طور غیرمعمول پیچیده، چند عاملی است و همه نمی توانند آن را انجام دهند.

صدای Caballe هم حرفه ای ها و هم ناآماده ترین شنوندگان را به وجد می آورد – پریما دونا میراث عظیمی را برای ما به جا گذاشت که همراه با رکوردهای دیگر آسمان ها در مهمترین پانتئون دنیای اپرای جاودانه گنجانده شده است.

پاول توکارف، “زندگی موسیقی”